Do Niej

[Cursed]

Jak to nazwać? Słów mi braknie.
Jak wymazać? Wygląd srogi?
Jak wybaczyć? Pytam składnie?
Jak powrócić? Szukam drogi.

Człowiek zdolny jest do zmiany,
skłamię, mówiąc: nie żałuje,
Czy byt z Tobą był mi dany?
Chciałbym poznać jak smakuje.

Nie wierz ludziom, same zbiry
Poznaj sama to co "straszne"
Spróbuj, ujrzyj moje siły,
które gasną, ja tu marzne.

To co czułem napisałem,
Wszystkie myśli są tu moje
Pod Twój osąd się oddałem
Czekam i w cierpliwość zbroje.

[Cursed]

Byłbym wdzięczny, jakby ktoś skomentował =]

[a._mrozinski]

No dobra.. każdy wiersz wypływa z człowieka, z jego konkretnych myśli, przeżyć. Jednak gdy decydujemy się na pisanie i publikowanie, utwór musi oderwać się od konkretnego człowieka, od konkretnych myśli i stać się na tyle uniwersalny, by inne osoby mogły go czytać i "przywłaszczać". To, co napisałeś na pewno spodobał by się adresatce, ale tylko i wyłącznie dlatego, że jest właśnie dla niej. Nikt inny nie będzie się z tym odgórnie identyfikował, wczuwał... to może przyjść potem, po przeczytaniu, gdy widzimy, że to wiersz, który można odnieść do swojego życia, zrozumieć, wyciągnąć wnioski. Niestety w tym wypadku dla mnie jest to tylko marna rymowanka, w której nie ma nic ciekawego, nic nowego, nic co miałbym ochotę odnosić do swojego życia, rozumieć, zatrzymywać się przy tym.

Arek