Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


I nie jesteś na mnie zła? Ani trochę? Naprawdę?
Naprawdę jesteś wyjątkowa, nie tylko... w pisaniu! :))

ależ skądże Ci to przyszło do głowy? ;o)
/mówże :P, o cóż chodzi? czy o Twój ostatni wiersz,
który "porzuciłam", bo był.... "za długi"? :P

oj Boskie Kalosze =*
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


I nie jesteś na mnie zła? Ani trochę? Naprawdę?
Naprawdę jesteś wyjątkowa, nie tylko... w pisaniu! :))

ależ skądże Ci to przyszło do głowy? ;o)
/mówże :P, o cóż chodzi? czy o Twój ostatni wiersz,
który "porzuciłam", bo był.... "za długi"? :P

oj Boskie Kalosze =*
Nie, chodzi o to, że Twoja wyjątkowość przejawia się: nie tylko w świetnych tekstach :)
"Porzuciłaś?" Ależ ja się nie dąsam o takie błahostki, jak wiersze.
"Zbyt długi"? Normalka, lubię teksty taksy :)
Opublikowano

:P ale czemu miałabym być zła? frapi mnie to, bo nie wiem, coś przeskrobał, albo ja:P a w wyjątkowość nie wierzę, naprawdę; każdy jest wyjątkowy,
więc to pojęcie mogłoby równie dobrze nie istnieć :P

/i wcale nie jestem skromna, jeśli tak przypuszczasz ;P:P

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ja też, ale czy nie dlatego tacy częściej się rozumieją niż... czytają? ;)


w bazie!

wiosna stanu wyjątkowego
waliła pałką przez głowę
bez opamiętania

króliczku króliczku
szeptała
pochrzaniona

a ja cały w buraczkach
a ja cały w podskoczkach

przez płotki
przez działki
przez płotki

od kotki do kotki

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ja też, ale czy nie dlatego tacy częściej się rozumieją niż... czytają? ;)


w bazie!

wiosna stanu wyjątkowego
waliła pałką przez głowę
bez opamiętania

króliczku króliczku
szeptała
pochrzaniona

a ja cały w buraczkach
a ja cały w podskoczkach

przez płotki
przez działki
przez płotki

od kotki do kotki




;o) ja rozumiem to tak: peel wysiadł na złym przystanku :D
(siedliśmy i płakaliśmy razem) ;o)
pozdrawiam Boskie i Jego Peela.
angie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie tłumacz się, wystarczy mi genialne: "będzie o nas wielki pożar" :)
Nic tak przecież nie bierze na języki, jak ogień:


pożar willi?

kominek się przejęzyczył


Nie raz, nie dwa pomyślał sobie strażak. Już po wszystkim, jak zwykle
zastanawiano się, co kominek chciał w ogóle powiedzieć?
Może, jak to jesienią, wyszeptać ciepło: dywanie
i "w" przekręciło mu się do góry drwami?

Pozdrawiam ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


I będzie bardziej nagi niż zazdrosny!
Tak go to trafi, że będą mogli powiedzieć:
był jakby go nie było


Pewien poeta napisał wiersz,
a w wierszu tym, bardzo ciekawe:
wymyślił, jak jeszcze nikt
wyjątkowo zieloną trawę.

Wkrótce, gdzieś indziej, daleko
grafoman nieznany nikomu (to ja)
dopisał na trawie tamtego
dom. I kozę chudą przy domu.

Lecz wyobraźcie sobie (zwłaszcza Ty, Andżel)
- ta koza tak była cielesna,
że zżarła tamtemu trawnik
a potem nawet zdechła!

- Dobrze - ktoś (krytyk?) spyta -
lecz co się z domem stało? (ale podchwytliwy)
- Jesienią w nim nieomieszkam
pić z mleka koziego kakao.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


I będzie bardziej nagi niż zazdrosny!
Tak go to trafi, że będą mogli powiedzieć:
był jakby go nie było


Pewien poeta napisał wiersz,
a w wierszu tym, bardzo ciekawe:
wymyślił, jak jeszcze nikt
wyjątkowo zieloną trawę.

Wkrótce, gdzieś indziej, daleko
grafoman nieznany nikomu (to ja)
dopisał na trawie tamtego
dom. I kozę chudą przy domu.

Lecz wyobraźcie sobie (zwłaszcza Ty, Andżel)
- ta koza tak była cielesna,
że zżarła tamtemu trawnik
a potem nawet zdechła!

- Dobrze - ktoś (krytyk?) spyta -
lecz co się z domem stało? (ale podchwytliwy)
- Jesienią w nim nieomieszkam
pić z mleka koziego kakao.


;o)) no i właśnie to są wiersze, których się boję ===
do rana będę myśleć, czy Ty lubisz tą angie, czy Ty się do niej, czy z niej śmiejsz :P
ach, kakao ;o) panie błogosław =)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • gnomowładny ~~ Mojsze* racje są racniejsze* - twierdzi pewien prezesina .. Tego nijak nie dowodzi jego wygląd, kwaśna mina .. ~~ ~~ On ci to .. ~~ Przygraniczna, spora łąka - na niej "upierdliwy" owad .. Czy to Bąk(......), czy ruska stonka; zwąca siebie .. narodowa?! ~~
    • @Jacek_Suchowicz, dziękuję :)
    • Wtedy weszła pani Irena z dwiema filiżankami herbaty i ciastkami. W ręku miała foliową torbę wypełnioną słodyczami, mydełkami, kawą. Poczęstowała rozmówców, a torbę ze „skarbami” wręczyła Karolinie jako prezent. Studentka podziękowała, a pastorowa wróciła do swoich zajęć. - Mam dla pani propozycję - powiedział duchowny, popijając herbatę - mój syn napisał doktorat na temat wydawania „Głosu Ewangelii” czyli właściwie na taki sam temat, z którym chce się pani zmierzyć. Pożyczę pani egzemplarz maszynopisu jego pracy i egzemplarze pisma. Będzie pani mogła spokojnie pracować. Oczywiście mam nadzieję, że później je odzyskam. - Oczywiście - zdążyła powiedzieć zaskoczona Karolina. Dalszą rozmowę przerwała pastorowa, gwałtownie otwierając drzwi do biblioteki. Wprowadziła młodą kobietę i dwoje małych dzieci. Cała trójka płakała. - No chcieli je prawie zlinczować! – pastorowa mówiła podniesionym głosem, gestykulując przy tym. - Edwardzie, trzeba coś z tym zrobić, tak nie może być! - dodała - idź i przemów im do rozumu! Po tych słowach pastor podniósł się i wyszedł przed budynek, pani Irena pobiegła za nim. Karolina zaczęła przyglądać się zaniedbanej kobiecie oraz dwóm dziewczynkom w wieku około dwóch i czterech lat. O ile matka już się uspokoiła, to dzieci ciągle chlipały. Dziewczyna zajrzała do torby z prezentami, wyciągnęła cukierki i wręczyła je maluchom. Ujrzała w ich oczach błysk radości, ale najważniejsze było to, że się uspokoiły. - Mnie w Polecku nienawidzą. To mój mąż zabił syna pastora Kockiego - wyszeptała kobieta - mąż jest w więzieniu, ja nie pracuję bo mam małe dzieci. Skończyło się mleko w proszku, chciałam tylko mleko. A oni napadli na mnie, tak jakbym to ja zabiła i wyrzucili z kolejki.
    • @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Świetny wiersz napisałeś! :)))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...