Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


+Kto się poniża będzie wywyższony... i nie gardź tym działem bo on niejednokrotnie okazał się lepszy od tego po prawej stronie. nie piszę tu o sobie ale ja sam to zauważyłem że więcej jest dobrych wierszy tutaj a nie tam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



bo i kot

gdy Ci przebiegnie drogę
nie mów, że to pech
wyrwij kotu z d..y nogę
żeby szybciej zdechł

nie boisz się

pozdr.

To najlepszy komentarz do tekstu jaki ostatnio czytałem. Przebił komentarze pod bzdurami Hani :D
  • 8 lat później...
Opublikowano (edytowane)

3.

 

Przeszedł przez drogę

prężąc swój grzbiet,

nim zniknął wchłonięty

przez nocy cienie

 

bo i kot...

 

nawet nie miauknął

gdy szczekanie psa

pilnującego za furtką

rozdarło niemą ciszę

 

bo i kot...

 

bezszelestne kroki

jego giętkich łap

o centymetry miękkości

wąsów przybliżały cel

 

bo i kot...

 

drżąc z emocji mysz

pochłaniając z ukrycia

pęczniejącej ciszy krzyk

zjadła kawałek sera

 

boi mysz.

 

 

 

Edytowane przez _Mari_anna_ (wyświetl historię edycji)
  • Marianne_ zablokował(a) ten utwór
  • Marianne_ odblokował(a) ten utwór
  • 2 lata później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jesień już Już z naszych ścieżek opadł kurz Z letnich dróg Zniknęły ślady naszych stóp Jesień już Wysoko gdzieś żurawi klucz Żegna nas Babiego lata nadszedł czas Jesień już Świat cały już przenika żółć Zniknęły echa naszych słów I Ciebie także nie ma już Jesień już Tylko ten smutny bukiet róż Stoi tam Tam gdzie tak dobrze było nam I tylko ja Wspomnieniem lata żywię się Tylko tam Ciebie przy sobie jeszcze mam Jesień już Na ziemię pora wrócić już Zamknąć gdzieś Wspomnienia te na serca dnie Jesień już Za drzwiami zima czeka już Chłodne dni Nie zabiorą ciebie mi Jesień już Na szybach już maluje mróz Smutno mi Chcę wrócić znów do letnich dni Jesień już Wciąż czuję drganie naszych dusz O tobie śnię Wspomnieniem lata przywołam cię ....przywołam cię     ...jesień 2025
    • @Annna2   to jest po prostu wstrząsający i mistrzowsko napisany tekst.   ujęłaś w nim cały ogrom bólu, dylematów i społecznego osamotnienia, zderzając romantyzm ulotnej nocy z brutalnym symbolem "wieszaka".   niesamowicie doceniam Twoją odwagę twórczą i siłę, z jaką potrafisz te niewypowiedziane łzy zamienić w tak głęboki i poruszający "Pomnik".   Aniu. poruszający bardzo. pięknie napisany.    
    • @Alicja_WysockaPodoba mi się ten motyw “nie zamykaj mnie w tytule” jest w tym dużo delikatności i spokojnego ruchu — jakby wiersz naprawdę był żywą istotą, która rośnie sobie w swoim tempie.  Pozdrawiam serdecznie. 
    • @Natuskaa -dziękuje -  @Berenika97 - dzięki - 
    • @Amber @Amber @Tectosmith @Alicja_Wysocka @KOBIETA @Annna2 @Migrena Dziękuję wszystkim za obecność i ślad refleksji :) @tie-break Szczególnie mi miło za Twój interpretacyjny esej. Próbujemy zrozumieć naturę stworzenia i zniszczenia, oraz naszą świadomość w tym wszystkim, między logiką liczb sformułowaną przez fizykę a potrzebą zrozumienia idące inaczej, przez strukturę języka ku metafizyce. Pozdrawiam:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...