Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dokładnie, durne czerwone święto, które tylko dla tandety ma jakiś głebszy sens :( ja bym wymazał to badziewie z kalendarza, tylko widzi pan - masy są tempe i by nie przebolały straty 1 dnia wolnego :( trzbby w to miesjce ustnaowić inne święto i całkowicie usunąc "sierto pracy z przedmiotów, myśli i wspomnień"


pozdr.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



:)

tak ps. czy komuchy/czerwoni nie przypominają wam gołebi pierwszomajowych z placów miejskich:
trzeba to coś dokarmiać bo pozdycha, a jak już sie nakarmi to srają gdzie popadnie ;p

pozdr.
Opublikowano

Do szkoły marsz, TEMPE dzieci.
Douczyć się, albo chociaż wygooglować na pamiątkę jakich wydarzeń zostało ustanowione.
Dlaczego niektórzy pałają taką nienawiścią do ludzi, którzy mają inne poglądy polityczne? O czym świadczy taka agresja słowna?
Przestępców należy wyłapać, ale żeby wszystkich socjalistów piętnować to już objaw głupoty.
Dla kontrastu: wszyscy duchowni to pedofile, więc pod ścianę cały kler!
Prawda, czy fałsz?

Opublikowano

ignorancja az bije....to, że szkolili i dalej uczą że to komunistyczne swięto to nie znaczy że tak jest! w XIX w. komuniści nie mieli monopolu na walke społeczną. w II Międzynarodowce dominował Czarny Alians pod przywodztwem Bakunina - obecnie uważanego za jednego z głownych teoretyków (i praktyków) anarchizmu. Idee socjalistyczne (anarchizm = socjalizm wówczas jednoznaczne określenia) nie zakładały dyktatury jednej z klas, a równość spol.

partia marksistowska w Hiszpanii w przededniu wojny z Franco liczyla 10tys członkow, natomiast CNT - anarchosynykalistyczny zwiazek zawodowy 2mln osob.

marynarze wyrżnięci pod kronsztadem przez bolszewików jako kontrrewolucja nie byli komunistami.

podobno nie ma nic lepszego niż demokracja. ale to, że ona jest, to proces dlugotrwaly, w trakcie ktorego ludzie przelewali krew, rownież 1 maja.

a z postpezetpeerowskimi komuchami w pochodzie? nigdy.

Opublikowano

Jest jednak sens, bo święto to nie jest wcale wymyslone przez komuchów - jak wtłaczają społeczenstwu media.
Pochody pierwszo majowe powinny być przypomnieniem wszystkim, że to "robole" są potrzebni do realizacji wszystkich dobrych i kiepskich pomysłów majacych troche wiecej oleju
w głowie. To jest przypomnienie, że zwykli ludzie maja swoj duuuuży udział w tworzeniu świata, jaki by on nie był.
Komuchy, co to znaczy?
Kierujący czerwoną ideologią to komuchy, reszta to pionki, niewinni ludzie, bezwiednie wierzący w kłamliwe słowa. A kłamstwa (czytaj omamianie) istnieją we wszystkich opcjach.
Różnice poglądów (te jaskrawe) tworzy się celowo. Chaos to idealne miejsce dla "ideologów".
Tak więc myślmy wg. siebie, wg. swojego sumienia, nie obrazając innych a wówczas będzie ład i..... spokój.
Pozdrawiam Panie Waldemarze:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




A kogo ja obraziłem swym pytaniem Zbigniewie-mam nadzieje że nie ciebie
bo jesteś na pewno zbyt młodym -chyba że się mylę-aby zrozumieć
o co w tym wszystkim chodzi- a jeżeli chodzi o te myślenie to ja zawsze
będę kojarzył pierwszego -maja źle ponieważ słono za to zapłaciłem
że nie chciałem brać udziału w tych bzdurnych pochodach i nie tylko...
ale ty i tak tego nie zrozumiesz -a dlaczego to już twoja sprawa .
pozdrawiam
...
Opublikowano

Ale to, że słono płaciłeś za niechęć i nieudzielanie się, zawdzięczasz przedstawicielom zachodniej demokracji, którzy stchórzyli w Jałcie i tak a nie inaczej podzielili strefy wpływu.
Później już poszło z górki, a nasz naród miał w tej sprawie najmniej do powiedzenia. Zawsze byliśmy pionkiem na szachownicy wielkiej polityki i pewnie tak juz pozostanie.
Uważam, że taki jawny bunt jest nieskuteczny. Lepiej potakiwać i się uśmiechać, a pod stołem konstruować bombę i wtedy masz szanse na udany zamach.
Spróbuj przygotować ten sam zamach wyciągając bombę na stół i bawić się kabelkami. Życzę powodzenia ;)

Opublikowano

To nieporozumienie z tym obrażaniem Waldemarze.
Ja się nie obraziłem, wręcz jestem nastawiony pozytywnie
do zadanego przez Pana pytania, bo ono wzbudza refleksję
nad ważnym tematem.
Z Pana komentarzem, do mojej wypowiedzi też się utożsamiam
- "parę razy" dużo traciłem na swoich poglądach, w których
trwam do dziś, mimo iż moja sytuacja jest inna niż kiedyś.
Szczerze pozdrawiam - z Pana wierszy, ktore czytam przebija uczciwość co sobie cenię.

Opublikowano

cokolwiek, czytam i czytam i stwierdzam, że jeżeli któraś z moich wypowiedzi była bodźcem to pewnie znaczy, że nie została zrozumiana.

mnie tam ganz egal kto jakie ma poglądy, w końcu Marks nie chciał źle, a nawet więcej: chciał dobrze _ to tak do wątku w którym ktoś pisał o komunistach

ale to zdaje się szło o adolfa?

zdrówko
Jimmy

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - miło że rekompensuje - cieszy mnie to - dziękuje -                                                                                                        Pzdr. Witam - cieszy mnie że bardzo dobra - dzięki -                                                                                     Pzdr.serdecznie. @Lidia Maria Concertina - dziękuje - 
    • Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...