Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

wąwóz

nea-figalia
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

nea-figalia

nea-figalia

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

WĄWÓZ

Ten wąwóz musimy przejść, aby zasłużyć na miano wędrowców.

Parszywie wyglądamy w ruchliwych oczach jastrzębi
i ametystowych ślepiach dzikich kóz. My zapoceni maruderzy
łapczywie wciągający w nozdrza naturę i wydychający żurnalowy szmer.

A nasze telefony gdaczą – pik, cyk.
Przecież pamiętają o nas, gdy przemierzamy wąwóz.

Szlak jest przetarty i oznakowany.
Ktoś rozchlapał czerwoną farbę tu i tam.
Ozdobił skały rumieńcami.

Figlarne myśli pieszczą nam brwi:
A gdyby tak wybrać własną ścieżkę, skoczyć poza mapkę.
Może uda się przecisnąć sandałki
między tamtą karłowatą oliwką a tym zbielałym głazem.
To jest konieczne. O tak. Tak. To naprawdę może się udać.
A wtedy nie oddamy nikomu i nigdzie
ani jednego kroku,
ani jednej myśli,
której nie będziemy pewni.
I będziemy krzyczeć w gardzieli wąwozu –
my,my, my.

Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





wąwóz

my!
mmyy...
m...y


"Tamtą karłowatą oliwką" i inne podobne drobiazgi nie są tak naprawdę ważne.
Bynajmniej dla mnie są tylko upiększaczami i wypychaczami (słusznego rozmiaru) wiersza,
ale sam sens wart jest grzechu jego popełnienia ;)

Pozdrawiam.
nea-figalia

nea-figalia

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





wąwóz

my!
mmyy...
m...y


"Tamtą karłowatą oliwką" i inne podobne drobiazgi nie są tak naprawdę ważne.
Bynajmniej dla mnie są tylko upiększaczami i wypychaczami (słusznego rozmiaru) wiersza,
ale sam sens wart jest grzechu jego popełnienia ;)

Pozdrawiam.

Tym razem zupełnie zgadzam się z redukcją - rzeczywiście istota zawiera się w proponowanym zapisie - tylko jakość "my" ma nieco inny ciężar.
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Łukasz Jasiński
      Pustynia

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      Co*             Polacy wiedzą o panu premierze seniorze Mateuszu Morawieckim?             Wyjątkowy i nawet jak na Prawo i Sprawiedliwość - miglanc, poglądy - jeśli ma - to bardzo zmienne.             W internecie pełno jest jego wynurzeń, jednak: nie zawsze był gadułą, a znajomość z charyzmatycznym panem rabinem Shmuleyem Boteachem - ukrywał.             A przecież to rabin dość nietypowy: był rabinem studentów w Oxfordzie i popierał społeczność LGBT - prowadził również sklep z koszernymi gadżetami erotycznymi.            Shmuley Boteach znalazł się wśród 50 najbardziej wpływowych rabinów na świecie. Ma zdjęcia z Andrzejem i Agatą Dudami oraz z kard. Rysiem.   Morawiecki zjadł z rabinem kolację, o której Boteach tak napisał na Facebooku: „Miałem dziś wieczorem (koszerną) kolację z polskim premierem Mateuszem Morawieckim – łaskawie wysłuchał moich obiekcji co do polskiej ustawy o Holokauście i przedstawił własne spojrzenie na kwestie polskiego cierpienia doznanego od nazistów. Jest to człowiek inteligentny i ciepły, który głęboko zna historię i którego dzieci uczęszczały do szkół żydowskich”.   Źródło: Przegląd 
    • Migrena
      Pokój 213

      Przez Migrena · Opublikowano

      I. Było westchnienie. Bo było ciągle gorzej. Skóra ledwo rozciągała się na kościach. Jak prześcieradło, które już nie pasuje do łóżka. Ciało - które kiedyś przecież tańczyło, śmiało się, jest teraz ciężarem, którego nikt nie chce nieść. Nawet ono samo siebie. Juz prawie obce, chociaż ciągle twoje. II. Rurki. Zapach środka do dezynfekcji. Woda w butelce na szafce obok - jakby czekała na jutro. Pielęgniarka mówi cicho. Nie do ciebie.. Do innego  czasu. Do strzykawki, wenflonu, kroplówki. III. Ból nie ma teraz barwy. Ani kształtu. Rozlewa się jak woda z kubka na brzuchu, a zycie nie ma już siły prosić o wytarcie, o suchość. IV. Cisza tu nie jest spokojem. To sól. Wchodzi pod paznokcie. Nie pytaj, co boli. Boli wszystko, wszystko co jeszcze pamięta życie. V. Ktoś postawił kwiaty. Nie pachną. Ktoś zostawił kartkę: „Myślami z tobą” Choć nikt już tu nie czyta ani słów, ani znaków. VI. Trzeba było wtedy tylko usiąść. Obok. Bez słów. Nie próbować ratować oddechu, ani uspokajać dłoni. Ciało znało tę ciszę. Znało jej ciężar, znajomy jak brzęk aparatury w nocy bez zmiany. Skóra przyjmowała obecność jak kroplówkę - powoli, nie wiedząc, że to już ostatnia. VII. Potem już nic. Prawie nic. Aparat pikał życiem  jeszcze przez chwilę. Potem zapadła cisza. Nie absolutna. Tylko taka, której nikt nie miał siły nazwać tym jednym, jedynym słowem. VIII. Zza drzwi dobiegł stłumiony szept. Zmieniono pościel. Zamknięto okno. Subtelny dzwięk wentylacji dopełniał ciszę. Kubek wciąż stał na stoliku. W wodzie - twój włos. Jak jedyny ślad po kimś, kto właśnie przestał być.  
    • Łukasz Jasiński
      Z mitologii greckiej

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      "A Stany Zjednoczone Ameryki Północnej muszą wreszcie zrozumieć, iż w interesie Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej nie jest wspieranie dyktatury w Niemczech, dyktatury na Ukrainie i dyktatury w Izraelu - to my mamy przewagę - możemy wyjść z Unii Europejskiej, Paktu Północnoatlantyckiego i Trójkątu Weimarskiego i zawrzeć sojusz wojskowy z Federacją Rosyjską lub z Republiką Turcji, Konfederacją Szwajcarii i Republiką Iranu."   Filozof Łukasz Jasiński 
    • FaLcorN
      Gorzkie jest nic

      Przez FaLcorN · Opublikowano

      @[email protected] Miło, że doceniasz, dziękuję, pozdrawiam! Życzę głębi weny na ten weekend i na następny.
    • Alicja_Wysocka
      Skrzynia

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Subtelna, ale przejmująca opowieść o dzieciństwie - nie tym idyllicznym, ale o takim, które zostało zatrzaśnięte, schowane, może nawet celowo wyparte. Obraz skrzyń i zepsutej lalki przywołuje poczucie utraty, milczenia i emocjonalnej izolacji. Piękna i bolesna diagnoza traumy - czegoś, co nie daje się zapomnieć, a jednocześnie trudno o tym mówić. Zostaje jak siniak.   

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...