Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

padają dzwonki za szybą liceum
(dzwonki na króle, króle na damy)
lecz angie w ławce jest ona w ławce!

i nagle do klasy wpada znienacka,
profesor znienacka (jej ulubiona),
a że w każdej tragedii jest trochę
rocka, wtacza się jak trójgłowy
bałwan.

droga pani Łydko Oraz Gębo
(tu anieleję pod stołem od śniegu)
bałwan topi się, piekli się, wygraża się
niebu; śnieg łydki spowiada z sierpniowych
pośpiechów

padają dzwonki, wiatr porwał brudnopis
gdzie mnie poznałeś zanim się otworzył
świat wielki świat większy niż oczko w pończosze
na dużej pauzie w maleńkim liceum.

Opublikowano

Pewnie angie siedziała w ławce tylko dlatego,
że pisała w tym czasie pamiętnik?
Jak bym widziała to wszystko; i nauczyciele!
Faktycznie: "się otworzył
świat wielki świat większy niż oczko w pończosze
na dużej pauzie w maleńkim liceum."
Baardzoodmłodniałam, no i jeszcze to:
"śnieg łydki spowiada z sierpniowych
pośpiechów" - bardzo mi się, a kod pocztowy - prawdziwy?
serdeczności
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Babo! ależ mnie zaskoczyłaś! niesamowite to, co napisałaś na samym poczatku; bardzo pozytywnie niesamowite =)
cieszę się, że coś się spodobało :)
kod pocztowy jak najbardziej prawdziwy :D
i mój, w dodatku :P
dziękuję i pozdrawiam serdecznie,
andżelka ;o)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




hmm aż brak mi jakiejś melodyjki, wierszsam się prosi o uśpiewienie go :
ogólnie zaciekawił, choć czasem się płynność .chyba, bo ucha dobrego nie mam/ łamie
fajne zabiegi i moim zdnaiem fajnie powywracane słowa w zdanaich nadające cąłści taki niezły klimacik.

pozdr
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




hmm aż brak mi jakiejś melodyjki, wierszsam się prosi o uśpiewienie go :
ogólnie zaciekawił, choć czasem się płynność .chyba, bo ucha dobrego nie mam/ łamie
fajne zabiegi i moim zdnaiem fajnie powywracane słowa w zdanaich nadające cąłści taki niezły klimacik.

pozdr

dzięki, adolf :* bardzo miło to czytać.
serdelki! angie
Opublikowano

ktoś wyżej wspomniał, że coś tu zakręcone
może i tak, ale ostatnia strofa bombiasta
i naprawdę się podoba, lubię takie wspominkowe.
A ta typowo dziewczęca,
tym większy urok
- dla starego dziada:(

Pozdrawiam serdecznie:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andrew Bardzo dziękuję!    Nie kupisz dziecka w galerii jak obrazu z serii, Bo każde jest jedyne – Boży ślad w materii. Moje jest ze mnie zrodzone, z miłości do męża wykute, Niepowtarzalne, święte!     @huzarc To prawda, że nie chciałam udawać, że "wiem". Chciałam raczej zapytać – i w tym pytaniu odnaleźć jakąś cichą pewność. Może właśnie w tej pokorze wobec tajemnicy jest prawdziwa mądrość. Bardzo dziękuję!   @Migrena Dziękuję za te słowa – czytam je z wzruszeniem i pewnym zaskoczeniem, bo czasem nie wiem, dokąd mnie prowadzi pióro - dziękuję, że nazywasz to, co się wydarzyło. Wątpliwość jako najwyższa forma wiary. To paradoks, który noszę w sobie. Nie wierzę w pewniki, ale wierzę w pytania. Może to jedyna uczciwa postawa wobec tajemnicy. Co do tytułu – cieszę się, że rezonuje. Bardzo dziękuję za ten piękny komentarz. ps. Znowu mnie zawstydziłeś komplementami.    
    • @huzarc Niezwykły jest ten wiersz. Uderzyłeś brutalnością kontrastu między monumentalnością wojny a mikroskopijną pchłą na palcu. Ta obserwacja owada w obliczu śmierci jest genialna w swej prostocie i przerażająca w wymowie. Ale też obrazy - "żołnierza tulącego się do karabinu jak do kolebki" - jakiż to paradoks! Czy też kamienie stojące "jak szubienice wokół mej drogi" - pejzaż jako wyrok. Bardzo refleksyjny!    
    • @huzarc intensywny, apokaliptyczny i egzystencjalny wiersz.   Prawdziwa tragedia egzystencjalna nie polega na samej śmierci, lecz na uświadomieniu sobie, że indywidualna ofiara i wielki Ból Człowieka ginie bez echa. Miażdżony przez żelazny walec historii, podczas gdy bezrefleksyjne, pierwotne życie triumfuje w brudnym detalu. Brawo !!!
    • @Sylwester_Lasota powiadają, że nie da rady lecz ja jestem zgoła odmiennego zdania :)   Pozdrowienia słoneczne ślę.
    • @violetta sama takie smakołyki robisz ? daj trochę !!!!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...