Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ona była jak dnem wywrócona
miska mleka; kot piął się po dachu.
pan wybaczy, monsieur - taka dziś
zawierucha a ja mam tylko sandały

proszę, proszę bardzo - i posadził
białą noc na furmance.
nie patrzyli sobie w oczy tak
dla równowagi

*

ja mam sny, ty masz zapałki; będzie o nas
wielki pożar. miasto wszystko
nam wybaczy; wypowiemy sobie
bajkę - tylko powiedz -

palisz paryż?

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jeżeli miałabym Ci coś doradzić to zlikwidowanie tej gwiazdki:)...Brałam udział w Jesieni Poetyckiej w Krakowie i ktoś mądry powiedział mi, przeglądając moje wiersze białe-których zresztą nie mam zbyt dużo, że coś takiego oznacza dwa odrębne utwory...Ja nie czuje sie specjalistką w wierszach białych , ale ponieważ słowa padły z ust bardzo kompetentnej osoby...dlatego sugeruję...pozdrawiam ciepło:)
Opublikowano
-ja mam sny, ty masz zapałki; będzie o nas
wielki pożar. miasto wszystko
nam wybaczy; wypowiemy sobie
bajkę - tylko powiedz -

palisz paryż?


-zniknął "dym" - dlaczego - był potrzebny;może więc: dym wysuszy nam usta, dym zwilży nam usta, dym zostanie na ustach, dym zapali nam usta?( tu pojawia się problem z ostatnim wersem)

-nie poddawaj się!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Super tekst :) I pobudza wyobraźnię, a najbardziej podoba mi się "będzie o nas wielki pożar".
Tak, pożar kojarzy się i z językiem i z sercami:


Paryż. Październik. Dwudziesta trzecia.
Czytamy w łóżku J(ot) Cortazara.
Za oknem łuna, głosy: "Żądamy
królów Melchiora i Baltazara!

"Co to wyrabia się dziś na dworze
- lepiej połóżmy się już spać."
"Pocałuj jeszcze mnie, Melchiorze."
"Tak, Baltazarze (co za świat...)"


Pozdrawiam ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Super tekst :) I pobudza wyobraźnię, a najbardziej podoba mi się "będzie o nas wielki pożar".
Tak, pożar kojarzy się i z językiem i z sercami:


Paryż. Październik. Dwudziesta trzecia.
Czytamy w łóżku J(ot) Cortazara.
Za oknem łuna, głosy: "Żądamy
królów Melchiora i Baltazara!

"Co to wyrabia się dziś na dworze
- lepiej połóżmy się już spać."
"Pocałuj jeszcze mnie, Melchiorze."
"Tak, Baltazarze (co za świat...)"


Pozdrawiam ;)

jeju, Boskie, ale świetne! uwielbiam Twoje wierszowane komentarze; jesteś niezastąpiony.
dzięki wielkie i pozdrawiam serdecznie.
angie ;o)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Adler

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      odnaleźć ukojenie w niespełnieniu ? Może wystarczy śnić :)  Piękny :) pełen tęsknoty i lęku .. pozdrawiam :) 
    • @Migrena hehe, ja to mam przesyt takich historii:) Ale dziękuję za za rekomendację:)
    • @huzarc   wiersz trudny, głęboki, ważny.   czytam go jako apel do nas, do społeczeństwa.   odzyskajmy myślenie i język, aby obronić swoją tożsamość przed systemem, który jest jednocześnie totalitarny i wadliwy.  zachowajmy zdolności do głębokiej empatii i widzenia przyszłych konsekwencji, zanim wszystko sprowadzi się do zimnych liczb. dostrzeżmy niepozorne zło zanim ono stanie się rzeczywiste.           na marginesie. skandynawscy kryminaliści -  to ci z powieści Jo Nesbo i Stiega Larssona. zachęcam do lektury : Policja, Upiory, Pragnienie oraz Millennium. warto !!!!       świetnie napisany wiersz !!!!!!  
    • Sypiam mało. To dlatego nie śnię. Żadnych obrazów, które widziałem w muzeach, żadnych postaci. Głuchy dźwięk przy pukaniu – wieczny ja, moja beautiful skull, my beautiful scalp. Klątwa dziewiątej symfonii – skoczne rondo lub szybki finał, kakofoniczny wrzask jak wyrok u neurologa – z drugiej strony neuroplastyczność, nowe połączenia dendryt – akson są jak koleje do nieznanych miejsc – gdzie mnie nie było, gdzie byłem, z kim, wczoraj, dziś – piłem, nie pamiętam nic, nie łykam nic na niepamięć i to samo nic, w listopadowych barwach, nudzi mnie. Ach, jaki czuję się zmęczony! To nic. Żadnych ciemnych obrazów! Żadnych kobiet bez oczu! Odejdź Modigliani! Dajcie mi dobry tekst, nie nic! Jedynie tekst, aktorów, dwie aktoreczki z pasją. Karta za kartką – dobre szycie – zanim padną, kartka po kartce, moje wierne psy, do nóg. Kompulsywnie, metodycznie – jak by powiedział Stanisławski (od ilu lat już gnije i w nosie ma method acting) po raz trzeci, oglądam dokument o van Goghu – jak można tak spieprzyć kościół w Auvers, sam bym nie kupił takiego obrazu; już bliższa mi postać doktora Gacheta – doktorat z melancholii, paskudna choroba mówiąc między nami, sypiam zbyt mało, żeby pisać o onirycznych postaciach, krajobrazach, Bogu. Żadnej ołowianej bieli! Jestem udręczony – odpalam papierosa za papierosem, przesypuję resztki wspomnień o tobie z dłoni do dłoni między rozedrganymi palcami, drążącym językiem spijając z podłogi uciekającą przestrzeń, czas.  
    • @Leszczym Musiałem odpocząć - zastanowić się, kiedy byłem najszczęśliwszy, czy wtedy, gdy publikowałem tutaj, czy tam, w pismach - tutaj. NIe przesadzaj z erudycją, podstawowa wiedza nieco czasem poszerzona i wielkie braki w niej. Dziękuję, że jesteś. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...