p. Nowobogacka
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Naram-sin 304
@Alicja_Wysocka Napisałem taką szybką odp. ad hoc.
Zrobiło mi się szkoda tego licha.
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 45 odpowiedzi
- 2 117 wyświetleń
-
- 38 odpowiedzi
- 702 wyświetleń
-
- 37 odpowiedzi
- 635 wyświetleń
-
- 35 odpowiedzi
- 744 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 750 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Wielebor · Opublikowano
Siedzę tu przy włączonym monitorze, I wciąż nurtuje mnie pytanie, Czy mogę nazwać się --- Poetą? Czy kiedykolwiek nim się stanę? Za młodu chciałem pisać książki, Lecz zarzuciłem już te mrzonki, Za mało miałem wiary w siebie I nazbyt mało – wytrwałości. Teraz więc skupiam się na wierszach, Wierszykach, wierszydłach --- jak chcecie to zwijcie, W poezję wkładam swą nadzieję. W jej wersach widzę jeno wyjście. Nie mam na szczęście chorych ambicji, By stać się drugim Mickiewiczem, Ani Słowackim --- i psom szyć buty, Jak już --- to drugim Gombrowiczem. Choć łeb mam śniegiem już pokryty, To sił mam więcej niż byle młodzian, I chęci życia --- nie ma tak łatwo, Nigdy, przenigdy się nie poddam! Warszawa, 23 V 2025 -
Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano
Litwo czy mnie jeszcze miłujesz Czy myślisz za mną jak moja Ojczyzna Czy tęskno wypatrujesz Z wiarą wydaną na pokuszenie. A Gdy wracać będę na ojczyzny łono I w Ostrej Bramie przyjmować wyrzuty I z góry krzyży żałośnie zawodzić Ujmij mnie od kończyn bez miar błogosław. W miłości nie rachuj a rozgrzanym sercem W krąg ciżby się wlejesz rozgrzejesz rozumnie Po placach wzejdziesz a złotym promieniem Żydom na kramach zaświecisz usłużnie. Szczęk szabel miliona zaciemnia mi oczy A milion z nich istnień wytrącam z pochodu I pól rozognionych zbożem rozmaitym Tej nocy brzemiennej zew idzie od wschodu. I już sam doświadczam jak konie w galopie I ludzie przyskoczą a rychlej przybywaj Szlachty tysiąc z Inflant i z Białej Rusi idą Karnie się stawiasz głos słyszysz narodu. I Pany nad Panów Radziwiłłów gniazda Stoją i pysznią rycerską tu kupą Pokornie przed Tobą Panienko upadam Pospolite ruszenie pobłogosław tłumnie. Na rozkaz Zygmunta do Wilna przybyło I snuje się w cieniach gotuje się szlachta Z odsieczą wyruszą do imć Gosiewskiego By Wazę na Kremlu na stałe osadzić. I Wielka Smuta nastała w stolicy Pierwsza Dymitriada ruszyła już w sierpniu By ruskich bojarów do kapci uwiązać I Szujskich do lochów wytrącić w Warszawie. Świadomie powieki zaciskam a w oczach Zamkniętych tę zgraję ogarniam i widzę Tę ciżbę w kontusze ubraną i konie Co w bruki kopytem takt wbiją łaskawie. Vivat Kleczkowski sławny nasz pułkownik Powtarzam wiwaty i głowa truchleje Bo on z rozkazu imć Żółkiewskiego Na progu katedry płomiennie przemawia. I stanął ów mąż co lekkiej jeździe służy Pod wodzą sławnego hetmana lisowczyk Te imię z trwogą tnie ostro na Rusi Za brody ich targa i karnie układa. I czarne chorągwie co poszły za nimi Po świecie Wszechrusi bezbożnie hasały Nad ziemią zoraną wojskami Kozaków Rusinów zarazę wytłukła i krwawi. Powtarzam te strofy pobożnie cytuję Co wiarę w narodzie przez wojny trzymała I ja teraz stojąc na progu katedry Tę noc ponad głową gwiaździście rozkładam. Na nic memoriały wróg na powrót stoi I jak przed wiekami tak teraz się kłębi A my znów musimy walić w tarabany I trąby bojowe wydobyć z odmętu. A tymczasem przenieś ponad głowy dachów Gdzie duchy rycerskie tej ziemi się tłoczą Gdzie kurze bojowe powietrzem zakręcą I w nozdrza mi wonie podetkną morowe. Tak pójdę polami na dawne stanice Biel kwiatów obaczę polne zerwę słowa Gdzie zieleń wezgłowia zachwyci me lico Pokłon dam wiatrom wiejącym od nowa. W rozstajach wiekowych kapliczek gromada Gdzie szlachcic się żegna i z konia nie zsiada Zatnie rumaka popędzi przed siebie Ku czasu przeszłego świadectwo da w niebie. I ja swoją miłość przytulam tak czule Trochę opowiem by żałość w niej wzniecić Lecz wolę w jej oczy spoglądać i marzyć By wojny się nigdy nie miały wydarzyć. Idziemy a Wilno po bruku nas głaszcze Maryja już tęskno przyciąga do siebie Na drzwiach pocałunek pokutnie składamy A w puszkę pątniczą oddamy medalik. Ach przestań już myśleć rozpalona głowo Umarłych nie wskrzesisz z popiołów nie wstaną Naręcza kwiatów rozrzuć ranną porą Po Rossie co świadkiem na wieki zostanie. -
Przez andrew · Opublikowano
@Poezja to życie Jest w codzienności . Dostrzec Jego... to jak dostrzeganie piękna świata, życia. Nie każdy potrafi. Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia -
Przez andrew · Opublikowano
kiedyś… zostanie garść popiołu to ciało a dusza dusza nie będzie długo samotna tam ... w krainie szczęśliwości dostanie ciało o jakim marzyła na ziemi przekona się…że to ziemskie które nie zawsze... było jednak całkiem całkiem warto się nim cieszyć póki jest 3.2025 andrew Sobota. Już weekend -
Przez Naram-sin · Opublikowano
A jednak żeby żyć pełnią życia, potrzeba odwagi, zarówno w stosunku do przeszłości (rachunek sumienia) jak i przyszłości (właśnie należy się wychylać, a nie pozostawać w krzakach). Inaczej, zamiast być w jakimś miejscu drogi (dokądkolwiek) pozostawalibyśmy w martwym punkcie.
-
-
Najczęściej komentowane
-
.thumb.jpg.c6402d327434378a63c34511438aff13.jpg)
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się