Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie chę być samotna. Nie teraz.
Znowu opuszczona, jak nieraz.
Kilka pięknych słów,
potem sama. Znów.
Czy tak zawsze będzie?
W każdym miejscu? Wszędzie?
Ponownie cierpieć? O nie!
Jak każdy szczęściwa być chcę.
Pomóż mi, proszę cię!
___

!EDIT!
Zdecydowałam się na publikację, zahipnotyzowana i przekonana przez Andrejch(a) ;) (skoro bez imion... xD)

Opublikowano

gak widzę taki utwór to muszę skomentować, choć obiecałam sobie, że już nigdy;P otóż, absolutnie nikogo tutaj nie atakując oczywiście, stwierdzam, że w utworze nie ma żadnych środków stylistycznych, które determinowałyby go jako wiersz. Jeśli są, bo przecież mogłam jakimś cudem nie zauważyć, proszę o sprostowanie mojego komentarza.
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



o ile dobrze pamiętam to liryka do której zaliczają się wiersze ma opisywac przeżycia i uczucia autora, a w tym utworze nasza koleżanka przedstawiła właśnie własne uczucia i przeżycia więc mylisz się twierdząc, że nie może to byc sklasyfikowane jako wiersz
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



chodziło mi o to, że w utworze nie ma nic co determinowałyby go jako wiersz. owszem, wiersz to emocje. ale jeśli napiszę list (w tym wypadku proza) w którym zawrę mnóstwo emocji, to czy będzie to wiersz? nie, to będzie list. nie napisałam, że to nie jest wiersz. ale czy to jest liryka? poezja? brakuje mi przynajmniej większości czynników, które tak by ten utwór klasyfikowały. ale myślę, że jest to kwestia, którą by można roztrząsać bardzo długo. bo ja przyznam, że jest podział na wersy i emocjonalność podmiotu lirycznego, ale nadal nie widzę tutaj środków, dzięki którym mogłabym stwierdzić, że właśnie przeczytałam poezję.
pozdrawiam:)
Opublikowano

[quote]A jeśli nie potrzeba, to pytanie, co robi w dziale poezji?


Siedzi. Czy już wspomniałam, że nie każdy wiersz ma metaforę? Mam dziwne przeczucie, że tak.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 sama słodycz
    • Dla Alicji Wysockiej......za natchnienie. I. PUŁAPKA DNIA         Wpadłem w dzień jak w paszczę kota z plastikowymi zębami.         Zegary drapią kręgosłup – nie pazurami, lecz wspomnieniami,         wyrastającymi na brokatowych pętlach reklam.         Śnią mi się twarze zrobione z makulatury i waty cukrowej na patyku,         na których nawet motyle zostawiają poezję w postaci śladu nóżek.         Miasto – święty klocek LEGO z wyciśniętym śladem boga –         tonie w moich płucach jak topielec w betonie.         Duszę się możliwościami –  są jak stado koni bez nóg, galopujące w          miejscu, a kurz z ich kopyt osadza się na                         źrenicach. II. CYFROWA CISZA         Nikt nie patrzy w oczy – patrzą w kody,         kody patrzą w nicość,         nicość zwraca paragony.         Mam w głowie ptaki z białka i smutku –         lecą wstecz i giną, uderzając w betonowe szkielety szklanych domów.         Z betonu wyrósł kwiat,         ale z kwiatka wyszło dziecko z głośnikiem w gardle,          które mówi cudzym głosem – głośno, ale nie do nikogo.         Nie ma już zielonej  trawy, na której siadali poeci –         tylko język asfaltu, który mówi:         „Zamknij oczy. Zostań klientem.”         I bankomat za rogiem. III. CIAŁO MASZYNY         Co noc płoną sny –         ale ogień śmieje się szeptem powiadomień.         Ciała – pakunki mięsa z kodem kreskowym w pępku.         Serca – kserokopiarki szeptów, biją na czarno-biało.         Raz słyszałem duszę –         wyła jak wilk zamknięty w pendrivie.         Szkło pęka, ale nic się nie kończy –         bo tu nawet śmierć ma interfejs użytkownika. IV. WYKREŚLONE „JA”         Nie ma dróg – są tylko ślady po błędach systemowych.         Ruch to błędnik świata, który się zaciął         i puszcza w kółko to samo intro.         Myślę, że istnieję tylko jako resztka RAM-u         w boskim laptopie,         a moje imię to hasło zapomniane przez anioła.         Życie?         Rytuał szczura w mikrofali – jego taniec lajków,         jego modlitwa w formie captcha.         A moje „ja” –         pępowina do nikąd, owinięta w folię bąbelkową         i wysłana do nieistniejącej strefy komfortu.         Do folderu o nazwie home, ukrytego na pulpicie betonu.         Gdzie dzieci krzyczą jeszcze: tata".    
    • @Alicja_Wysocka Alicjo, to fajny obrazek z dzieciństwa. Przypomniałaś mi moje "historyjki" z lat minionych. Pisz je, zbieraj, stworzą niezły pamiętnik. Te przygody wtedy żyją. Inspirujesz!   
    • @Robert Witold Gorzkowski To ten z Raszyna?
    • @MigrenaBardzo dziękuję! I lubią wchodzić w coraz to nowe związki, z milczeniem, z westchnieniem, z niedopowiedzeniem... tak bardzo  lubią  igraszki,
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...