Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
człowiek przymierza i bądź lub przemierza

wszystkiego jak gąbka
to niebezpieczne u progu
wejścia na serca

kiedy nie możesz inaczej
wchodzisz na schody
w dwóch kierunkach

pytając co dalej
(...)
Opublikowano

Ostatnio też walczyłem u siebie z zastosowaniem tzw. "przemilczeń" - zmusza to odbiorce do własnej "dopowiedzi", ba, do współtworzenia wiersza.
Genialny wers pierwszy, w kursywie, zresztą cały utwór, co tu dużo pisać - jest dobry.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Na pokuszenie(...)oj nie wódź,
może tak pogadam o tym pierwszym wersie co napisał się jakoś takoś,
żeby było odrobinę jaśniej, ale tyle, że pomyślałam, z kuszeniem
iż czasem można np. przymierzać serca lub inne albo
być człowiekiem przymierza lub bądź- dlatego tak
przemierzać to wszystko( wszystko może też znaczyć nic)
i w jaki sposób, tak jakoś sama nie umiem za bardzo powiedzieć,
tak się napisał wierszoł; J. serdecznie dziękuję, wzajemnie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Michał, bardzo szlachetnie i radująco czytać taki głos,
zwłaszcza jak to nie do końca mam wrażenie ja piszę jako ja,
dlatego się zastanawiało po co mazgrolić(...) takie i owakie,
serdecznie dziękuję;J.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



trudno powiedzieć(...)-niedokończone i może nie zawsze świadome,
jak zwał tak zwał
nie do końca,
bo gdybyśmy byli tylko na schodach przez cały czas
-tak się wydaje to nie byłoby takie słowa jak 'wybór';
dziękuję za depnięcie i przeczytanie; J. serdecznie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



po dłużej chwili nie bycia w zasięgu pudła komputerowego
odpowiadam Izie - serdecznie dziękuję za Twoje częste
przebywanie pod(...), no to jak coś dało radę zrozumieć,
to fajnie, chociaż podobno nie kwestią zrozumienia są zawsze
ludzkie słowa, dziękuję pięknie Ci,J.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jaaa? ale o co chodzi Ewo? jak znowu?
dawnoo Cię tak jakby 'nie widziałam' pod wierszydłem,
ale b. miło i to ciekawe też(...), cieplutko również Cię
pozdrawiam zwłaszcza, że podobno wiosna
idzie krok krok(:J.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jo, hałda - jęzor, jak łopata: połkaj. Rozę jadł, ahoj!            
    • Musi lec z celi sum.               Kasia i sak.    
    • nie boje się miłości uwielbiam ją bo pomaga zrozumieć uśmiech i płacz   nie boje się miłości będę ją kraść tym którzy jej nie rozumieją   nie boje się miłości bo jest jak baśń która zawsze ze złem wygrywa   nie boje się jej bo  jest światłem które noce upiększa   nie boje się gdyż nauczyła mnie zrozumieć to co w sercu się tli.  
    • Wszystko co im powiedziano, przyjęli że to nie prawda, nie wiedzieli i bez krytycznie to powtarzali    Robili wszystko co im kazano, nie przypuszczali że robią źle Chodzili tymi samymi drogami Co wielki autorytet    A kiedy on dał znak Bez zastanowienia podążali za nim  Wierzyli że idą w imę chwały  więc swoje życie w ofierze za niego dawali I nigdy się nie przekonali że nie podszepnie umarli    Teraz leżą w grobach  puste, zimne twarze  Nie jako bochaterowie, nie jako zbrodnie ale jak marionetki nie świadome niczego  nie są wspominani i nigdy nie będą
    • Idą - choć nikt ich nie woła. W kieszeniach mają wersy, które uciekły im z rąk jak szczury z tonącej metafory. Robią miny poważne, choć słowa mają z waty, a każde zdanie składa się jak łóżko polowe po nietrzeźwej wojnie z samym sobą. Przystają na rogach własnej niepewności: „może napiszemy o świetle?” - pytają, po czym kręcą głowami, bo światło za jasne, a cień za ciemny. Więc stoją w półmroku - idealnym dla niezdecydowanych, tych, co wciąż stroją instrumenty, ale nigdy nie grają melodii. Każdy z nich niesie w plecaku niedokończony wiersz o „poszukiwaniu siebie” - taki, którego nie przeczyta nawet pies, bo pies ma godność i węch do rzeczy skończonych. A między kartkami plecaka czai się ich własny strach - taki, co syczy jak kot wyrzucony z metafory za brak talentu, i drapie, gdy ktoś próbuje napisać prawdę. A jednak idą - zamaszyści jak prorocy własnych pomyłek. Śmieszni, bo chcą pisać o ogniach, lecz boją się zapałki. Groteskowi, bo robią krok w przód i natychmiast krok w bok, jakby tańczyli z losem, który wcale nie przyszedł na bal. I gdy już, już mają ten WIELKI wers (ten, który miał ich ocalić), nagle - bach - wpada im do głowy wątpliwość o smaku marginesu, i cały świat rozsypuje się jak źle sklejona metafora o świcie. Bezradni wsłuchują się w ciszę - tę samą, która niczego nie obiecuje, bo jest lustrem tak krzywym, że odbija tylko to, czego w sobie nie chcą widzieć. Próbują jeszcze raz, z nową odwagą - i znów odkrywają, że wena, ich półetatowa bogini, rzuca natchnienie jak handlarka ryb: byle jak, byle gdzie, byle sprzedać złudzenie. A oni łapią to w locie, jakby to było złoto, choć najczęściej jest to mokra gazetka z wczorajszą pogodą. Tak sobie tuptają, armię poetów udając - każdy chciałby być meteorem, a kończy jako iskra o krótkim oddechu. A może i dobrze - bo w tej ich śmiesznej, roztrzepanej tułaczce jest coś niezwykle ludzkiego: pragnienie, by wreszcie złapać słowo, które nie ucieknie. Bo słowo, które dogonisz, pierwsze cię ugryzie - żebyś wiedział, że było żywe.            
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...