Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pod planetami
pierwotna forma w gałęziach
pierwotna natura. sztuka
w mamutach jaskini

wykonałem
organoleptyczny skok
w miliony archetypów
twojej głowy

ty wchodzisz w moją
przestrzeń
astralny sterowiec
podwójna rezerwacja
w warszawskim metrze

szybujemy w kolebce
genetycznej pamięci
od dziada pradziada

inicjacja
słowiańskiego charakteru
w naszych słowach

Opublikowano

miodzio,
tytuł mnie zmylił:) a tu proszę. to jest dobry wiersz,jak ktoś powie inaczej to mu nie wierz:P cudne zakończenie, treściowo bardzo udany tekst

jeśli chodzi o resztę to ogólnie nie ma się do czego przyczepić, poza drobnostką, można spokojnie wywalić "dziada" i zostawić samo "od pradziada",za mała forma by wtrącać popularne zwroty,no i lepiej się czyta.. no i może jeszcze "ty" out, tak po "twojej głowy" ciutkę razi, samo "wchodzisz(...)" spokojnie wystarcza

słownictwo w Twoim stylu,przyzwyczaiłam się na tyle by nie móc sobie wyobrazić Ciebie w innej formie,i wcale mi to nie przeszkadza:)

pozdrawiam
/m.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andrew Bardzo dziękuję!    Nie kupisz dziecka w galerii jak obrazu z serii, Bo każde jest jedyne – Boży ślad w materii. Moje jest ze mnie zrodzone, z miłości do męża wykute, Niepowtarzalne, święte!     @huzarc To prawda, że nie chciałam udawać, że "wiem". Chciałam raczej zapytać – i w tym pytaniu odnaleźć jakąś cichą pewność. Może właśnie w tej pokorze wobec tajemnicy jest prawdziwa mądrość. Bardzo dziękuję!   @Migrena Dziękuję za te słowa – czytam je z wzruszeniem i pewnym zaskoczeniem, bo czasem nie wiem, dokąd mnie prowadzi pióro - dziękuję, że nazywasz to, co się wydarzyło. Wątpliwość jako najwyższa forma wiary. To paradoks, który noszę w sobie. Nie wierzę w pewniki, ale wierzę w pytania. Może to jedyna uczciwa postawa wobec tajemnicy. Co do tytułu – cieszę się, że rezonuje. Bardzo dziękuję za ten piękny komentarz. ps. Znowu mnie zawstydziłeś komplementami.    
    • @huzarc Niezwykły jest ten wiersz. Uderzyłeś brutalnością kontrastu między monumentalnością wojny a mikroskopijną pchłą na palcu. Ta obserwacja owada w obliczu śmierci jest genialna w swej prostocie i przerażająca w wymowie. Ale też obrazy - "żołnierza tulącego się do karabinu jak do kolebki" - jakiż to paradoks! Czy też kamienie stojące "jak szubienice wokół mej drogi" - pejzaż jako wyrok. Bardzo refleksyjny!    
    • @huzarc intensywny, apokaliptyczny i egzystencjalny wiersz.   Prawdziwa tragedia egzystencjalna nie polega na samej śmierci, lecz na uświadomieniu sobie, że indywidualna ofiara i wielki Ból Człowieka ginie bez echa. Miażdżony przez żelazny walec historii, podczas gdy bezrefleksyjne, pierwotne życie triumfuje w brudnym detalu. Brawo !!!
    • @Sylwester_Lasota powiadają, że nie da rady lecz ja jestem zgoła odmiennego zdania :)   Pozdrowienia słoneczne ślę.
    • @violetta sama takie smakołyki robisz ? daj trochę !!!!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...