Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

podobno z braku odwagi
przychodzisz na końcu, choć nie zataczasz
jaskółczych kół.

wygląda na to, że nie masz krawędzi.
to nie jest stan w trybie przypuszczającym.
to nie jest moment rozbitych lamp.

nie rozrzedzi go nawet spóźniony spacer
i cicha uwaga, że to przyjemnie się znaleźć
pod wspólnym zaimkiem. kolejny raz

już nie zamilczymy tych samych bajek
o królach, królewnach i innych
takich.

zadalekoprzeszło -

a wciąż dziwi mnie liczba twoich okrągłych miejsc.

Opublikowano

wow , cały tekst wywołuje emocje ... sama do końca nie wiem jakie , ale wywołuje
to jakból brzucha pod koniec dnia - boli , ale nie wiadomo czy to przez pierogi czy tak samo z siebie (wybacz za dziwne porównanie)
powiem tylko że gdybym mogła to dałabym plusa
w sumie ... mogę + - no i plus ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


:)) pozdrawiam, Ewuś


faktycznie, dziwne;) nie rozumiem, ale dziękuję i pozdrawiam


pozdrawiam, Steff:)


głodnemu pierogi na myśli;) buź


pozdrawiam


o gustach się nie... ;) oyey nazwał to niegdyś piękną stylistyką:p
pozdrawiam
Opublikowano

Nie wiem czy adresatem jest ukochana przez peela osoba, czy jakaś inna również mu bliska W każdym razie tytuł sugeruje, że nowo poznani ludzie, ich zachowania, postawy dają do myślenia podmiotowi lirycznemu /w kontekście postaci, do której się zwraca/

Trochę ciężko przebić mi się przez ten gąszcz metafor Mogę jednak przypuszczać, że peel ma już trochę doświadczenia, szczególnie na płaszczyźnie relacji damsko - męskich /przyjmując, że jednak adresatem jego wypowiedzi jest ukochany/ Z pewnością również minął okres pierwszych fascynacji, zauroczenia w jego związku Nie przekonują go proste przeprosiny, nie jest już naiwny Podmiot liryczny pragnie absolutnej stabilizacji

Czym 'okrągłe miejsca' są /tym bardziej, że tak zaskakują one peela/ ? Być może reakcje drugiej osoby, jakich nigdy wcześniej nie prezentowała, tj. jej nieprzewidywalność /przy takiej możliwości pointa byłaby raczej dość optymistycznym zakończeniem/ Może nieumiejętność wyciągania wniosków z poprzednich, podobnych sytuacji /co w tym przypadku budziłoby irytację podmiotu lirycznego/

Jakkolwiek tekst nie jest jednoznaczny Nie wydaje mi się jednak, aby były to Twoje wyżyny, aczkolwiek z drugiej strony z pewnością nie zostawiłbym też minusa Najzwyczajniej - przyzwoity wiersz :)

Pozdrawiam

Opublikowano

:) dziękuję za interpretację, ale w żadnym miejscu nie trafiłeś.
tekst jest do/o nowo poznanej kobiecie, a okrągłe miejsca są bardziej dosłowne niż myślisz;D

od dawna już nie piszę, więc ten tekst sprzed dwóch lat najwidoczniej jest szczytem moich możliwości;)
serdecznie!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Polityk wdziera się do przychodni NFZ jak tornado w złotej marynarce, jak kapsułka witamin z huraganem w środku. Drzwi skrzypią jak stare respiratory na kredycie. Kolejka pacjentów cofa się w popłochu – czują, że zaraz zniknie im nie tylko limit refundacji, ale i resztki nadziei. Rejestracja mdleje, bo wszystkie miejsca są już „tylko prywatnie”. Krzesła jęczą i próbują schować się pod podłogą. Termometr robi fikołek i udaje martwego. Plakaty o zdrowiu rwą się same – wiedzą, że zdrowie to luksus. Lewatywa rzuca się pod nogi pielęgniarki, błagając o ratunek przed uzyciem politycznym. Polityk siada. Fotel pęka jak budżet po wyborach, jak złamana obietnicą wyborcza. Kroplówki skaczą jak kibice na stadionie – każda kropla to podatek, każdy worek – dotacja dla kolegi z partii. Pacjenci   chowają się pod stołami. Stoliki robią salta. Gabinet drży jak cały system ochrony zdrowia. Lekarz blady jak recepta bez refundacji. Stetoskop na jego szyi dygocze jak bankomat przy pensji minimalnej. Biurko ginie pod brzuchem polityka – Zeppelin absurdu unoszony na naszych składkach. Oczy – dwa rentgeny pychy. Oddech – inhalator z piekła, co dmucha na półki z lekami. Syropy bulgoczą jak marszałek sejmu w amoku. – Co panu dolega? – pyta lekarz drżącym głosem. Polityk śmieje się jak rezonans magnetyczny na dopalaczach, śmiech rozdziera gabinet na części pierwsze. – Wszystko mnie boli, doktorze! Plecy od noszenia władzy, ręce od brania kopert, żołądek od darmowych bankietów, nogi od omijania kolejek do specjalistów… A sumienie? – tu wybucha rechotem – Nie pamiętam, gdzie je zgubiłem! Lekarz nie cofał się, nie drżał. Patrzył na polityka w absolutnej, nienaturalnej ciszy. Na jego policzku, tuż pod okiem, pojawiła się linia – pojedyncza, lśniąca kropla, która sunęła wolno w dół. Nie była słona. Była lepka jak zaschnięty tusz, gorzka jak brak refundacji. Ciśnieniomierz na biurku zaczął dziwnie syczeć, jakby łapał ostatni oddech tuż przed krzykiem. Wtedy eksplodował. Skala kończyła się na słowie „EGO”. Rentgen pokazuje wnętrze: katastrofalnie rozdęte ego za publiczne miliardy. Widać przerzuty władzy na wszystkie organy, metastazy stanowisk w każdej tkance, a w sercu – pustą salę sejmową. W środku wakacje na Krecie, darmowe kotlety, kilometrówki, premie, premie, premie. Dookoła – zadłużone szpitale, pacjenci czekający latami na operacje. Długopis lekarza wybucha w dłoni. Tusz wsiąka w sufit i układa napis: „Naród zapłaci”. Szafka na leki płonie ze wstydu. Pielęgniarka mdleje, rejestratorka śpiewa hymn w omdleniu. Kroplówki robią falę. Pacjenci salutują jak w Sejmie. Polityk wspina się na wagę i czyni z niej tron. Ze stetoskopu – berło. Z kart pacjenta – nową ewangelię o sobie. Każdy kilogram jego ciała to nasze podatki. Każdy oddech – kredyt wzięty w naszym imieniu. Każde mrugnięcie – nowa ustawa na jego korzyść. Wstaje i woła: – Tu nie ma przychodni! To moje żarowisko! A wy wszyscy jesteście moimi sponsorami! Pacjenci uciekają przez okna. Stoliki robią fikołki. Strzykawki latają jak ptaki apokalipsy. Lekarz chowa się w szafce, która rozpada się z hańby. Na podłodze rozsypane tabletki i recepty układają się w napis: „Tu był Polityk. I już nikt… nigdy nie wyzdrowieje.” Ostatnia tabletka toczy się po podłodze, zatrzymuje w kałuży krwi i wykwita na niej napis: „REFUNDACJA = 0 zł”.      
    • @aniat. namiętność spadła wraz z żółtym liściem z pierwszym kasztanem uleciał sen wspomnienia z jeżem czmychnęły szybko wiem :))
    • nie chroń myśli od świtu jasnego choć sen złudą czas zatrzymuje przeszłość ciąży i tłamsi twe ego kroplą rosy deszcz namalujesz?
    • @iwonaroma piękna metafora    dojrzewamy jak te kasztany bez kolców gładkości do piękna choć wdepczą to ulatamy by dalej swe życie wypełniać  
    • @Waldemar_Talar_Talar ... a dzisiaj narzekamy bo wciąż za mało mamy uczucia i miłości   życie to nie gra w kości  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...