Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

"ostatni król"

Dźwignął na głowę równik
Świata jarzmo, pas za mały
Cisnący całość na ruch -
Dryf wolny, ściskając aż
Wszystkie iskry wylecą za...!
zbitą kulę - masę – całość
Spętał w wieniec taniec, śpiew,
Wszystko czyniąc kawałkiem:
Granatem zwanym Ziemią!

I tylko z zawleczki wzniósł
Kolumn senne szeregi
uwił je w ptaków klucze
więzione w niebie, gwiazdach
koloidzie dwubarwnym: dzień-
noc ciekłe fazy z krwi skrytej
sączmy oczami, a w przesączu:
sny wydarte z roztworu
przeklętych wyobrażeń!

Król co z miecza wyrwał pióro
Wciąż ostre bijąc nim w plecy,
Pisze na nich poematy!
Kto zatrząśnie, mieląc miasta,
Królewską powierzchnią, co włada
Nie-sobą, choć ponad sobą
Radując siebie – raduje was:
Padajcie na kolana, bo
Tylko kule nie padają!

Na wieże – astronomowie!
Bijcie lunetą działem
Coś zobaczyli – we śnie!
Nabojem oczy! Rwij oczy!
Niech lecą padną ich roje!
Kto wspomni im – że widziały?
Niech biją w bratnie organy:
Gwiazdy, STRĄCA, niech te oczy:
Ohyd wzrosłych na nie-bycie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak od tylca walił w przeciwnika? Zwłaszcza kiedyś było to niehonorowe.
Pozdrawiam

no właśnie bo ten król z tego wiersza to chyba naormalny nie jest ;p

pozdr.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Może by tutaj spróbować podmienić któreś ze słów, by nie było tej tautologii. Pozdrawiam

dzięki za wgląd pomyślę jeszcze ;p

pozdr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nareszcie zgoda na ekshumacje... Choć czasu upłynęło tak wiele... Bolały wspomnienia w cichy szloch przyobleczone, Padało nocami tysiące łez…   Zgoda niepełna... częściowa... Wciąż więzną w gardle niewykrzyczane słowa... O bólu który w kresowych rodzinach, Tlił się przez kolejne pokolenia...   A przecież każdy człowiek, Zasługuje na godny pochówek, By migocący znicza płomień, Cichym dla niego był hołdem,   By kamienny nagrobek, Wiernie pamięci o nim strzegł, Imię i nazwisko na nim wyryte, Milczącym pozostało świadectwem…   Nareszcie godny pogrzeb… Polaków zgładzonych przed laty okrutnie, Przez w ludzkich skórach kryjące się bestie, Pogardą i nienawiścią nocami upojone…   Tamtej strasznej nocy w Puźnikach, Ciągnąca się noc całą mordów orgia, Dziesiątki bezbronnych ofiar przyniosła, Zebrała śmierć okrutne swe żniwa.   Bohaterska polskiej samoobrony postawa, Chaotyczna desperacka wymiana ognia, Niewiele pomogła i na niewiele się zdała, Gdy z kilku stron zmasowany nastąpił atak.   Spod bezlitosnych siekier ciosów Banderowskich zwyrodnialców i okrutników, Do uciekających z karabinów strzałów, Pozostał tylko wypełniony zwłokami rów…   Po tak długim czasie, Nikczemnego tłumienia prawdy bolesnej, Przyodziewania jej w kłamstwa łachmany podłe, Tuszowania przez propagandę,   Dziesiątki lat zwodzenia, Kluczenia w międzynarodowych relacjach, Podłych prób o ludobójstwie prawdy ukrywania Oddalały żądanych ekshumacji czas…   By w cieniu kolejnej wojny, Niechętnie padły wymuszone zgody, By pozwolono pomordowanych uczcić, Na polskich kresach w obrządku katolickim,   By z ust polskich księży, W cieniu tamtych zbrodni straszliwych, Padły słowa o Życiu Wiecznym, By złożono trumny do poświęconej ziemi…   Choć niewysłowionych cierpień ogrom, Milionów Polaków na kresach dotknął, Czapkując radosnym z dzieciństwa chwilom, Otulili czule swe wspomnienia pamięcią.   I gdy snem znużone przymkną się powieki, Wspomnieniami w blasku księżyca otuleni, Pielgrzymują nocami do sanktuariów kresowych, Starzy zza Buga przesiedleńcy.   A gdy niejednej księżycowej nocy, Starzy siwowłosy kresowiacy, Modlą się za swych przodków i bliskich, My także za nich się pomódlmy…   Za pomordowanych w Puźnikach, Za zgładzonych we wszystkich częściach Wołynia, Niech popłynie i nasza cicha modlitwa, Przyobleczona w piękne polskiego języka słowa…   - Wiersz poświęcony pamięci Polaków pomordowanych w Puźnikach w nocy z 12 na 13 lutego 1945 roku przez sotnie z kurenia Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) Petra Chamczuka „Bystrego”.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           
    • Jar na głaz; a tu ile może jeżom Eliuta - załga raj.  
    • Mat Ina - żet, ale że ty zbiorom, i moro bzy - też Ela, też Ani tam.    
    • Gór udar; rad ucięto w kwotę, i cuda - radu róg.  
    • @Migrena Najserdeczniej Dziękuję!... Z całego serca!... Pozdrawiam!   @violetta I słusznie!... Pozdrawiam!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...