Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nadszedł czas aby odejść.
Wiedziałeś kiedy ona przyjdzie.
Już z oddali słyszałeś jej szepty,
czułeś jej ciężki oddech,
widziałeś jej dzikie spojrzenie.
Wiedziałeś, że to ona - śmierć.

Nie broniłeś się przed jej mackami.
Wtuliłeś się w jej kruche ciało,
a ona otuliła Cię czarną satyną.
Było Ci bardzo ciepło,
tak jak wtedy - w dniu narodzin
u matki na rękach.

Nie czułeś bólu samotności.
Było Ci dobrze jak nigdy przedtem,
otrzymałeś to, czego Tobie nie dano.
Przeszłeś z uśmiechem na drugi brzeg
poczułeś się wtedy wolny jak ptak.
Pomogła Ci ona - śmierć.
(08.12.03r.)

Opublikowano

przepraszam za grzechy :/
każdemu może zdarzyć się literówka:/
a poza tym, nie zrozumiał pan tego wiersza :) nie skierowałam emocji na samą siebie !!!
żegnam

Opublikowano

ogromny żal, smutek...po kimś bliskim, jednak za dużo niepotrzebnych słów, tzw. przegadanie; lepiej byloby zastosować więcej niedomówień...wiersz by zyskał, a czytelnik mógłby głębiej się zastanowić...to taka moja osobista sugestia ;)

pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Moje sugestie są takie: zrezygnować ze słów "Nadszedł czas aby odejść" bo to już jest w tytule, pominąć wyraz "śmierć" bo jej nadejście b.poetycko przedstawiłaś w treści wiersza i tak trafnie ją nazwałaś przejściem na drugi brzeg. Myślę, że po tych zmianach, pozostawisz czytelnikowi większą swobodę, a jeśli choć trochę zna się na poezji, to i tak zrozumie o co kaman, bo włożyłaś w to wiele pracy z dobrym skutkiem. I jeszcze taka dygresja, po lekturze Twojego wiersza ujrzałam śmierć mniej straszną. Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andreas i jak tu się nie uśmiechnąć? pięknie, zachwycam się dziś Twoim wierszem i nic ponadto nie planuję. Dziękuję ślicznie :)
    • Bardzo poruszający wiersz, a najbardziej te proste słowa: I samotnie siedzimy przy stole   Pozdrawiam
    • @Alicja_Wysocka hej Ala. Chciałam żeby te siniaki były wieloznaczne, dla mnie to efekty obijania przez świat, ale też tego, że peelka ciągle walczy. I mimo wszystko dalej, pewnie trochę naiwnie, próbuję tego co ten świat jej oferuje.  Ja mam czasami problem w przekazaniu tego co chcę, trzeba nad tym popracować :) Dzięki piękne za komentarz, pozdrawiam :) @andreas cieszę się, że ten fragment się Tobie spodobał, bo trochę bałam się go tutaj umieścić. Dzięki za zajrzenie i dobrego dnia Ci życzę :) @Marek.zak1 świat domaga się zapłaty, ale czasami, choć w wierszach, choć przez chwilę możemy poudawać...  Dziękuję bardzo za naprawdę ciekawy komentarz, dobrego dnia :)
    • A ręka Twoja nad moją wisi głową Choć nie wiesz wcale gdzie władza Twoja sięga  Więc karzesz mnie i karzesz zawzięcie  Tak a priori tak nieczule tak bez serca.   I te oczy bez dawnej miłości  W bieli ściany utkwione za nami  I ten dźwięk jak krtań ściśnięta  Znów zawodzi bez duszy bez ciała.   A Ty jeszcze omieciesz sufity Czuły błysk z oczu wyślesz czasowi  A już w sercach i duszach zastygłe  A i w myślach odległe są słowa.   Tu przede mną a głucha na piski Ujadanie skomlenia zawycia  Jak psi kłębek skazany na traumę Tak i mnie utrąciłaś za życia.   I samotnie siedzimy przy stole  Każden szmer rejestrując w niebycie  W konwersacjach nad wyraz uprzejmych A ja krew ci przelewam na życie.   reductio ad absurdum    A wszelako wśród grubych ciemności  W owych błędach są tlące podszepty  I w pierwotnych przekazach i w sercach spopielałych od ogni piekielnych.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...