Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

JEUNESSES MUSICALES POLSKA:

"Czas Dziwnotworów, wieczór autorski Mai Baczyńskiej"
14 maja o 20 w Podziemiach Kamedulskich na ul.Dewajtis 3 (przy UKSW).

W programie cykle poezji "Dziwnotwory" i "Wyciszarnia", sceny dramatyczne "Z życia Imago" autorstwa i w reżyserii Mai Baczyńskiej, kompozycje Georgiosa Kissasa, Bartosza Kowalskiego-Banasewicza, Georgiosa Kissasa, Bartosza Kowalskiego-Banasewicza, Pawła Przezwańskiego, Piotra Tabakiernika.

wykonawcy recytacji i ról aktorskich - Zuzanna Gaińska, Paweł Ryś, Katarzyna Gajewska, Krzysztof Chyla, Jakub Dowgird
improwizacje muzyczne do scen - Kamil Staszowski
choreografia i taniec - Dagny Baczyńska-Kissas
dyrygentura - Zuzanna Scheiner
wykonawcy utworów muzycznych - Wojciech Dutkiewicz, Joanna Gontarz, Małgorzata Kołcz, Bartosz Kowalski-Banasewicz, Maciej Kozendra, Mariusz Moćko, Michał Niedziałek, Krzysztof Ciupiński-Świątek, Wojciech Psiuk, Justyna Samborska, Malwina Stańczak, Alicja Wołyńczyk
scenografia - Grzegorz-Stępniak


Patronat medialny: Eurostudent.pl, Radio OFF, Radio Aktywne.


WSTĘP WOLNY:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



może to cię, kalinko, naprowadzi:




a może ja jestem mongołem i nie znam ani Mai - co najwyżej pszczółkę, tych wszystkich podziemi i
UKS-ów i za chiny ludowe nie wiem jakie to miasto. Tak trudno pisnąć Warszawa? Widocznie tak.
Nie pierwszy raz się z tym spotykam - tym bardziej na takich sikam. Stołeczni zachowują się jakby ich miasto byli pępkiem świata i wszystko było oczywiste - prawie jak w filmie amerykańskim - wszystko dzieje się w USA. Śmiech i ograniczenie - durnota...

kłaniam dłoń

p.s. a "W" za uks-em może znaczyć Wrocław, Wałbrzych, Wiślica lub wychodek - no po tym ostatnim bym się zorientował, że chodzi o Warszawkę, ale tak w szczerym polu - no właśnie...
Opublikowano

W Warszawie, przepraszam za nieprecyzyjność, wiadomość została przeze mnie przekopiowana z gron warszawskich i rzeczywiście zapomniałam ją uzupełnić. Nigdy nie uważałam Warszawy ani siebie za pępek świata:) Przykro mi, że tak przyziemne określenie padają na forum poświęconym sztuce, ale nie żywię urazy i w dalszym ciągu zapraszam:)

pozdrawiam

Opublikowano

(Aha. I bardzo prosiłabym na mnie nie sikać;) Nie chciałabym czuć się we własnym mieście jak w getcie, bo chyba to forum powinno łączyć, a nie dzielić...ale może tylko mi się tak wydaje:) ponownie pozdrawiam )

Opublikowano

I moja wolność wymaga uszanowania - gówno mi wolno na stolicę powiedzieć, i jeszcze mogę wskazać palcem... sikania niech się pani nie boi - to tylko z konewki, w gorącu jutrzejszym jeszcze pani będzie prosić...a sztuka na tym polega, by rozróżnić drażliwą metaforę od przyziemnego prostactwa...


kłaniam parasol

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W oznacza Wyszyńskiego

takie wybuchy dziwacznych kompleksów lokalizacyjnych są głupie

tak samo dorabianie ideologii typu: ktoś nie napisał "Warszawa" bo uważa, że to miejsce jest pępkiem świata

nawet nie tak samo, powyższe jest jeszcze bardziej głupie
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W oznacza Wyszyńskiego

takie wybuchy dziwacznych kompleksów lokalizacyjnych są głupie

tak samo dorabianie ideologii typu: ktoś nie napisał "Warszawa" bo uważa, że to miejsce jest pępkiem świata

nawet nie tak samo, powyższe jest jeszcze bardziej głupie


zgadzam sie ze swoją głupotą

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...