Odcienie czerwieni

[Konstantinodos]

Wieczór ma smak czereśni lub wiśni
w ustach zachodu, ten chłopiec z procą
patrzący w zdziwieniu – jak kamyk
znika w czerwieni.

Po drugiej stronie lasu pierwsza dzika sarna
wyłania się z cienia zupełnie jak
chwila
kiedy nagle
oglądasz się
za tamtą dziewczyną.

Jej matka obok
widząc to również
swe włosy poprawia

i robi to tak jasno
tak bardzo inaczej,
że słyszysz w sobie ryk
dostojnych jeleni.

Przedział pociągu, pijany podróżny śpiewa
w zupełnie innym języku (to
chyba Grek) ma biały garnitur
kapelusz i jasną brodę – myślisz o nim rano
podziwiając błękit. Pakujesz
co jest. I z domu uciekasz.
I jedziesz gdzieś...

Albo to kiedy biegniesz
nocą w stronę miasta
ta złamana noga
o wiele mniej waży
niż tamta krew
na jezdni.

W kondukcie na cmentarz ktoś się ciebie: Jak
myślisz, gdzie on teraz jest? I patrzysz na dzieci
o oczach otwartych
jak niebo – i mówisz: to tam.

Tak oto wnikasz w czerwień tego świata
gdy festyn nad rzeką dogasa, w oddali
dzieci posnęły w rękach matek
i budzisz się tutaj, na zboczu
wzgórza, które cię wchłania.