Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

a kiedy gaśnie świadomość
świata przemienia się scena
przypełzną skraje obłędów
drogi do celu też nie ma
to wtedy poza kontrolą
poślepłe sensy zawzięcie
broniące prawa istnienia
mnożą się poza pojęciem
mnożą się poza logiką
więc nikłe szanse przeceniam
żeby starczyło na życie
bo własne żywię złudzenia

Opublikowano
a kiedy już będziesz
już będziesz
w teatrze lalek najpierwsza

i świat cię zrozumie
i klęknie
z zachwytu dawna moderna

a kiedy już będziesz
już będziesz
kierunkiem nowych bezdroży

to wtedy te wszystkie
złudzenia
historia wierszem ogłosi


dzień dobry Aliss :)
jak zawsze z klasą, chociaż na smutno
pozdrawiam porannie
am.
Opublikowano
więc nikłe szanse przeceniam
żeby starczyło na życie
bo własne żywię złudzenia


Ogólnie bardzo smutasowo, ale dobrze, że jest na końcu
maleńka iskierka. Nawet odrobina nadziei wystarczy,
by mimo złudzeń, przeżyć. Jest jak światełko w tunelu.
Ładny wiersz.
:)
Serdecznie pozdrawiam
-teresa
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witaj Joasiu.
Przepraszam, że odpisuję pojedynczo, inaczej nie potrafię :(
Moim zdaniem powinno działać w dwie strony.
Jak wywalą z działu Z, to obciach, jak przesuną z P, to nobilitacja.
Wolę zajmować niższe miejsca, bo przyjemniej przesiadać się na lepsze, kiedy inni zaproszą.

Pozdrawiam :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jestem obrzydliwie szczęśliwa,
zdrowa i bogata

emocji w wierszu nie ukrywam
że chce mi się płakać

od zaraz mi mankiet potrzebny
chyba jakiś męski
przy którym odzyskam znów pewność
świat zobaczę piękny

uśmiechu i pogody ducha Jacek
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Michaś, dlaczego nie może działać w dwie strony?
No popatrz. Przychodzisz do kogoś i sam usadawiasz się na najlepszym miejscu?
Do czego to podobne?
Jak się poczujesz, kiedy Cię po chwili wywalą i każą usiąść w kącie?
A jak, kiedy zajmiesz niższe miejsce, a inni wskażą fotel?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Michaś, dlaczego nie może działać w dwie strony?
No popatrz. Przychodzisz do kogoś i sam usadawiasz się na najlepszym miejscu?
Do czego to podobne?
Jak się poczujesz, kiedy Cię po chwili wywalą i każą usiąść w kącie?
A jak, kiedy zajmiesz niższe miejsce, a inni wskażą fotel?

Bo trzeba to potraktować jako formę sprawdzianu (jak ja nie zdałem łaciny, to aż zapomniałem z wrażenia bilety skasować i mnie kanar przyciął). Jeżeli się nie przejdzie, to trudno - znakiem tego coś jeszcze nie gra. Ale mam wrażenie, że nie będzie kłopotu. Jakby był, to bym nie namawiał.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Arsis może w innej galaktyce, ale w naszej na pewno nie, bo dawno by nas ktoś odwiedził, a nawet zabrał ziemię:)
    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...