Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie ma nic ponad dachem, niżej też niewiele
tylko to, co wypływa, ciężko. nie jest zwiewne,
było. teraz nasiąkło węglem, suchym drewnem.

tam na dole podłogę dokładnie wyściela
warstwa wypluwek, drobnych kości, mysich kłaczków.
gniazda wiszą na szczytach topolowych masztów

żeby wyglądać tego, co się bieli w dali:
gołębich skrzydeł, błysków w oczach małych nornic,
dalej wzrok biegnie w górę, w ciemność, aż na koniec

czucia, zawiłość oka nagle się zamienia
w stigmę, pióra w rzęski, a małość narasta

jak zachmurzenie, grzmoty, rozmiary kropelek
przechodzących w strumienie i ginących w trzaskach

wątłych paliczków w twardych dziobach, cichną trele.
pozostaje przeciągłe zawodzenie ptactwa.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



bo kropelki nie mają siły ani energii aby przejść w strugę
to fizyka, kropelki mogą się przyciągnąć, natomiast struga
to już zupełnie inna bajka, szczególnie podczas zimy

ps. żaden ptak nie zrobi gniazda na szczycie a tym bardziej topoli,
nornice częściej korzystają z węchu
Opublikowano

Bardzo dziękuję, p. HAYQ. I serdecznie pozdrawiam.

p. Messalin - krople przechodzą w strugi kiedy ulewa się nasila.
co do gniazd - to wiersz, nie książka przyrodnicza. Taka była wizja.
co do węchu nornic - uwagę uważam za nieadekwatną do tekstu.

Pozdrawiam :)

Opublikowano

Z drobiazgów -

było.teraz - nie interpunkcja a wizualizacja, zatem stawiam na konsekwencję i proponuję postawić spację po "." :)

nasiakło czy nasiąkło? :)

bieli w dali - mi to osobiście nie gra.

To powyżej, jak na początku, drobiazgi. Giną na szczęście w pięknym całokształcie. Congrats.

p.

Opublikowano

witam,

zastanawiam się, po co taki opis? nie ma peela, obraz nie dotyczy peela, nie ma żadnego związku z uczuciami ani żadnego przełożenia na życie. obraz bez komentarza. bez wzruszenia. po co on?

m.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • gnomowładny ~~ Mojsze* racje są racniejsze* - twierdzi pewien prezesina .. Tego nijak nie dowodzi jego wygląd, kwaśna mina .. ~~ ~~ On ci to .. ~~ Przygraniczna, spora łąka - na niej "upierdliwy" owad .. Czy to Bąk(......), czy ruska stonka; zwąca siebie .. narodowa?! ~~
    • @Jacek_Suchowicz, dziękuję :)
    • Wtedy weszła pani Irena z dwiema filiżankami herbaty i ciastkami. W ręku miała foliową torbę wypełnioną słodyczami, mydełkami, kawą. Poczęstowała rozmówców, a torbę ze „skarbami” wręczyła Karolinie jako prezent. Studentka podziękowała, a pastorowa wróciła do swoich zajęć. - Mam dla pani propozycję - powiedział duchowny, popijając herbatę - mój syn napisał doktorat na temat wydawania „Głosu Ewangelii” czyli właściwie na taki sam temat, z którym chce się pani zmierzyć. Pożyczę pani egzemplarz maszynopisu jego pracy i egzemplarze pisma. Będzie pani mogła spokojnie pracować. Oczywiście mam nadzieję, że później je odzyskam. - Oczywiście - zdążyła powiedzieć zaskoczona Karolina. Dalszą rozmowę przerwała pastorowa, gwałtownie otwierając drzwi do biblioteki. Wprowadziła młodą kobietę i dwoje małych dzieci. Cała trójka płakała. - No chcieli je prawie zlinczować! – pastorowa mówiła podniesionym głosem, gestykulując przy tym. - Edwardzie, trzeba coś z tym zrobić, tak nie może być! - dodała - idź i przemów im do rozumu! Po tych słowach pastor podniósł się i wyszedł przed budynek, pani Irena pobiegła za nim. Karolina zaczęła przyglądać się zaniedbanej kobiecie oraz dwóm dziewczynkom w wieku około dwóch i czterech lat. O ile matka już się uspokoiła, to dzieci ciągle chlipały. Dziewczyna zajrzała do torby z prezentami, wyciągnęła cukierki i wręczyła je maluchom. Ujrzała w ich oczach błysk radości, ale najważniejsze było to, że się uspokoiły. - Mnie w Polecku nienawidzą. To mój mąż zabił syna pastora Kockiego - wyszeptała kobieta - mąż jest w więzieniu, ja nie pracuję bo mam małe dzieci. Skończyło się mleko w proszku, chciałam tylko mleko. A oni napadli na mnie, tak jakbym to ja zabiła i wyrzucili z kolejki.
    • @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Świetny wiersz napisałeś! :)))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...