Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

z satyną w tle


Rekomendowane odpowiedzi

Mam więc nową bieliznę różową, błyszczącą
jam ledwie rozbudzona, lecz przedziwnie drżącą
zastaniesz mnie w pościeli z satyny powiewnej
nie masz sukni tak lekkiej i takiej przewiewnej
której byś nie ogarnął zmysłami swojemi
nie masz takiej dziewczyny nie masz jej na ziemi
pójdź więc w moje ramiona mój śnie niewyśniony
i ogarnij czułością wszystkie świata strony
więc przyszedłeś kochanku przez balkon i okno
twoje łzy nie chcą wyschnąć i na deszczu mokną
wilgotnieje twe serce z tęsknoty ogromnej
środek lata umiera w mojej duszy nieskromnej
róże ścielą się gęsto choć umarły wszystkie
pod stopami kałuże i jesienne liście

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Szuczność. To jakaś prowokacja? Czemu ma to służyć? Dla kogo to i po co? Infantylne podejście do spraw ważnych - tak to można odczytać. Takie pisanie mnie przeraża, bo czuję się przygnieciony formą, która mnie otoczyła. Jeśli autor ma tak czuć, to nic mi do tego. Ja uciekam.

A.S.S.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Albo z użyciem znaków przestankowych, albo bez nich; w niezdecydowaniu tutaj nie widzę konsekwencji.
Trzeci wers od końca - aż prosi się o zachowanie reguły i utrzymanie liczby sylab. Może miało być: "mej" zamiast "mojej"?
Łzy moknące na deszczu? Paradoksy w poezji mile widziane, ale ten niezbyt zgrabny. Poza tym powodu łez ze świecą w tym wierszu by szukać, chyba że to łzy ekstazy przed ekstazą.

Czy ktoś uzna ten styl pisania za anachroniczny, czy nie - rymowany wiersz regularny nie jest wcale taki znowu łatwy, jakby się mogło wydawać, i wymaga sporej konsekwencji technicznej.
[sub]Tekst był edytowany przez Witold Marek dnia 21-07-2004 11:44.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez Witold Marek dnia 21-07-2004 11:44.[/sub]

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • polecam Żywiec mocny gaz... nie wypijesz też na raz
    • Syczała raz kobra na dżunglę całą, bo coś znowu jej się nie podobało. ja mam jeszcze sssporo mocnego jadu, i nie ujdzie wam to wszystkim na sssucho. Wtedy mangusta ugryzła ją ,, w ucho’’ i wkrótce nie było po kobrze śladu. Morał z tej bajki jeden teraz płynie: nigdy nie stąpaj po zbyt cienkiej linie.  
    • najbliżej mi do ciebie  kiedy jesteśmy w łączności  jak ptaki na linii wysoko    lecz nie pod wysokim napięciem         
    • @violetta   Dzień dobry, a ja piję piwa i oglądam film pod tytułem - "Pasja" - Mela Gibsona, jak mówiła pani Agnieszka - jestem wrażliwym człowiekiem i ten film wywołuje łzy, tutaj może pani znaleźć Jezusa Chrystusa (filozofa uniwersalnej miłości), proste i logiczne?   Łukasz Jasiński 
    • tyle tu korytarzy, arteryjek, bocznych odnóg, że naprawdę można zabłądzić na śmierć, skonać z głodu i pragnienia w zapajęczynionej i spowitej kurzem alejczynie, po której nie szedł nikt od czasów Mieszka I Plątonogiego. mimo wszystko – podjęłaś ryzyko. im dłużej przemierzasz labirynty korytarzy, tym gmach zdaje się (pozornie?) maleć, okazuje się bardziej przytulny i niehorrorystyczny. dotąd siwe ściany nabierają pastelowych barw, plafoniery świecą jaśniej. robi się cieplej i milej. aż tu nagle – dysonans, kontrapunkt: jedna z bocznych odnóg okazuje się być... nadziemną (sic!) sztolnią. w dodatku coś ci mówi, że to tam, właśnie tam! idziesz. im dalej, tym śpiewniej, słychać zapijaczone głosy, zgięte i wyżęte nuty piosenek o sokołach, omijaniu gór, dołów, o tym, co zrobi doskonale morskim opowieściom. biesiada w teatrze kopalnianym! na widowni, pośród hałdek zwiercin – suto zastawione stoły! za nimi - czerwoni zatłuszczeńcy o brodziskach uwalanych majonezem, ich szkaradne i niskobudżetowe panie. skrępowany jak diabli, niemal skulony stoję na środku sceny i tak szalenie nie pasuję do reszty obrazka, wizualnie odcinam się od rozpasanej czeredy. skromniś, myszoludek-sztafarzyk, postać niczym radio jednozakresowe odbierające tylko tę stację, która nadaje wyłącznie sprawdzone wiadomości. mówię swój monodram, częściowo z pamięci, czasem jednak zerkając na zadziubdziane maczkiem mankiety białej koszuli. lecą puszki, puste kieliszki, w głowę trafia mnie szczeroniezłoty puchar. zniżam głos aż do szeptu. ma być tajniej i ciszej, mniej scenicznie. wzmaga się buczenie. schodzę, nim mnie całkiem zatłuką. zaraz na scenę tanecznym krokiem wbiegają klauni: ten z małpą na sznurku, ten z niedźwiedziem na patyku. teraz to ja się gubię w meandrach kulis. pewien nieprzebrzmiały gwiazdor rozdaje autografy na wylinkach, naganiacze – zaproszenia na roast eks-prezydenta, długo wyczekiwaną koronację Korwin-Mikkego, zaproszenia na stypę w klimacie rave. odnajdujemy się po paru godzinach błądzenia. zderzają się nasze, tyleż mroczne, co bajkowe światy, wnikają w siebie. połączone kolory nie tworzą, na szczęście, szarości.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...