Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

znam twoje myśli
moje wyczuwasz od wewnątrz
otwartym ludziom duch szepce
strofy
roztacza krajobrazy wschodów i zachodów
w twoich oczach zalążek
nowy świt
płonie

potem zmierzch
zaplecie tęsknotę w jednym kierunku
wbrew i pomimo inności
nasze miasto niepokonane
bez fałszu
na falach pewności


Krystyna Sobczyńska i Tomasz Biela

Opublikowano

tym razem jakoś mniej mi się podoba. moim zdaniem, trochę to oklepane - wschody i zachody, oczy. znudziła mnie taka metaforyka (żeby było jasne, ogólnie rzecz biorąc, dobrze użyty, i wschód może się w wierszu pojawić :P - u Was do mnie nie trafia).

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak; pierwsze cztery strofy świetne i przekonujące.

zmierzch
zaplecie tęsknotę w jednym kierunku
wbrew i pomimo inności
- romantycznie; ten moment postrzegam, jako serce wiersza.

Ode mnie pozytywka.

Pozdrawiam Autorów :))
kasia.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Kochany latawcu!
Widocznie smok okazał się niegroźny :)) albo romantyczny :)), pozaplatał a potem... wybałuszył oczy, hehe...
Dzięki za czytanie i koment.
Serdeczne pozdrówki.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak; pierwsze cztery strofy świetne i przekonujące.

zmierzch
zaplecie tęsknotę w jednym kierunku
wbrew i pomimo inności
- romantycznie; ten moment postrzegam, jako serce wiersza.

Ode mnie pozytywka.

Pozdrawiam Autorów :))
kasia.
Kasiu!
Dziękujemy za pozytywkę. Pragnę nadmienić, że to bardzo stary wiersz wyciągnięty z warsztatu; szkoda było wyrzucić :)))
Serdeczne pozdrówki :))))
Opublikowano

Wspaniały wiersz, tak romantycznie i lekko się czyta, zwłaszcza na początku, ale coś końcówka mi chromieje.
zwróćcie uwagę, cały wiersz składa się z obrazów, kierunków i uczuć, i to stwarza taką płynną melodię, wspaniałe :). Jednak to "nasze miasto" i "postument porozumień", jakoś to bardzo statycznie i sucho.. a to drugie nawet zgrzyta jakoś. nie tego oczekiwałem w tym wierszu, a jeśli ten zabieg umyślny, to..
hm, nie spodobał mi się :)

pozdrawiam
Krzyś

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Krzysztofie!
Dzięki za ciepły i obszerny komentarz oraz za uwagę na temat zakończenia. Może masz rację, że coś tu zgrzyta... po zastanowieniu zajrzałam do pierwotnej wersji i muszę przyznać, że była bez tej końcówki

...bez falszu
w zaciszu pewności


Wiersz stary, a zabieg świeży...może należy pozostawić jak było? Pomyślimy.

Serdeczne pozdrowienia.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Krzysztofie!
Dzięki za ciepły i obszerny komentarz oraz za uwagę na temat zakończenia. Może masz rację, że coś tu zgrzyta... po zastanowieniu zajrzałam do pierwotnej wersji i muszę przyznać, że była bez tej końcówki

...bez falszu
w zaciszu pewności


Wiersz stary, a zabieg świeży...może należy pozostawić jak było? Pomyślimy.

Serdeczne pozdrowienia.


a więc życzę natchnienia w te chwile pomyślenia :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Twoja nieobecność nie jest brakiem – jest nową fizyką, w której ciało rozpada się na cząstki, a czas jest językiem, którego nikt jeszcze nie przetłumaczył. Czuję cię w trzewiach kosmosu, jakbyś była planetą, której orbita pękła, a ja wypadłem z grawitacji i teraz dryfuję w próżni złożonej z twojego braku. Każdy mój miesień jest biblioteką, w której zapisane są twoje gesty, ale litery się kruszą, i połykam ten pył, żeby cię jeszcze raz przeczytać. Noc nie jest już ciemnością. Noc to twój cień, który nauczył się chodzić po mojej skórze i zostawiać ślady, jak gwiazdy wyżłabiane paznokciem Boga. Oddycham i czuję, jak powietrze się rozdziera, bo nie ma cię w cząsteczkach tlenu. Każdy wdech jest krachem metafizyki, każdy wydech – filozofią bez autora. Tęsknię za tobą nie w sercu, lecz w bycie. Twoja nieobecnosć to nie brak osoby – to dziura w ontologii świata, to pytanie, które połknęło wszystkie odpowiedzi i wypluło mnie jako echo. Jestem teraz zwierzęciem zbudowanym z tęsknoty: moje mięśnie to drżenie planet, moje oczy to pustki po twoim spojrzeniu, moje ręce to dwie jałowe modlitwy, które próbują sięgnąć nieskończoności. Nie proszę już o powrót. Nie proszę o sen. Proszę tylko, by wszechświat zrozumiał, że bez ciebie jestem czarną dziurą w środku dnia, która pożera znaczenie słów, i wypluwa język zbudowany wyłącznie z krzyku, światła i twojego imienia, którego nie mogę już wymówić, bo stało się całą moją krwią.  
    • @andrew Bardzo dziękuję!    Nie kupisz dziecka w galerii jak obrazu z serii, Bo każde jest jedyne – Boży ślad w materii. Moje jest ze mnie zrodzone, z miłości do męża wykute, Niepowtarzalne, święte!     @huzarc To prawda, że nie chciałam udawać, że "wiem". Chciałam raczej zapytać – i w tym pytaniu odnaleźć jakąś cichą pewność. Może właśnie w tej pokorze wobec tajemnicy jest prawdziwa mądrość. Bardzo dziękuję!   @Migrena Dziękuję za te słowa – czytam je z wzruszeniem i pewnym zaskoczeniem, bo czasem nie wiem, dokąd mnie prowadzi pióro - dziękuję, że nazywasz to, co się wydarzyło. Wątpliwość jako najwyższa forma wiary. To paradoks, który noszę w sobie. Nie wierzę w pewniki, ale wierzę w pytania. Może to jedyna uczciwa postawa wobec tajemnicy. Co do tytułu – cieszę się, że rezonuje. Bardzo dziękuję za ten piękny komentarz. ps. Znowu mnie zawstydziłeś komplementami.     @viola arvensis Bardzo dziękuję! Cieszę się, że Ci się spodobał. Ja często wracam do Twoich wierszy, które mogę "dotknąć". Pozdrawiam. :) @Simon TracyBardzo dziękuję!   @GerberBardzo dziękuję! 
    • @huzarc Niezwykły jest ten wiersz. Uderzyłeś brutalnością kontrastu między monumentalnością wojny a mikroskopijną pchłą na palcu. Ta obserwacja owada w obliczu śmierci jest genialna w swej prostocie i przerażająca w wymowie. Ale też obrazy - "żołnierza tulącego się do karabinu jak do kolebki" - jakiż to paradoks! Czy też kamienie stojące "jak szubienice wokół mej drogi" - pejzaż jako wyrok. Bardzo refleksyjny!    
    • @huzarc intensywny, apokaliptyczny i egzystencjalny wiersz.   Prawdziwa tragedia egzystencjalna nie polega na samej śmierci, lecz na uświadomieniu sobie, że indywidualna ofiara i wielki Ból Człowieka ginie bez echa. Miażdżony przez żelazny walec historii, podczas gdy bezrefleksyjne, pierwotne życie triumfuje w brudnym detalu. Brawo !!!
    • @Sylwester_Lasota powiadają, że nie da rady lecz ja jestem zgoła odmiennego zdania :)   Pozdrowienia słoneczne ślę.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...