Zgłoś

@Nata_Kruk Dziękuję. Ten wiersz zasługuje na dobry przekład, zrobiłem co mogłem.  

W pościeli dłużej leży cień,  Choć dzień już w szybach błyska.  Nie budzi go zegara dźwięk —  Lecz myśl, co w gardle ściska.   W lustrzanym szkle — nie jego twarz,  Lecz kogoś, kto się zgubił.  Choć w rękach kawa, w duszy marsz  Na front, gdzie świat go łudzi.    Prochy jak świece — topnieją w nim,  Zamiast modlitwy — zgrzyty.  Znów rusza w drogę, w senny rytm  Samochód, cel, limity.    W fabryce snów, gdzie cisza drży,  Współczesny mit odgrywa.  Uśmiecha się, choć w oczach mgły —  Pod skórą coś wygrywa.    Wieczorem niebo spina wzrok,  Jak harfę — ptak i chmura.  I gitara… i tonie krok  W setkach niedokończonych piór.    Wiersz się nie składa — w klatce słów  Buntuje się, milczeniem.  Łódź stoi — nie wypłyniesz znów,  Związany przeznaczeniem.    Lecz w nocy słyszy: „Jeszcze nie,  Jeszcze nie gaś ogniska.  Choć świat cię mierzy jakbyś był  Rachunkiem — tyś to, co błyska”.               I może jutro wstanie sam,  Bez budzika, bez maski.  Bo nie ma dnia, co wiecznie trwa —  I nocy bez łez łaski.

czas to chwila nie służy nikomu lecz rządzi i dzieli tu skubnie tam dorzuci sprawiedliwy pan i władca nie jest kłamcą nie uciekniesz nie zostaniesz w tyle   gdy opuści już się tobą znudził   ale byłeś

@Alicja_Wysocka skoro w tym się nie widzisz, rozumiem, ale cieszę się, że spróbowałaś. Może jeszcze kiedyś poprzymierzasz białe wiersze, już bez obaw i zobaczysz, że, w którymś będzie Ci do twarzy :) Pierwszy raz ktoś mi powiedział, że jestem milusińska xD

Ja się wylirkowałam:)