Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

długa


Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jeśli pozwolisz, proponowałabym:
słońce zachodzi
stopy wędrowca
łaskocze mech

Pozdrawiam - Ania


Aniu,
nie wiem, co czuje wędrowiec, ale dziękuję Ci za propozycję.



No przecież pękłabym ze śmiechu ;-)
Kasiu, to chyba był jakiś wyschnięty mech.




Przyjmuję zarzut :-)
Poprawki naniosę nieco później.
[Nieprzewidziane zakłócenia :-( ]
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zaraz zarzut. Po prostu wydaje mi się, że ból po wędrówce w dziurawym bucie
przerasta wszystko :)


No dobrze - zastrzeżenia :-)
Haiku miało być (jest?) afirmacją... dziury w bucie :-)
Porządny haijin powinien mieć dziurę w bucie, albo przynajmniej w skarpetce.
Dziura może zrekopensować niewygody.
No to co, że dziura w bucie? Dzięki niej czuję mech.
To tak, jak w tym dowcipie o traktorze. Traktor nie jest zepsuty. Traktor ma tylko 3 koła.


I żeby nie było bólu skrócę L1.

wędrówka
przez dziurę w bucie
świeży mech


piasek w bucie
w pracy liczę dni
do urlopu


Albo: (tu jestem w sandałach)

wiosenny spacer
przez dziurę w skarpetce
chłód rosy


Dziury mogą być w innych częściach ubrania, np. na łokciu i wtedy, gdy dostaniesz ode mnie
kuksańca, albo odwrotnie to... można byłoby z tego zrobić np. erotyk :-)


Dzięki za fajną zabawę.
Pozdrawiam Cię,
jasna :-))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak mi się bardziej, nawet bardzo podoba. Wędrówka - jeszcze nie czuć trudów
podróżowania w jed... znaczy się w dziurawym bucie, więc wesoły traper w drodze
przez lasy i łąki do najbliższego sklepu z obuwiem rozkoszuje się
subtelnymi, zmysłowymi łaskotkami świeżego mchu. Mógłby nawet zamknąć oczy
i odgadywać bez zająknięcia przez jakie partie mchów i porostów właśnie kroczy:

- naleźliny!
- bez...listy!
- chrobotki?
- torfowce!


Pozdrawiam :))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak mi się bardziej, nawet bardzo podoba. Wędrówka - jeszcze nie czuć trudów
podróżowania w jed... znaczy się w dziurawym bucie, więc wesoły traper w drodze
przez lasy i łąki do najbliższego sklepu z obuwiem rozkoszuje się
subtelnymi, zmysłowymi łaskotkami świeżego mchu. Mógłby nawet zamknąć oczy
i odgadywać bez zająknięcia przez jakie partie mchów i porostów właśnie kroczy:

- naleźliny!
- bez...listy!
- chrobotki?
- torfowce!


Pozdrawiam :))

Zauważ, że nie napisałam kiedy dziura w bucie powstała,
ale co przez nią poczułam w pewnym momencie.
I już. To już jest koniec.

:-))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiem. Dlatego mi się podoba. Oddaje też optymizm (wędrówka, świeży mech)
stąd mój wagabunda :)
Poza tym, przy takim zapisie peelem może być również mech, a raczej to
wszystko co prezentuje. Porzucony but byłby wówczas czymś statycznym
a przez dziurę do środka "wędrowałby" dzień po dniu mech:


wędrówka
przez dziurę w bucie
świeży mech


Powstala wskutek takiego właśnie zapisu miniaturka daje bardzo ciekawe odwrócenie:
but, który przemierzał mchy i trawy, sam teraz jest przez nie przemierzany.

Pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Podoba mi się Twój pomysł :-), ale trzeba byłoby cośkolwiek zmienić.
Np. w L1 mógłby być "stary szlak". Albo ścieżka, pobocze. Nie wiem teraz. :-)

"Pokuta buta" Joanna Kulmowa

Pokuta
starego buta
jest pokutowaniem tym cięższym
im więcej stary but żuków rozdeptał i świerszczy.

Za każde zmiażdżenie motyla
w kałuży jedna chwila.
Za deptanie pasikoników
choć kwadrans na brudnym śmietniku.
Za przygniecenie bożej krówki
godzina jesiennej szarówki po zelówki.
Za stłamszenie chrząszcza
dwa dni w przydrożnych gąszczach.

I dopiero jak zmięknie but do siódmej skóry
to powędruje po Mlecznej Drodze
za najdalsze
za niebieskie
chmury.


Dobranoc :-))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję za ciekawe rozważania i inspiracje o wędrówce, dziurach w bucie, wreszcie
piękny wiersz. "To tak sprawa wygląda!" chciałoby się podsumować, lub jak to się mówi
nawiązując do tematu: "Takie buty!" :)

Pozdrawiam i zapraszam dziś przed snem na bajkę o nich:

www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?pid=569167#569167
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję za ciekawe rozważania i inspiracje o wędrówce, dziurach w bucie, wreszcie
piękny wiersz. "To tak sprawa wygląda!" chciałoby się podsumować, lub jak to się mówi
nawiązując do tematu: "Takie buty!" :)

Boskie kalosze ;-)

Pozdrawiam i zapraszam dziś przed snem na bajkę o nich:

www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?pid=569167#569167

Dziękuję Ci :-))
Słodki komar - cha, cha, cha!
A "Buty są ważne"... nawet u stonogi :-))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piosenka     zbudziłaś się dziewczę zanucę ci śpiewkę bo przecież to chyba już rano   los w tyłek cię kopnie na deszczu znów zmokniesz a krople duszę ci zranią   ~ spozieraj z uśmiechem co daje pociechę lecz nie wiem czy to ci pomoże   bądź silna gdy płaczesz podumaj inaczej że zawsze może być gorzej   ~ nie łatwo jest tobie gdyż bunt masz ty w sobie los ciebie nieźle pogonił   i może tyś przez to tak słodką dzieweczką choć z sercem także na dłoni   ~ szkatułką poszybuj wśród kwiatów i przygód wirując w niebieskich migdałach   świetlistym promieniem pomaluj ty ziemię w myślach go przecież zabrałaś   ~ nie przejmuj się jednak tyś moja choć wredna gdy zaśniesz niech znów ci się przyśni   że jesteś aniołem nie jakimś potworem pomarzyć można o wszystkim          
    • Głęboki oddech i hydrę noszę w torebce, ale notes z ołówkiem bardziej się przydaje. I słuchawki.   Pozdrawiam
    • @andreas …taka też jest konstatacja kilkunastu emigrantów, Polonusów, z jakimi rozmawiałam; przodujemy niestety w prymitywnej nienawiści…
    • Teraz, to już nie wiadomo która jest, kiedy? -  Pierwszy promień słońca,  wystrzelił zza chmury.  Zima precz odeszła,  za lasy, za góry.  Słoneczko nam z góry.  Bardzo ładnie grzeje. Powróciła, wiosna? Cały świat się, śmieje. Rozśpiewane ptaki. Rośnie trawa, drzewa Czy słoneczko nasze, przecudnie przygrzewa? Wszystko rośnie w koło. Kwiatuszek za kwiatem. Nie wiesz już sam, kiedy? Spoglądać, za latem? Jak latem jest pytasz. Czy ciepło,czy ładnie? Letni czar nas, wabi. Aż pierwszy liść, spadnie? Po nim lecą, wszystkie? To jesień mój panie. One przecież lecą. Zimie, na spotkanie? Zima, pani biała? Łagodna, czy sroga? Puch biały, rozrzuca. Po polach i drogach. Czy zimą, jest mroźno? Każda twarz, radosna. Bo po zimie, zawsze. zawsze będzie, wiosna? Tak już jest, na świecie. Cztery pory, roku. Wciąż się, powtarzają. Co roku, co roku.   Z pozdrowieniami dla Krecika
    • Ten czarny kot ma białe znaczniki, cztery pionowe pasy na grzbiecie, cztery poziome na ogonie i trzy na nogach, pięć dolnych zębów, nos i obwódkę zbyt dużego oka, w środku czerwonego. Jeden wibrys z prawej, dwa z lewej. Oto całe jego białe wnętrze.   Dla widoku ludzkiego jest płaski. Ma dwie łapy: przednią i tylną. Wygląda tak, jakby kota ktoś sprasował wielkim, metrowym żelazkiem. Nad jego postacią wisi żółty księżyc, który jest w pierwszej kwadrze, ale możliwe też, że jest sierpem przybywającym. Ów kot, dla księżyca do towarzystwa dostał jeszcze kilka rozmazanych gwiazd, które się świecą tylko z barwy, bo z kształtu wyglądają na spadające komety.   Ale zaraz, zaraz.. kto powiedział, że to jest kot? Może to kotka, która w niebo, jak w sukienkę się ubiera, żeby się nie zamykać w czerni, bieli i czerwieni. Tak, kotka wampirzyca, która pożarła cztery istnienia ludzkie, czaszki ich jak trofea leżą obok niej i pod nią. Jest na cmentarzu, albo duchy przeszłości z nią wraz pozują. Chyba, że to obraz namalowany z inną myślą. Zwiastujący święto zmarłych. Kocie drogi zaprowadziły ją tam, gdzie nikt nie odważy się pójść ciemną nocą, nawet błękitną, bo to jednak noc, choć w błękitach... A może to kotka, która lata w kosmosie w towarzystwie Griwiusów - bolesnych generałów w ilości sztuk czterech? Tajemniczy, a przecież taki prosty obrazek. Jakby go nazwać?     Ktoś powiedział - bohomaz. Tym kimś byłam ja. Treść chciałam zmieścić w jednym słowie, ale nie dałam rady, wylała na boki. Teraz spod szafy spogląda, z kubka, z Internetu wypełza, z pamięci telefonu. Przeglądam raz jeszcze malowidło z galerii, zapisane pod nic nie wnoszącym numerem, bez nazwy, zupełnie nie rozumiejąc dlaczego owo słowo „bohomaz” zażyczyło sobie wyjaśnień. Nakrzywiłam się na te oczekiwania, naburmuszyłam, grzbiet wygięłam, ogon podniosłam, napuszyłam... A czemu nie skorzystać z etymologii? – pomyślałam nagle.   Bohomazami zwano ikony, które malował bogorysownik. Czy ten pan z dredami, który przesiaduje czasami na drewnianym krzesełku pod odrapanymi murami swojego małego królestwa farb i sztalug zwanym galerią, nim jest? A może ktoś inny zamyka obraz energii w kocim, marcowym klimacie głośnych nocy, a potem nakłada na niego listopadowe zdobniki wiecznej ciszy umarłych. Jakby nie patrzeć wyszła z tego lipcowa ciepła noc. Noc z bohomazem.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...