Lata świetlne temu

[maria nika]

pokłoń się
drzewo marzeń
mojej szarości
ukrytej pod chłodną powieką
codziennych słabostek
bo gnuśnieję
w bezustannej monotonii
przemycania z chwili
do chwili
błądzenia po miastach
obfitych
w podobne do siebie
ludzkie fragmenty
kurczenia palców
o skórze wiotkiej
zaciskania bezkrwistych warg
z burzliwej bezsilności
wobec skłaniania czoła
przed postaciami
gubiącymi prawdę
a więc
pokłoń się ty
o drzewo marzeń
przede mną

[Grażyna_Kudła]

I znów tu widzę duży smutek i chyba nawet skierowany ku sobie (autorce nie mi oczywiście)
a do tego jakaś bezgraniczna rozpacz. Jeśli oczekuje się pokłonu(mniemam, że chodzi o akceptację) od zdrewniałej tkanki(drzewo) to czujesz się naprawdę bezsilna i zagubiona. Jeśli dobrze to odebałam, to TY to dobrze przekazałaś.
Pozdrawiam i więcej wiary w siebie:)

[maria nika]

Grażyno,wiersz ten powstał kilkanaście lat temu,
stąd ta... dekadencja jakaś jeszcze młodzieńcza...
Dzięki za ciepłe slowa..
Pozdrawiam

[Grażyna_Kudła]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak do mnie mów, co tam dekadencja, ale urzekła mnie ta "młodzieńcza"
To miłe, zwłaszcza jeśli ten rozdział życia ma się już dawno za sobą.
Pozdrawiam.