Zgłoś

Noc wlewa się do środka czarnym, mroźnym, krystalicznym snem. Sen przepełnia każdy zakątek umysłu, każdy zakamarek serca, zakręt duszy.   Próbuję otworzyć oczy, obudzić się - koszmar odebrał resztkę wolnej woli.   Czy rzeczywistość nauczy mnie kochać połowicznie? Czy przyszłość zaśnie, zanim skapnie ostatni płomyk łzy?   Smutek jest wszędzie, tyle że go nie doceniamy. Okrutnie bolesne jest pragnienie cudu, który uśmierzy wieczność, zaspokoi niedopałki przeszłości.   Pękło na pół serce, spopieliła się dusza. Wszystko, co ludzkie, stało się zwierzęce.

@Monia Owszem, wszyscy się rozliczmy jak jedna żona i zróbmy tak w końcu definitywnie i już dajmy z tym spokój na kilkadziesiąt lat, bo można zwariować :)

Więc rozczarowałeś się własnym sumieniem? Że pękło na widok brzydkiej prawdy?   Człowieku, jakaż ta prawda jest, kiedy ty ją pomijasz jak krowa swoje placki na polanie? W jak głęboki musisz wpaść dysonans by słowa nabrały sensu?   Jak bardzo skrzywdzić się musisz by ustały krzyki wokół spraw, których nie rozumiesz? Wsiadłeś do ferrrari o przekroju krzyża i rozbić się chcesz o golgotę własnej dumy?   Uderzaj.   W końcu prawda jest względna, flash aparatu rzuca różne światło na obiekt. Obiektyw jest obiektywny na tyle na ile podkręcisz w nim ekspozycję.   Błysk w sercu i ciemność. Taka jest fotografia twojego życia.  

@Stary_Kredens piszę. Warto zajrzeć do działu Wiersze polityczne. Pozdrawiam.

najgorzej, jak już przestaje się lubić co się ma