Zazdroszczę rzekom
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Ewelina 4 221
@Waldemar_Talar_Talar ujmujący wiersz. Podoba mi się.
Pozdrawiam serdecznie.
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 36 odpowiedzi
- 1 320 wyświetleń
-
- 19 odpowiedzi
- 341 wyświetleń
-
- 17 odpowiedzi
- 284 wyświetleń
-
- 16 odpowiedzi
- 307 wyświetleń
-
- 12 odpowiedzi
- 230 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Arsis · Opublikowano
A więc usiądź tu. Wskazuję gestem puste krzesło. Przy stole. Przy tym stole z uschniętą różą w wazonie pękniętym na wpół. Za oknami wiatr szeleści i szumi. Snuje jakąś opowieść pośród drzew. Pośród drzew rozchwianych w szpalerze. Wśród topól, kasztanów… Wśród nocy… W pustym pokoju słońce wiszącej lampy. Zakurzone, szklane klosze z cmentarzyskiem czarnych much. Wiszący nade mną ciężar śmierci. Nad nami. A więc siada na krześle. Otwiera usta, jakby chcąc coś powiedzieć. Chwilę się zamyśla. Zamyka je znowu. Zaciska mocno, ukrywając wzruszenie. Tak, jak się widzi kogoś bliskiego po wielu latach. I nic. Jedynie szum dojmującego milczenia białej ciszy. Zdawać by się mogło, że nie ma tu nikogo. Bo to prawda. Albowiem prawda. Tylko głód wyobraźni owiewający pajęczyny na jakichś nachyleniach ścian, załomach, mansardach, nieskończonych amfiladach pokoi oświetlonych kinkietami świec… Ale mówi coś do mnie. Mówi zbudzonym cichością głosem. Takim płynącym z daleka rzeką czasu. Niedosłyszę. Albowiem zagłusza go piskliwy szmer wzburzonej we mnie krwi. A więc mówi do mnie, poruszając bladymi jak papier ustami. Wyodrębniam ze słuchowych omamów niewyraźne słowa. I próbuję ująć jej dłoń, którą trzyma na stole przy talerzu z okruchami czerstwego chleba. Dłoń aż nazbyt chudą, aby mogła należeć do świata żywych. Doskonale nieruchomą. Nie mającą już tego blasku, co kiedyś. Kiedy skupiam się w sobie, aby jej dotknąć, cofa ją nieoczekiwanie. I patrząc się na mnie tym wzrokiem wyblakłym śmiercią, mówi szeptem, nie-szeptem, głosem jakimś dalekim: „Wybacz, synku, ale mogę tobie usłużyć jedynie wspomnieniem”. I nie mając czasu obrócić wzroku, tylko patrząc się nieruchomo jak kamienne popiersie – rozpływa się wolno w tym deszczu wirującego kurzu. W melancholii, w bólu nieistnienia. Mamo. Mamo! Ja wtedy śpiewałem ci kołysankę, wiesz? Tutaj i tam. Nad szarą, lastrykową płytą. „Wiem, synku, wiem…”. Poczekaj! Chciałem cię jeszcze tyle… Odwracam się, ockniony krótkim skrzypnięciem podłogowej klepki. I znowu. Jakby ktoś na nią nadepnął nieświadomie. Jakby od czyichś kroków. Omiatam spojrzeniem pustą otchłań smutku. (Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-03) -
Przez Olgierd Jaksztas · Opublikowano
Macanie świata chwilą, a każdy wydech jest tak czy inaczej ostatnim, każdy wdech pierwszym – wiedziano o tym 40 tys lat temu, przechowali Eskimosi, zresztą w Genesis mowa o tym samym... Więc pierwszy do mnie mówi, drugi z tym "zapachami ze wspomnień" mniej, bo nie bardzo lubię słowo "wspomnienia" nie posiadając żadnych miłych... Pozdrawiam :) -
Przez agfka · Opublikowano
Ładne te słowa. Kiedyś zwierzęta także padały, nie tylko w rzeźni. Dawne czasy wyczarowałaś, bardzo ładne. :-) -
Przez Olgierd Jaksztas · Opublikowano
@Nefretete Przy każdym odczytaniu tych, co wydają się zrazu wiele nie kryć odkrywa się. Potem wrócę jeßcze. Pozdrawiam :) -
Przez befana_di_campi · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Odpowiadam:Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się