Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

oko kamery chciało zjeść mojego pieska

ale wtedy obroniłem go
biegając wokół domu spazmatycznie i pchając
czerwcowy wózek - siedział cicho, siostra zerkając
tarmosiła lalkę, a mama tłumaczyła
usilnie, że nie wypada

i rzeczywiście nie wypadł, nawet wtedy
kiedy już pogodziłem się z okiem kamery
i poszedłem do domu na lody

Opublikowano

a ja znowu musze swoje;p a to wszystko dlatego że ma potencjał i juz mi sie podoba, ale...:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



coś w tym stylu bym widziała. Pomysł bardzo świeży, wykonanie z małymi niedociagnięciami, ale na plus.
pozdr aga
Opublikowano

W wierszu brak konsekwencji. Albo opowieść z punktu widzenia dziecka, wówczas wykluczyć należałoby np. "spazmatycznie", "zerkając", "rzeczywiście" itp. (takich słów nie stosują trzylatki), albo z punktu widzenia dorosłego, który wspomina, wówczas zdrobnienie "pieska" staje się infantylne. mama. Serdecznie

Opublikowano

- W wierszu brak konsekwencji. Albo opowieść z punktu widzenia dziecka, wówczas wykluczyć należałoby np. "spazmatycznie", "zerkając", "rzeczywiście" itp. (takich słów nie stosują trzylatki), albo z punktu widzenia dorosłego, który wspomina, wówczas zdrobnienie "pieska" staje się infantylne. mama. Serdecznie

pierwsze zdanie to jest jedyne co pamiętałem, dlatego też ująłem to tak, jak ująłem. potem jest przypominanie sobie, dochodzenie do samoświadomości. ale oczywiście każdy może mieć własne zdanie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - masz racje - śmierć musi a życie nie musi - miło że czytałaś -                                                                                                                      Pzdr.serdecznie. Witaj - dziękuje za czytanie oraz komentarz - cieszy mnie -                                                                                                           Pzdr.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - serdecznie dziękuje za miły komentarz -                                                                                       Pzdr.usmiechem. Witaj Robercie - fajnie że mocne i prawdziwe - dziękuje -                                                                                                       Pzdr.
    • @Robert Witold Gorzkowski - dzięki - 
    • Wrogowie mnie otaczają. Brak mi brata do rozmów i cichych chwil zadumy,  ciągnących się jak  zaduszne, listopadowe godziny.  Brak mi do szabli i szklanki, przysłowiowego Węgra. Mój przysiół, fortecą z lodu i kamienia. Granitowa wieża góruje wśród nisko osiadłych, stalowo połyskujących. Pierzastych, skłębionych bałwanów. Patrzę na ziemię niczyją, wyrosłą jak pleśń brunatna  z równo ociosanych górskich zboczy. Tam śmierć dożyna nieszczęsnych rycerzy, co chcieli o łeb skrócić biblijnego Smoka. Uczepieni trokami z haków rzeźnickich do siodeł, pobladłych rozkładem ogierów. Wyklinają w agonii me zdradzieckie imię, krztusząc się krwią i gęstą śliną. A Śmierć odchodzi na przedzie w kulbace. Podkute kopyta końskie, zaczepiają w błotnistej mazi lepkiego śniegu o zapalniki porozrzucanych wszędzie min. Toną pozostawione zezwłoki w tym bagnie  cuchnącej zgnilizną nicości. Nikt nie zliczy dusz pogasłych, na tym upadłym padole. Ich zbawienia ani modlitwa gorliwa ani krzyż osinowy nie wspiera. To pył ludzki, doczesny. Złożony z grzechów drobin.   Mi tylko ciemność,  rozległa po ścianach i węgłach służy. Mi jad wytruł uczucia. Skuteczniej niż wszystkie trucizny Amazonii. Zasypiam w korzeniach drzewa poznania dobra i zła. U mych strudzonych nóg, mówiący językami świata wąż się płoży. Na grubych, dolnych gałęziach  powieszone ciała kobiety i mężczyzny. Bladzi i nadzy. Od pętli jednak w górę. Oczy mają wyjadłe przez mrok. Kruczoczarne. Na licach zaś opuchnięci, nabrzmiali, krwistoczerwoni.  
    • Bardzo dobry wiersz , nawet tytuł niepotrzebny.    Gratuluję 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...