Kto nie wstaje przed czasem

[Katarzyna Leoniewska]

gubi mi się cień ramion
utracona pod stołem cielesność
włosy wrastają w nitki obrusu

nie boli siedzenie na rogu
nie mija pogłos tłuczonej filiżanki

brak próbki samobójstwa w kawie
tylko gorzkie plaśnięcia i świadomość
braku hałasu

jeszcze jedno nie zasunięte krzesło

[Waldemar Talar]

Miniaturka z wyższej pułki Katarzyno- bardzo ciekawy wiersz.
Mi przypadł - bardzo - bo zmusza do głębszej analizy i zadumy
a to już znaczy wiele.
I mam nadzieje że się z tym zgodzą również inni.
gorąco pozdrawiam

[H.Lecter]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiersz sprawnie poprowadzony,z dobrym zakończeniem.Trochę kłóci się ze sobą "nie mijający pogłos" i "brak hałasu".Z dwóch wersji - stół jako sytuacja towarzyska lub metafora życia - dla siebie wybieram tą drugą.Pozdrawiam.

[Nessa Isilra]

jeszcze jedno nie zasunięte krzesło

Puenta cud miód i bąbelki. Całość też nie odstaje. Bardzo nastrojowy wiersz.
Plusuję;)
Kaś

[kasiaballou]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

smutny i sentymentalny; pięknie ujęłaś te uczucia Kasiu

pozdrawiam_imienniczka :)