Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano




wiosny nie będzie
tam gdzie tylko jest wiosna.
w istocie rzeczy. sednach spraw.
w mojej i twojej joannie brodzik. w pizdu
3,1415 i w desce sedesu. oko zawieszone
nad teczką pełną zapisanych papierów
jak dzięcioł opukuje sens.

nie doszuka się korników
co najwyżej korniszonów




Opublikowano

:)
Fajny tekst, naprawdę bardzo mi się podoba.
Masz Pan niezłą skalę różnorodności. ŁAŁ!
I jeszcze ten korniszonek dopełniający domysły ;))
Świetne, pozdrawiam.

Opublikowano

Kiedyś bywało (nie wiem tylko, czy Panowie możecie pamiętać te czasy? ;), że korniszon starczał za całą zakąskę (i był warunkiem niezbywalnym nabycia pół litra w restaurancji!)
Podoba mi się skojarzenie Pi (w końcu może służyć do obliczania i średnicy, i obwodu - tego co w wierszu przed, i po)
;)
pzdr. b
ps. ciągle mi się wraca, ale ta "teczka papierów" przypomina zadekretowanie, zadekretować wiosnę - jak było w planach, że ma przyjść! piękne idee, pewnie i jakaś teoria filozoficzna do tego by się znalazła, na uzasadnienie, że sensu brak.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Cieszę się, że te kilka słów wywołało piękne wspomnienia. A właściwie jedno, ale jakie - korniszon!
Idea filozoficzna? Praktycznie zawarta jest w pierwszych dwu wersach:

Wiosny nie będzie tam, gdzie tylko jest wiosna.

Gdyby coś było wieczne, straciłoby sens. Jak tylko jedna pora roku trwająca bez przerwy
nie tylko odebrałaby znaczenie pozostałych, ale i sama nie byłaby już, tutaj: wiosną.
Stąd papiery (w teczkach) na które poszły kiedyś szumiące drzewa i nurtujące je korniki,
zamienione teraz na słowa w których próżno szukać pierwotnego sensu.
Jeśli go szukać uparcie, nazbyt długo, człowiek znajdzie gorycz - robaka
którego będzie musiał zapić, żeby nie oszaleć. Obrazuje to, jak słusznie Pan zauważył, korniszon.

A ja pięknie dziękuję za rzucenie okiem ma niego i
pozdrawiam :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Świetne spostrzeżenie. Może dodam jeszcze, że ludolfina (liczba pi) jest wyjątkowo symboliczna
jako obiekt poszukiwań. Długo szukano "jej końca", wreszcie okazało się, że jest niewymierna.
Ale i wtedy próbowano podać jak najwięcej cyfr po przecinku. Ich ilość świadczyła o poziomie nie tylko matematyki, ale i wiedzy człowieka o otaczającym go świecie. Wyrywkowo:

- starożytny Babilon, kamienne tablice których wiek ocenia się na 1900-1680 przed naszą erą
z wyrytą liczbą pi: 3,125
- Archimedes, III w. przed naszą erą: 3,14
- Liu Hui, matematyk chiński, III wiek naszej ery: 3,1415
- Ludolph van Ceulen (to od niego nazwano liczbę pi ludolfiną) w 1596 roku
podaje liczbę z dwudziestoma miejscami po przecinku. Geniusz! całe życie poświęcił
szukając końca aż doszedł do 35 miejsc na przecinku, toteż zostało mu to
ku chwale wiekuistej wyryte na płycie nagrobkowej.
- Ferguson, 1946 rok i 620 cyfr po przecinku
- jeden z pierwszych komputerów ENIAC (czy raczej Maniak ;)) w 1949 roku
podaje 2037 cyfr po przecinku
- HITACHI SR8000, rok 1999: trzy i 2,0615×10 do jedenastej potęgi po przecinku
- itd.

Podsumowując, (przynajmniej mi) nasuwa się niepokojący wniosek:
bliżsi prawdy byli starożytni babilończycy niż my ;)

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




xD
bo nie pukali dziury w całym (nie szukali korników ^^)

"wiosny nie będzie" - prawie jak prognoza pogody, odwołanie spektaklu, "liberum veto" na coś, co powinno/mogło być, a nie jest.

podoba mi się. =)
angie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Świetne spostrzeżenie. Może dodam jeszcze, że ludolfina (liczba pi) jest wyjątkowo symboliczna
jako obiekt poszukiwań. Długo szukano "jej końca", wreszcie okazało się, że jest niewymierna.
Ale i wtedy próbowano podać jak najwięcej cyfr po przecinku. Ich ilość świadczyła o poziomie nie tylko matematyki, ale i wiedzy człowieka o otaczającym go świecie. Wyrywkowo:

- starożytny Babilon, kamienne tablice których wiek ocenia się na 1900-1680 przed naszą erą
z wyrytą liczbą pi: 3,125
- Archimedes, III w. przed naszą erą: 3,14
- Liu Hui, matematyk chiński, III wiek naszej ery: 3,1415
- Ludolph van Ceulen (to od niego nazwano liczbę pi ludolfiną) w 1596 roku
podaje liczbę z dwudziestoma miejscami po przecinku. Geniusz! całe życie poświęcił
szukając końca aż doszedł do 35 miejsc na przecinku, toteż zostało mu to
ku chwale wiekuistej wyryte na płycie nagrobkowej.
- Ferguson, 1946 rok i 620 cyfr po przecinku
- jeden z pierwszych komputerów ENIAC (czy raczej Maniak ;)) w 1949 roku
podaje 2037 cyfr po przecinku
- HITACHI SR8000, rok 1999: trzy i 2,0615×10 do jedenastej potęgi po przecinku
- itd.

Podsumowując, (przynajmniej mi) nasuwa się niepokojący wniosek:
bliżsi prawdy byli starożytni babilończycy niż my ;)

Pozdrawiam.

-dorzucę fenomen. pewien Brytyjczyk widzący cyfry jako obrazy, wyrecytował liczbę Pi do dwudziestotysięcznego miejsca po przecinku. trwało to 5 godzin. fenomen polega na tym, że on nie liczy, nie przeprowadza działania matematycznego, odpowiednie cyfry ukazują się same, on jedynie je odczytuje.
-wychodzi na to, że on podpina się umysłem do jakiegoś komputera i ten wysyła odpowiednie dane. matriks?!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pewnie i kiedyś tacy byli :) Tyle, że trzeba było jeszcze udowodnić prawidłowość choćby 2 cyfr po przecinku (zdaje się, że Grecy - bodaj sam Archimedes - przyjmowali ją po prostu za 3 -
choćby dlatego, że nie tylko nie znali liczb niewymiernych, ale nawet... zera).

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma Ależ mnie zaskoczyłaś! :))) Nie spodziewałam się, że taka prosta czynność, jak wspólne czytanie wierszy, dostarczy tak pięknych słów. Mój luby był i jest pierwszym czytelnikiem tego, co napiszę. Już dawno zwolniłam go ze stanowiska recenzenta (był i jest kompletnie nieobiektywny!). Dlatego "męczę go" wierszami innych autorów, tych, których sama cenię.:)) Ale "jego męka" i moja przyjemność z czytania, połączyły się w fajną formę wspólnego spędzania czasu. I to tylko tyle. Natomiast cieszę się, że Ty się cieszysz jako autorka niebanalnego i nieoczywistego utworu, który wywołał tyle fantastycznych emocji. Pozdrawiam ps. To już nie pierwszy Twój wiersz, który wspólnie podziwialiśmy. Mój małżonek najbardziej zapamiętał "a niech mnie" , nawet powtarza teraz "kurde blaszka!" A ja zastanawiam się, czy nadał mi nowe imię - blaszka.
    • I nastała szaruga przyćmiona jak ból głowy dach dudni w deszczu strugach dnia jednakie połowy   Czas godziny przeżuwa skazany na ściskoszczęk kukułka się wykluwa a w głosie słychać obrzęk   To z wiersza: cóż po chlebie kiedy nie smarowany – w jednym wersie pisany ten cytat tam był – niebem  
    • Cisza nie krzyczy — tylko tnie, gdy ból się gnieździ tam, gdzie nikt nie chce. Nie widać krwi na myślach dnia, choć serce pęka raz po raz.   Ostrze to lustro — odbija lęk, ten, co się czai w środku mnie. To nie o śmierć tu chodzi, wiesz — to próba, by poczuć coś jeszcze.   Skóra pamięta, choć rana się zasklepi, a noc, jak matka, tuli do ciemności. Nikt nie rozumie… lecz może ktoś spyta: „Czy boli cię dusza?” — choć raz, choć coś.   Nie chcę cię straszyć, nie chcę cię żegnać, tylko usiąść obok — nie oceniać. Bo nawet w szramach bywa sens, choć prawdziwe ukojenie ma inny kres.
    • @Migrena ależ oczywiście, że kocham Polskę, ale mówić że ksenofobia nie ma się w Polsce dobrze, to nie patriotyzm - to głupota.
    • @Roma a ja do Slipknota dodał bym jeszcze myśli Children of Bodom Angels Don’t Kill: Tak to rozumiem oczywiście z męskiego punktu widzenia. Twój tekst świetny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...