Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

magiczna chwila

żylasty drąg
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

żylasty drąg

żylasty drąg

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

niektóre cioty
nim wezmą pannę w obroty
że to koniec usłyszą
później długo głośno dyszą
to nic nie da niestety
bo to nie odgrzewane kotlety
lepiej od razu startować
niż później do końca życia żałować

Almare

Almare

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



niestety, niestety...

jak zwykle, niezwykle, oniemiała
w stuporcie prawie jak skała
czytam każdą pana frazę i rym
w nich prawdę i wyjątkowy splin

i takie piękne widzenie świata
mowę zatyka..., już nie gadam
wczytana w sens i drugie dno

całusów daję sto
i...
teraz idę na dno

warto iść na dno
albo iść do nieba
wtedy kiedy trzeba

kiedy to coś przychodzi nocą
kiedy serca dwa łomocą
kiedy kobieta chce
kiedy nie mówi: nie

dobranoc
żylasty drąg

żylasty drąg

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Droga Oxyvio,
uwierz mi, że nie sądze iż jest to forum erotyczne:) każdy wiersz wyżej można zinterpretować na kilka sposobów, niekoniecznie ten jeden. Różni ludzie, różne interpretacje, ale zawsze po interpretacji widać co człowiekowi chodzi po głowie. Jednak Twoja osoba wydaje się interesująca, skoczymy na herbatkę?:)

pozdrawiam

Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

Drogi Drągu,
ja co prawda nie o wierszu, a w każdym razie nie najbardziej. Ja tak o Twoich sekscesyjach względem Almare, przyprawionych Twoim wymownym nickiem.
Mojej osoby nie znasz, więc... na co chcesz skoczyć? To się teraz nazywa "herbatka"? ;-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      bez

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Łotr, mówisz? :))) Nieprzyjemny? :))) Widziałam gorszych, uwierz mi. Ty przynajmniej przepraszasz - to cię od prawdziwych łotrów różni. Więc przyjmuję przeprosiny, choć nie wiem za co dokładnie. Może za to, że jesteś sobą? To akurat mi nie wadzi.    ps. znowu przepraszasz! :)))))))))))))
    • Migrena
      bez

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   to ja jeszcze tylko......przepraszam :)))))))   nieprzyjemny łotr ze mnie :))))))    
    • Berenika97
      Zakochanka dla Janka

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @viola arvensis Jaki cudowny, żywy wiersz! Tak właśnie wygląda zakochanie, które "tupie po głowie". "Czerwienię się poziomką , różyczką rozkwitam" - to urocze! Jakbym czytała wiersz o sobie, bo jak byłam zakochana w koledze z klasy - to miałam różyczkę! To była emocjonalna tragedia. :) "Zwieję przed kochaniem" - świetne, bo jednocześnie ucieka i przyznaje, że to już jest kochanie.
    • infelia
      Malowanie

      Przez infelia · Opublikowano

      @Berenika97 Pięknie.
    • Migrena
      Poranek, który Oskarża.

      Przez Migrena · Opublikowano

      Poranek. Ale to nie nowy dzień. Nie początek, to tylko ciało oddane przez ogień, gdy noc skończyła swój rytuał. Słońce wstaje - nie jak zbawienie, ale jak świadek zbrodni. Rozrywa niebo pazurami światła, jakby chciało zajrzeć im pod ich powieki. Oni - jeszcze nadzy, ale już nie dzicy. Leżą w świetle po sobie, jak dwie rzeźby z soli, których dotyk roztapia. Jej ramię - jak lina po burzy, wilgotna, poraniona. Jego biodro - nabrzmiałe od snu, który nie przyniósł zapomnienia. W powietrzu unosi się zapach skóry i spalonego tchu. Cisza już nie milczy. Stoi między nimi jak anioł bez twarzy, i mówi: "Zobacz, co zrobiliście." Ich spojrzenia się mijają - boją się patrzeć w oczy, gdzie noc jeszcze dymi. Ona: czuje sól na ustach, ale nie wie, czy to pot, łzy, czy jego smak. On: chce coś powiedzieć, ale język mu się łamie na suchym gardle. Wciąż słyszą w sobie echo silnika, jakby to ich serca nie mogły zgasnąć. Wciąż czują dreszcz drogi, choć leżą bez ruchu. Dłonie, które w nocy nie znały granic, teraz leżą jak bezpańskie psy, z pyskiem wbitym w ziemię. Światło dnia nie pyta o zgodę. Wnika w ich pory, szuka znaczeń, ale znajduje tylko ślady walki. Nie mówią nic. Bo każde słowo byłoby zbyt lekkie dla tego ciężaru. Ich skóra pamięta, ale oni chcieliby zapomnieć. Nie siebie - ale ten ogień, co pochłonął wszystko i zostawił tylko popiół i imiona. Poranek nie daje ukojenia. Poranek oskarża. I w tej jasności - tak nagłej, tak wściekłej, odkrywają, że to, co było piękne w nocy, rano zostawia rany. Ale też: coś zostało. W zgięciu łokcia, w krwawym półśladzie na udzie, w cichym oddechu, który nie ucieka. Może to właśnie miłość. Nie iskra. Lecz cichy, szary ślad, który wciąż  trwa.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...