Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Za późno nauczyłam się kochać

Za późno zauważyłam, że jest, dla kogo żyć

Za szybko wszystko się stało

A teraz nie mam już, po co żyć

Za późno w mym sercu żal duszę obejmuje

Za późno ocknęłam się

Już nikt na tym świecie

nigdy nie pokocha mnie.....

Opublikowano

tego wiersza nie można rozważać technicznie
wypada jedynie zwrócić uwagę na interpunkcję

to jedynie żalenie się autora (w peela nie wierzę) pod płaszczykiem wiersza
niezależnie od wieku autora chciałabym wgramolić się z prywatą: mnie też przez długi czas wydawało się, że takie wredne i podłe stworzenie jak ja może sobie darować nadzieje na bliskie kontakty z innymi

a jak głupia (bo i młoda;) istota ze mnie ukazały mi czas i obserwacja
dlatego mam nadzieję, że w niedługim czasie autor będzie mógł spokojnie myśleć o tym wierszu jako nieaktualnym;]


:-]

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Musze ci powiedzieć.. że autor myśli o tym wierszu jako nieaktualnym, od jego powstania minęło wiele lat... (to 2006 rocznik) a wstawiłam go bo wczoraj odnalazłam go po latach ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ała!:D
czuję się uspokojona, ale jednocześnie wpuszczona w maliny
tak więc teraz ze spokojnym sumieniem mogę napisać, że to słaby wiersz;P

do następnego

:-]
Opublikowano

Jeśli chodzi o słowo "późno" to Budka Suflera powiedziała już wszystko... jeśli to stary wiersz to po co go wstawiać? Takie pisanie nie ma żadnych szans na bycie dobrym wierszem, nie mówiąc już o Poezji. Przecież w pisaniu wierszy nie chodzi o to, żeby obwieścić światu jak jest komuś źle. Wszyscy wiedzą jak jest, wszyscy wiedzą jak jest kiedy miłość się kończy, kiedy ktoś odrzuca, kiedy jest się samemu.

Arek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • gnomowładny ~~ Mojsze* racje są racniejsze* - twierdzi pewien prezesina .. Tego nijak nie dowodzi jego wygląd, kwaśna mina .. ~~ ~~ On ci to .. ~~ Przygraniczna, spora łąka - na niej "upierdliwy" owad .. Czy to Bąk(......), czy ruska stonka; zwąca siebie .. narodowa?! ~~
    • @Jacek_Suchowicz, dziękuję :)
    • Wtedy weszła pani Irena z dwiema filiżankami herbaty i ciastkami. W ręku miała foliową torbę wypełnioną słodyczami, mydełkami, kawą. Poczęstowała rozmówców, a torbę ze „skarbami” wręczyła Karolinie jako prezent. Studentka podziękowała, a pastorowa wróciła do swoich zajęć. - Mam dla pani propozycję - powiedział duchowny, popijając herbatę - mój syn napisał doktorat na temat wydawania „Głosu Ewangelii” czyli właściwie na taki sam temat, z którym chce się pani zmierzyć. Pożyczę pani egzemplarz maszynopisu jego pracy i egzemplarze pisma. Będzie pani mogła spokojnie pracować. Oczywiście mam nadzieję, że później je odzyskam. - Oczywiście - zdążyła powiedzieć zaskoczona Karolina. Dalszą rozmowę przerwała pastorowa, gwałtownie otwierając drzwi do biblioteki. Wprowadziła młodą kobietę i dwoje małych dzieci. Cała trójka płakała. - No chcieli je prawie zlinczować! – pastorowa mówiła podniesionym głosem, gestykulując przy tym. - Edwardzie, trzeba coś z tym zrobić, tak nie może być! - dodała - idź i przemów im do rozumu! Po tych słowach pastor podniósł się i wyszedł przed budynek, pani Irena pobiegła za nim. Karolina zaczęła przyglądać się zaniedbanej kobiecie oraz dwóm dziewczynkom w wieku około dwóch i czterech lat. O ile matka już się uspokoiła, to dzieci ciągle chlipały. Dziewczyna zajrzała do torby z prezentami, wyciągnęła cukierki i wręczyła je maluchom. Ujrzała w ich oczach błysk radości, ale najważniejsze było to, że się uspokoiły. - Mnie w Polecku nienawidzą. To mój mąż zabił syna pastora Kockiego - wyszeptała kobieta - mąż jest w więzieniu, ja nie pracuję bo mam małe dzieci. Skończyło się mleko w proszku, chciałam tylko mleko. A oni napadli na mnie, tak jakbym to ja zabiła i wyrzucili z kolejki.
    • @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Świetny wiersz napisałeś! :)))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...