Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Witam,

prawie haiku Pan napisał. Krótka interpretacja: 1 strofa - rachunek sumienia, 2 - odpuszczenie sobie (czyt. relaks).
Jak dla mnie za dalekie odległości w skojarzeniach - uciekła spomiędzy nich liryka, a obrazy nie są na tyle mocne, żeby tę przestrzeń wypełnić.
Coś mi mówi - a to plus.
pzdr. bezet

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Szczerze dziękuję, niezależnie od plusów czy minusów. Faktycznie to takie haiku-niehaiku. Ani w tą, ani w tamtą. Operowanie raczej sygnałami faktów niż obrazami. Jednak nie ma przepisu na lirykę, a to nie jedyny mój wiersz. Ale jeśli ten jest niezbyt przekonujący, nie mogę prostetować.

Tylko obok "relaksu" nie umiem przejść obojętnie: chodziło mi głównie o umiejętność doczekania "plonu" swoistego "zasiewu", w jakimkolwiek sensie - jako że ludzie coraz mniej umieją czekać, domagają się efektów niemal natychmiastowo. Ale to już nienormalne tłumaczyć swój tekst. Pozdrawiam!
[sub]Tekst był edytowany przez Witold Marek dnia 19-07-2004 12:58.[/sub]
Opublikowano

Najpierw zaznaczam, że zabieram utwór do ulubionych, za co dziękuję z góry.

Teraz słowo o skojarzeniach. Herbata wieczoru - może miodowa zachodzącym słońcem albo lekko ciemniejąca zapowiedzią nieprzeniknionej czerni.

Wszystko dobrze do ostatniej literki (staję się bezkrytyczna ?)

A.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Proszę "relaks" rozumieć szerzej (wieczór jest czasem kontemplowania również) - myślę, że byliśmy blisko :)
Co do liryczności - kwestia ucha (albo potrzeby chwili).
pzdr. bezet
ps. (używam znaku plus bardzo rzadko)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jeśli kontemplacja - to podpisuję się pod nią wszystkimi kończynami.
Co do znaku plusa: jak najbardziej dziękuję, ale jestem też ogromnie wdzięczny za wszelakie komentarze (taka przewaga internetu nad publikacją w czasopismach).

Pozdrawiam upalnie (wreszcie).
Opublikowano

Nie przechodzące bez pozostawienia śladu w mojej pamięci słowa. Dla mnie to wiersz o cierpliwości, niekoniecznie łatwej, wyuczonej, ale nie beznadziejnej. Jest tu nadzieja i potrzeba bycia czujnym, cierpliwego oczekiwania - "lecz wymieszaj/herbatę wieczoru".
Podoba mi się bardzo.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • na dnie powieki nosili miasto - nie z cegieł, lecz z tętna, z chrzęstu butów na gruzie i krwi, która próbowała śpiewać. ramiona mieli jak zawleczki granatów - ulice wspinały się po nich jak steny w dłoniach, każdy krok był drogą w stronę światła, którego nie było, albo już nie dla nich. ich imiona - teraz są ciszą między dźwiękami, oddechem ruin przed zawaleniem, modlitwą, co zgasła w gardle. serca? serca składali dla Polski, w szczelinach murów, jakby ktoś miał je kiedyś odnaleźć, choć wiedzieli - nie wrócą. to nie byli zwykli  bohaterowie. to były dzieci Warszawy, które umarły, zanim nauczyły się bać. a Warszawa, dumnie śniąc o śmierci, krzyczała łzami.  
    • śniło mu się że był gdzie nikt jeszcze że ujrzał to czego jeszcze nie widziano   drugiej nocy wyśnił mu się tego adres więc się obudził by go zapamiętać   rano postanowi że  uda się w to miejsce skoro jest takie inne zaczął się pakować   wtedy coś powiedziało nie szalej pomyśl proszę upewnij się czy warto ścierać cholewki   czy to nie jest mrzonka podrapał się po głowie mówiąc już wiem to poetycka pułapka 
    • Odwróć się, padnij na twarz i nie patrz, twój bóg nie jest Bogiem. Gdy w 94 ścięgna cięła maczeta, on nic nie zrobił. Odwróć się, padnij na twarz i pomyśl;  krew, rzygi, szczyny, odcięte kończyny- czarny dom boży. Ludzie nie ze stali jak ostrza,  nie produkcja z Huty,  to Hutu! Widocznie tak można,  to redukcja, to człowiek opluty.  Czarne jezioro krwi Rwandy,  wypruj organy tego dziecka-  widocznie tak można. I to pod jego domu dachem,  który runie jak na Bloodhail-  widocznie tak można. A on spojrzy, ziewnie i machnie ręką; i będzie wyłączony, będzie upośledzony, będzie o miłości głosił androny z ambony przez usta namaszczonych.  I nic więcej nie zrobi, tylko się położy, ziewnie drugi raz i zakwili  żałośnie pod nosem, o tym że:  tak trudno być Bogiem    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

             
    • @Migrena  atam- nie zasługuję- ale dziękuję. Czasem nie rozumiem- że są ludzie że tego nie doceniają.     Niebo złote ci otworzę, w którym ciszy biała nić jak ogromny dźwięków orzech, który pęknie, aby żyć zielonymi listeczkami, śpiewem jezior, zmierzchu graniem, aż ukaże jądro mleczne Ziemię twardą ci przemienię w mleczów miękkich płynny lot, wyprowadzę z rzeczy cienie, które prężą się jak kot, futrem iskrząc zwiną wszystko w barwy burz, w serduszka listków, w deszczów siwy splot. I powietrza drżące strugi jak z anielskiej strzechy dym zmienię ci w aleje długie, w brzóz przejrzystych śpiewny płyn, aż zagrają jak wiolonczel  żal - różowe światła pnącze, pszczelich skrzydeł hymn. Jeno wyjmij mi z tych oczu szkło bolesne - obraz dni, które czaszki białe toczy przez płonące łąki krwi. Jeno odmień czas kaleki, zakryj groby płaszczem rzeki, zetrzyj z włosów pył bitewny, tych lat gniewnych czarny pył.   (Krzysztof Kamil Baczyński)
    • @Robert Witold Gorzkowski  dziękuję. Chwała Bohaterom- i pomyśleć- tyle ludzi- utalentowanych młodych  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...