Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Poezja destrukcji, poezja gwałtu, nadekspresjonizm, po-turpizm


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Manifest(część 1)

Istota tej poetyki polega na nadmiernym jak sama nazwa mówi nagromadzeniu środków ekspresji, ich jakość nie odgrywa tu roli. Ważne by czytelnik został porażony, tym co czyta. Poezja ma sprawiać ból i być tego bólu pełna. Wulgaryzmy, brutalność i prostota oraz filozoficzna prawda ukryta w trafnym przekazie.
Następuje deformacja przekazu poetyckiego, czerwone wyrazy sprawiają że wiersz staje się mutantem. Staje się radioaktywny. Jest to odpowiedzią na obraz świata jaki kreują sobie w głowach ówcześnie ludzie. Boją się ze zostać zgwałceni, czują się bezpieczni w swoich hermetycznych światach. Taka spojrzenie na poezję otwiera oczy, każe odkopać ze swojego umysłu większe pokłady myśli. To poezja, która ma skupiać wokół ludzkiego cierpienia, oczywiście nie mówię tu o jakimś nadmiernym wartościowaniu. My uciekamy paradoksalnie tak daleko od czegoś, by się zbliżyć. Stawiamy czoła armii naszych własnych upiorów, tworząc przeciw upiory.

Nie zrozumieli państwo mojego pierwszego wiersza „Przeszczep” więc chciałem zaprezentować drugi.


„Gabinet dusz”

dusze nie mają ciał
dusze są nagie
próbują zakryć swe picki i kutasy
ale nie mogą
nie rąk ani nóg
są przeźroczyste

alfy wchodzą do ginekologa
rozchylając czarne tunele z jasnym światłem
tam gdzie płyną zmarli

omegi będą stać w szeregu
i zdzierać światło z poświaty

aż zgasną.

Opublikowano

Nic z tego.
Wulgaryzm to najniższa broń poezji, zaprzeczenire tego, że się potrafi coś stworzyć własnego a silnie działającego. Pan zresztą ma bardzo złe te swoje wiersze, to się nie przyłączam do tego wszytskiego.
Ale takie przeklństwa nie są dobre, pomijając fakt, że czyta to młodzież, to jeszcze fakt, że ktoś twierdzi, że to "poezja".
Niestey nie.

Hania.

Opublikowano

Istota " tej poetyki " jest łatwa i tania :
- jakość środków ekspresji nie odgrywa roli - zgadza się, jest beznadziejna
- czytelnik ma zostać porażony - zostałem
- poezja ma sprawiać ból - odczuwałem przy czytaniu
- wiersz staje się mutantem - zgadza się
- strach przed gwałtem - jest
Cała reszta (odpowiedź na obraz świata, otwarcie oczu, odkopanie pokładów myśli, skupienie wokół cierpienia ) to pobożne życzenia i cynizm. Filozoficzna prawda i turpizmy/ kurwizmy - to " nowe szaty króla ". Kasia14, do recenzowania w zupełności wystarczy...

Opublikowano

Tak.
Oczywiście.

Każdy cal świata jest skażony złem, nienawiścią, patologią. Wszyscy ludzie mają traumatyczne doświadczenia. Łażą po ulicach jak widma, a uśmiech to jest coś naprawdę dziwnego.

W dodatku każdy poeta pije duże ilości wódki tudzież innego alkoholu, bo tak trzeba. I najlepiej pisać po tej wódce o piciu wódki.

No cóż. Chyba wychowałem się w specyficznych warunkach ;D

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To poważny zarzut i chyba muszę uchylić czoła
bo ja "wódki nie piję" więc czy moja poezja jako "poety abstynenta"
może być całkiem szczera ?

Nie, ona jest pewnym obrazem słowa
pokazuje pewną płaszczyznę języka
uwydatnia określone formy, środki perswazji
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przepraszam, nie jestem głosem narodu. A co pani powie o wierszach Wojaczka czy innych współczesnych wierszach są trudne i wulgarne. Zgadzam się z panią wulgaryzmy to bardzo silny środek ekspresji, że poezja demoralizuje młodzież jest absurdem. Wiem moje wiersze mogą być średnie, eksperymentuje. Gdy to robię zawsze wychodzą mi dziwne rzeczy. Nigdy nie powiedziałem że jestem Miłoszem. Nie podoba mi się tylko podejście niektórych. Po co tworzysz jakieś pierdoły, lepiej pisz jak wszyscy. Potrafię, ale przechodzę etap przewartościowania sztuki i poezji. Tak to wyrażam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przepraszam, nie jestem głosem narodu. A co pani powie o wierszach Wojaczka czy innych współczesnych wierszach są trudne i wulgarne. Zgadzam się z panią wulgaryzmy to bardzo silny środek ekspresji, że poezja demoralizuje młodzież jest absurdem. Wiem moje wiersze mogą być średnie, eksperymentuje. Gdy to robię zawsze wychodzą mi dziwne rzeczy. Nigdy nie powiedziałem że jestem Miłoszem. Nie podoba mi się tylko podejście niektórych. Po co tworzysz jakieś pierdoły, lepiej pisz jak wszyscy. Potrafię, ale przechodzę etap przewartościowania sztuki i poezji. Tak to wyrażam.


Ale pan pisze gorzej niż wszyscy i ma o to do wszystkich pretensje.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To poważny zarzut i chyba muszę uchylić czoła
bo ja "wódki nie piję" więc czy moja poezja jako "poety abstynenta"
może być całkiem szczera ?

Nie, ona jest pewnym obrazem słowa
pokazuje pewną płaszczyznę języka
uwydatnia określone formy, środki perswazji

Ta wypowiedź nie była tylko w Pana stronę skierowana. Ogólnie nudzi mnie poezja, w której prym wiedzie wódka, sprzedajne dziołchy, hipermarkety, jakieś tam "zło", "zepsucie" itepe. Czyli ta mała degeneracja [histeria?], która we współczesnej twórczości często się pojawia.

Już wolę Miłoszów ;p

A co do pytania o szczerość poezji abstynenta - tak, jest szczera. W ogóle to chyba Pan źle zinterpretował to, co napisałem. Ja ogólnie cieszę się, jak poeta nie jest alkoholikiem. Tzn. utwory takich cwaniaczków-outsiderów uprawiających życiopisanie totalnie zlewam (przykład: Jacek Podsiadło). Bo mnie nudzą. A ja, jako konsument poezji [nie koneser] mam prawo zlewać to, co chcę.

A tak ogólnie co do Pana twórczości - ja wiem, czy to coś nowego? W dzisiejszych czasach pełno takiej perwersji w sztuce. I niestety - zaczęło się to nudzić i być uznawane za pretensjonalne. Różewicz ogłosił śmierć poezji i jej oblicze "oszpecił", Wojaczek szokował gównami, pornografią itp. BruLion buntował się jak tylko mógł i drukował swoje młodzieńcze, butne wiersze nawalające na rzeczywistość.

Teraz już naprawdę można mieć dość tych "gwałtów" ;p



Nie sądzę, aby "wypluwanie" z siebie tego, co złe, miało cokolwiek dobrego przynieść. Przeciw upiory? Nad słowem "przeciw" się Pan choć zastanowił?

W ogóle zadam Panu pytanie:

Pana wiersze mają być trucizną czy lekiem?

Pozdro.
Opublikowano

wiesz, nawet u Wojaczka zdarzają się wiersze bez kurw i wódki. poza tym, przekleństwa tylko doprawiają wiersz, a nie są jego istotą. i to jest najważniejsze. uwierzyć stuprocentowo w mit poety przeklętego jest niebezpiecznie. Poza tym, prawdziwa sztuka często boli. ale to taka różnica jak między dostaniem w ryj od dresa a raną w pojedynku.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tam gdzie kraniec wsi pod starą bieloną jabłonką co ją przed koziołkiem ojciec wapnem wysmarował porodziłam cię córko z boleści ty przyszłaś i znoju na nieszczęście w rodzinne strony mory i wiepierze przywołując mówili z czepka wyjęta Przeklęta drżąca jak wątłe źdźbło na wietrze w podkurczonej piąstce dzierżąca życiodajną pępowinę na cóż ci było świata ogladać po trochu ścierałam wnętrznicę wkładając do mleka proch cichoj no cichoj dziecino sześć sióstr sześć świec makiem obsypana sukienka
    • @Wędrowiec.1984 bardzo dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Waldemar_Talar_Talar to miłe pozdrawiam @Natuskaa pozdrawiam serdecznie Natuska
    • Nie odgaduję, kim jest peelka. Ona - kobieta. Przy stole sami możni. Nie jest zainteresowana?      
    • Na skrzydłach pieśni bez kresu, Najdroższa, zaniosę cię tam, Gdzie nad wodami Gangesu,  Przepiękne miejsce znam.   Księżyca blaski rozświetlają Ogród, co czerwienią rozkwita; Kwiaty lotosu czekają, By miłą swą siostrę powitać.   Fiołki chichocząc i pieszcząc,  W gwiazdy ku górze spoglądają; Róże do ucha szeleszcząc Wonne baśnie powiadają.   Przyskakują i słuchają Gazele, mądre i łagodne; A w oddali przepływają Świętej rzeki fale chłodne.   Właśnie tam chcemy się skryć Zatonąć w palmy cień, I miłość i spokój pić, I śnić rozkoszny sen.   I Heinrich: Auf Flügeln des Gesanges, Herzliebchen, trag' ich dich fort, Fort nach den Fluren des Ganges, Dort weiß ich den schönsten Ort.   Dort liegt ein rotblühender Garten Im stillen Mondenschein; Die Lotosblumen erwarten Ihr trautes Schwesterlein.   Die Veilchen kichern und kosen, Und schaun nach den Sternen empor; Heimlich erzählen die Rosen Sich duftende Märchen ins Ohr.   Es hüpfen herbei und lauschen Die frommen, klugen Gazell'n; Und in der Ferne rauschen Des heiligen Stromes Well'n.   Dort wollen wir niedersinken Unter dem Palmenbaum, Und Liebe und Ruhe trinken, Und träumen seligen Traum.
    • Ile wyrw pozostaje po korzeniach? Ile dziur, w które można nieustannie wpadać? Niby idąc na spacer, niby pokonując tylko kilkaset metrów, niby pamiętając, że tam i tam się nie zachodzi. Niby... a jednak. We własnej słabości, w niedorzecznym sentymencie można trwać i trwać... i trwać. Aż w końcu pojawi się świadomość, że przecież, z tamtych wyrwanych drzew, już się błyszczą w promieniach słońca lakierowane krzyże, mężnie opierające się wiatrom. I że każdego dnia, matowieją nieznacznie, a wsiąkając w krajobraz - zapominają... skąd pochodzą. Bo komu jest potrzebna wiedza o szerokości geograficznej z jakiej je zabrano, kto i po co miałby to... notować? Dla kogo? Te krzyże.   Oglądam własne dłonie. Mają brzydkie ślady po ciągnięciu za klamkę. Skóra zaczerwieniona, zadrapana, z metalowymi opiłkami, które trzeba będzie wyciągnąć. Jednakowoż to są dobre ślady, najlepsze jakie mam, bo to pamiątka po drzwiach wyjściowych z cmentarza. Kto nigdy nie zamykał takich drzwi po kimś lub po czymś, ten nie wie, że one są bardzo ciężkie i toporne, a ich zawiasy skrzypią niemiłosiernie jakimś wewnętrznym buntem, gęstym i strasznym, choć tak naprawdę zrezygnowanym, a nawet przedawnionym. Trzeba szarpać z całych sił, żeby je zamknąć, bo te burzą się sprzeciwem, jakimś niezrozumiałym i niedzisiejszym. Jedne drzwi, potem drugie... Główne, potem wszystkie boczne. Należy obejść cały teren i zamknąć je. Zrobić to w odpowiednim czasie i z odpowiednią prędkością. Noc jest bardzo krótka. Za horyzontem już mamrocze czerwień z fioletem. Naradzają się przed dniem, rozmazując się przy tym. Jeden kolor chce być ważniejszy od drugiego. Mieszają się więc ze wschodzącą jasnością, która chce je pogodzić. W końcu wyłania się odcień żółty i pomarańczowy. Naraz zahaczają o zieleń... liści, traw... bo zieleń nie znosi próżni, wyrównuje teren i zasiedla go po nowemu.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...