Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

a ja bym nie była tak negatywnie nastawiona. pierwsza strofa, te cztery wersy, jak najbardziej na tak, szczególnie jeśli o sens chodzi. chyba że ja sobie do siebie przerabiam i podciągam pod własną ideologię, ale to jednak trochę normalne, że się wiersze osobiście odbiera.
przebija zwątpienie z tego utworu, czy sobie uroiłam? nawet jeśli nie, to sam fakt zmieniania granic, tak jakby zmieniania wartości, ogólnie przemiany myśli ... tak, tak, tak!

takie bliskie dość jakoś.
ale granica wróci pewnie na swoje miejsce, na te, które jest właściwie ;)


a dwa ostanie wersy - niespecjalnie, chciałabym czegoś innego, ale nie wiem jeszcze czego.

pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



mi się wydaje, że uwolniłam w niewielkiej ilości kawałek siebie
kawałek tego co zauwazyłam na zewnątrz
może ten kawałek jest niezbyt wyrazisty i nijaki dla innych
dla mnie , jest taką niewielką moją częścią i czuje to
choć nie tiwerdzę że jest to mój najlepszy teskt , ale twierdze że jest mój

pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zwątpienie hmm ... tak , chociaż jak tam kto chce
odbiór tekstu należy do czytelnika , nie chcę podpowiadać a napewno tłumaczyć
granica się przesuwa w zależności od woli, sytuacji, uczuć - czasem naginamy ją za bardzo
co do końcówki to wiesz, tak wysżło

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wtedy weszła pani Irena z dwiema filiżankami herbaty i ciastkami. W ręku miała foliową torbę wypełnioną słodyczami, mydełkami, kawą. Poczęstowała rozmówców, a torbę ze „skarbami” wręczyła Karolinie jako prezent. Studentka podziękowała, a pastorowa wróciła do swoich zajęć. - Mam dla pani propozycję - powiedział duchowny, popijając herbatę - mój syn napisał doktorat na temat wydawania „Głosu Ewangelii” czyli właściwie na taki sam temat, z którym chce się pani zmierzyć. Pożyczę pani egzemplarz maszynopisu jego pracy i egzemplarze pisma. Będzie pani mogła spokojnie pracować. Oczywiście mam nadzieję, że później je odzyskam. - Oczywiście - zdążyła powiedzieć zaskoczona Karolina. Dalszą rozmowę przerwała pastorowa, gwałtownie otwierając drzwi do biblioteki. Wprowadziła młodą kobietę i dwoje małych dzieci. Cała trójka płakała. - No chcieli je prawie zlinczować! – pastorowa mówiła podniesionym głosem, gestykulując przy tym. - Edwardzie, trzeba coś z tym zrobić, tak nie może być! - dodała - idź i przemów im do rozumu! Po tych słowach pastor podniósł się i wyszedł przed budynek, pani Irena pobiegła za nim. Karolina zaczęła przyglądać się zaniedbanej kobiecie oraz dwóm dziewczynkom w wieku około dwóch i czterech lat. O ile matka już się uspokoiła, to dzieci ciągle chlipały. Dziewczyna zajrzała do torby z prezentami, wyciągnęła cukierki i wręczyła je maluchom. Ujrzała w ich oczach błysk radości, ale najważniejsze było to, że się uspokoiły. - Mnie w Polecku nienawidzą. To mój mąż zabił syna pastora Kockiego - wyszeptała kobieta - mąż jest w więzieniu, ja nie pracuję bo mam małe dzieci. Skończyło się mleko w proszku, chciałam tylko mleko. A oni napadli na mnie, tak jakbym to ja zabiła i wyrzucili z kolejki.
    • @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Świetny wiersz napisałeś! :)))
    • Łukasz Jasiński 
    • ślicznie   gdy wersom sensy gdzieś odlatują myśli pochłania senna niemoc milknie sumienie nic nie sumując Morfeusz dzierży granat cieni   ... :))) narozrabiałaś - zainspirowałaś
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...