Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

między wyborem
a koniecznością
przestrzeń dzielona strumykiem
w zielonej głowie
szerokie wody
tylko nie płyną do nikąd

dni jak krople wsiąkające w piasek
nie rozpisały spełnienia
odpływ pożegnań
przypływ powitań
piątym wymiarem
ujmuje

na dworcu
sam sobie ptakiem
i klatką

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



myslę że lepiej będzie gdy połączysz j.w.
niczyj na skraju drogi
bo 'drogi skulony' przeczy jedno drugiemu, gdy odbiera sie drogi jak ktoś ważny...
rozumiesz o co biega?
cmok
widzę teraz, że dużo lepiej - jak radzisz. Rozumiem.
Dziękuję, za światełko, zaraz naprawię.
Serdecznie!
ba-hej!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ja bym napisała że:
"skulony kradnie spojrzenia

bezczelnie"

Nawet Babo jak nie zmienisz,
to chyba pozwolisz, że ja tak sobie poczytam:))
Pozdrawiam.
Jak miło, Marusiu, że jesteś! Dzięki za podpowiedź, założę okulary i popatrzę jak to mi
będzie się widziało
Całusek!
Opublikowano

właśnie, niby zmiana szyku a ile możliwośći
i to właśnie LUBIĘ w pisaniu i kombinowaniu...
myk
już nie mącę mątwa...




--------------------------------------------------------------------------------

Dnia: Dzisiaj 19:04:56, napisał(a): zak stanisława
Komentarzy: 9646
Nie mącisz, mątewko, a jak nawet troszkę - to z pożytkiem dla mnie:
naganiasz ku mnie co trzeba ( nie wiem czym się kałamarnice żywią)!
- ba

Opublikowano

Ja przez pewien czas byłam, że tak powiem... Bezdomna, także myślę, że bardzo ładnie odzwierciedliłaś to, co wtedy czułam..... Naprawdę bardzo dobrze to ujęłaś... Szczególnie z tym wzrokiem... Tak... To jest dobrze ujęte... Wydaje mi się tylko, że w pierwszej strofie na samym jej końcu, powinno być: "donikąd", nie "do nikąd", ale pewności nie mam... Wiersz podoba mi się - bardzo! +++
Pozdrawiam ciepluchno...
Gwiazdeczka

Opublikowano

Jak to się mówi biednemu, to i wiatr w oczy. Chodzi mi o:

"bezczelnie kradnie spojrzenia"

Ja podzieliłbym tę kradzież i bezczelność na pół. I tak będzie niesprawiedliwie i losu nie zmieni, ale może powie również coś o tych, którzy te spojrzenia rzucają (często więcej niż bezczelne, bywają także pogardliwe, nienawistne i wiele, wiele innych. A więc może:

"bezczelne kradnie spojrzenia"

Wiersz mi się podoba, chociaż brakuje mi trochę tego typu wieloznaczności.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przykro mi, że miałaś takie złe przeżycia. Cmok!
Jeśli mi się udało oddać trochę tej atmosfery, to jestem zadowolona.
Do nikąd - jest zgodnie z zasadami ortografii. Józef Mackiewicz nadał swojej książce tytuł
"Droga donikąd" (myślę, że dla podkreślenia głębi tego "nikąd"). Tak, też można. Pomyślę
nad tym.
Za przeczytanie, odczucia i uwagi jestem wdzięczna.
Pozdrawia Gwiazdeczkę
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Faktycznie, te spojrzenia bywają bezczelne (itp.). I odwracanie głowy - też.
Jeśli chociaż w części się podoba wiersz - cieszy mnie to. Zdaję sobie sprawę z
braku wieloznaczności, choć: "bezczelnie kradnie spojrzenia" - to "bezczelnie"- miało znaczyć;
buntowniczo, niepokornie.
Propozycja godna rozważenia.
Dziekuję za konstruktywną uwagę.
-baba
Opublikowano

zak stanisława:
Oj, przeskoczyłaś Ty mnie o całe trzy głowy z do-wcipem(!),
że ja tez nie wpadłam wcześniej na te kałamarze! Chi, chi, chi!
Marzę i maże, może i coś usmażę z Twoją i ludzką pomocą.
(a jak czytam komenti, to widzę, że tryskasz chęcią niesienia
i płodnością podpowiedzi podziwu godną!)
Straśnie kocham te pogaduszki, bo i śmiszne i lekkie i owocne jak
te ulęgałki u Wstrentnego!
Do!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...