Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Imię


Rekomendowane odpowiedzi

A - dziękuję za rady z warsztatu i propozycję HAYQ :) która mi przypadła do gustu.
B - wklejam. Rzucam kości i wklejam :) Wiersz współczesny (można tak chyba o nim powiedzieć) krótki, więc nie mam się czym zasłonić: ani długością, ani archaizacją, czy nowatorstwem archaicznym (czyli adolfowym tkwieniu w romantyźmie)
-----------------------------------------------------------------------------------

Imię

To słowo nie mieściło się w słownikach
nie miało imienia - niewypowiedziane
biegało od Alfy do Omegi, czy ta
wyjątkowość nie jest wbrew jakiejś zasadzie?

nie mogły go widzieć żadne stare wiersze,
zamiast się wybijać wnikało w przeszkody,
malarz chcąc je związać powykręcał ręce,
bo nie mogło przybrać żadnej trwalej formy.

ptaki wyśpiewane, owijając w liściach,
stworzyły mu poetę, lecz z upływem dni
rosa z młodych roślin tusz porozcieńczała,
by dla słów niemówionych wchłonąć trochę sił

Potem się rozproszyło: słyszeli je... czy nie?
Podobno ciągnęło za sobą planety.
I wciąż je po-ciąga. Czy kiedyś przeminie?

Gdy nas zabraknie. (Gdy Słownik będzie pełny.)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

wiersz rodzaju zagadki, co to jest, po wodzie pływa i ...
zobacz Adolfie początek i koniec, nie zgrywają się,
może ja znów nie widzę puenty, albo moze czego
współćzesnego, ale mnie takie muskanie nie dziwi

czasem piszesz w formie przeszłej, czasem zaprzeszłej,
czasem w teraźniejszej, poplątałeś, zobacz o tych planetach
dla mnie to najgłupszy odcinek z tymi okręgami, wiadomo,
że planety jak są to krążą po elipsach, a te co nie to są
asteroidy, planetoidy, meteory, może nawet komety
(te ostatnie muszą spełnić jeszcze kilka wątków)

ogólnie na nie
MN

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

początek i koniec, nie zgrywają się,

może ja znów nie widzę puenty,

==> Możliwe, że sie nie zgrywają :) bo to wynikać może z tej zagadkowej naturt,y przyznaję, trudno mi było pisac zagadkę dosyć wieloznaczną: chciałem nie lać wody i pisać w miarę zwięźle ale nie zdradzac cyz zby nie ukierunkowywac, stąd mogło wyjść szarawo ;)

czasem piszesz w formie przeszłej, czasem zaprzeszłej,

==> racja trcohe to trzebva by wyrównać

poplątałeś, zobacz o tych planetach

dla mnie to najgłupszy odcinek z tymi okręgami
==>wyszło durnie :) wiem, myślę, jakby to ładnie "zretuszowąć"

dzięki zawglad i koment ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Przepraszam, że nie pokuszę się o pełną interpretację, ale by to uczynić, musiałbym wiersz zrozumieć w całości, a on jest dla mnie niejasny. Wspomnę tylko, że dla mnie on jest o jakimś "duchu poezji", o czyms takim, co niektórzy ludzie potrafią zakląć w słowach, że nabierają one dodatkowego znaczenia. To dla podmniotu lirycznego coś nieuchwytnego i niezbadanego. Gdy zostanie odkrywte - skończy się poezja. W skrócie tyle zrozumiałem.

Ten utwór nie jest już tak archaiczny jak poprzednie, tym niemniej trzyma Twój znajomy styl, mości Adolfie. Mimo niejasności całkiem mi się podoba. Nareszcie nie jest przegadany (chyba, bo mam wrażenie, że trzecia częśc wprowadza nowy wątek, którego nie rozumiem, ale mogę się mylić). Tak więc posuwasz się Wasmość naprzód ;)

Podoba mi się "bieganie od Alfy do Omegi". Natomiast to po-ciąganie planet (wprawianie ich w ruch) jest trochę oklepane. Nadto trąci ten zwrot patosem wpadającym w przesadę. Ale ogólnie na plus.

Pozdrawiam,
Drax

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Faktycznie też to zauważyłem.     Na moim osiedlu jest dużo mniej zieleni. Dobudowali nam drugie tyle wieżowców niż było i ciągle stawiają nowe kosztem drzew. W całej Warszawie zabudowa jest zagęszczana bo takie są wytyczne planistyczne.
    • - Może nawet już znam tego właściwego... - rozpoczęłam reflektowanie, starając się na nim skoncentrować myśli, począwszy od chwili wyjścia z pracy.    Rozważałam. Mam tylu znajomych fajnych facetów: inteligentnych, konkretnych i zadbanych. Wielu z pasjami i zainteresowaniami. Przystojnych, dysponujących czasem i pieniędzmi. Kulturalnych i pozytywnych. A jednak, gdy zastanawiałam ich kolejno - twarz po twarzy, charakter po charakterze i portfel po portfelu - żaden mi "nie podszedł". Żaden nie pasował. I wcale nie chodziło o to, że "nie podszedłby" Milankowi, bo tego przecież nie wiedziałam. Mi nie pasował, a ja też jestem tu ważna. Ważna dla samej siebie. Mam i chcę - potrzebuję i to bez dwóch zdań - czuć się przy nim komfortowo. Poczynając od poczucia bezpieczeństwa wskutek - także! - możności długofalowego zaufania przez to, aby dotyk jego dłoni miał dla mnie to coś od razu akceptowalnego - i wcale nie mam tu na myśli umiejętności masażu - a kończąc na tym, aby dobrze wymieniało mi się z nim pocałunki. Zawartość portfela jest na końcu, gdyż sama dobrze zarabiam.    I Mały. Ze względu na Milanka musiałby być to ktoś,  kto zaakceptuje w pełni to, że część mojego serca jest już trwale oddana. Ktoś, kto naprawdę zrozumie, że mogę oddać mu tylko część siebie. Część mojego czasu i część mojej przestrzeni. Ktoś, kto odda więcej siebie za mniej mnie, chociaż przecież owo "mniej" stanowi tak naprawdę wszystko.     Oni wszyscy - kontynuowałam analizowanie, postanowiwszy zrobić sobie herbaciany przystanek w ulubionej kafejce - nadają się tylko na pewien czas. Krótszy lub dłuższy, a to przecież stanowczo za mało. Już widzę - zamieszałam łyżeczką, aby unieść opadły na dno szklanki wiśniowy syrop - jak nie dotrzymuje słowa i odchodzi ten... i ten... i tamten... - przed oczami mojej wyobraźni ponownie przedefilowały rysy twarzy kilku dobrych znajomych. - Przecież Milanek tego nie zniesie! Ja bynajmniej też nie chcę tego przeżywać, tamtego razu było dość! Ach...     Z całego szeregu przejrzanych znajomych twarzy został mi tylko jeden wizerunek. Gościa niedawno poznanego, z pewnym bagażem doświadczeń i wspomnień. Jest, to prawda, słowny, stały w zamierzeniach i w uczuciach. Spokojny i konkretny. Pasjonat. Ale... Ale czy będzie nas chciał? Chyba nie... Raczej nie - zasmuciłam się. - A może jednak?     - Gdybanie nic nie da - uznałam, upijając z rozkoszą kilka łyków. - Bóg wiedział co robi, gdy wymyślił i stworzył herbaciany krzew oraz drzewa owocowe: jabłoń i wiśnię. Pycha! - oblizałam wargi.    - Nie ma wyjścia - postanowiłam. - Trzeba będzie zdobyć się na odwagę i spytać go o to przy najbliższej okazji...       Warszawa, 26. Stycznia 2025 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Wybacz, nie mam głowy do kombinowania z tym limerykiem teraz. Usunąłem jedno "przysiadł", ale reszta na razie zostaje. Zgoda? :) W ogóle mam wrażenie, że pogrzebałem potencjał tego pomysłu, patrz limeryk-komentarz @Ajar41. Lepszy od mojego. Dzięki za zainteresowanie :) Pozdrawiam :)       Świetny! Pozdrawiam :)       Dzięki :) Pozdrawiam
    • nie zawsze jestem silny nie zawsze wiem   gdzieś w oddali płyniesz pod prąd choć bliżej tęczy to zupełnie tak jakbyś wymyśliła lustro   zanim staniesz po drugiej stronie nauczę cię zamiatać po snach
    • @MIROSŁAW C. A dziękuję, kłaniam się.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...