Jutrem

[adolf]

Dni się przesrebrzą a noce zezłocą
i zapomnimy żeśmy kiedyś żyli
ziemię jak bączka czas popchnie z ochotą
karmiąc grobami - nas - życia pomniki.

Myśmy dowodem, że wszystko już było
dzisiaj się w ziemię, jak korniki w drewno
wgryzamy po to, aby znów być gliną,
sny żywym splatać przeszukując ciemność

Bo jak się skarżyć na to czego nie ma
gdy prawem żywych jest tylko milczenie
Kto dziś poświadczy - za nas - pokolenia
które zniknęły za kurtyną w niebie.

Kurtyną która nocy czarną maską
opada co dzień, aby zdjąć ze sceny
aktorów starych, którzy już nie grają
lecz wyłapują - gwiazd - widowni szmery.

Ksieżyc, co nudzi światłem swym srebrzystym
drzewa strojące już się bez fantazji
Wiatr, co do jezior przymarzł w szalu mglistym
................................................................

Gdy my z afiszów do Domu wracamy.

[bazyl_prost]

męczą mnie te patetyczne ckliwe robale ddt

[Marlett]

Adolfie!
Mnie się podoba klamra jaką tworzy pierwsza i ostatnia strofa.
....a robali jakowyś nie widzę w wierszu.
[color=#004000]PozdrawiaM.[/color]

[bestia be]

Cięzko się wypowiedzieć troche poprzestawiać zmienić i będzie ok ale i tak jestem na plus

pozdrawiam

bestia