Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
Nie ma spokojnych ulic w naszym mieście. A może są, tylko ja o nich nie słyszałam.

Dzień jest deszczowy. Krople uderzają o chodnik z hukiem, dekoncentrując przechodniów. Wprowadzają ich w pewien rodzaj zbiorowej melancholii, jakiegoś nieprzewidzianego gniewu czy niekontrolowanego smutku. Anastazja siedzi na skraju okna witając świat rozciągniętymi nad głową rękami. Jej bursztynowe oczy błyszczą w szarych promieniach słońca.
- Hej Ann, co ty tam znowu kombinujesz ?! - krzyknęła z dołu młoda brunetka ubrana w grubą, zimową kurtkę. Trzyma w ręku ogromny parasol którym mogłaby zakryć połowę osiedla. Widocznie, nie lubi być mokra.
- Cześć Helen! A nic, siedzę i liczę gwiazdy. Patrz, nad sklepem unosi się Wielki Wóz.
Helen powiodła wzrokiem za palcem Anastazji. Zamiast gwiazd dostrzega raptem dwie dogasające latarnie.
- Daruje sobie komentarz - mruknęła pod nosem. - Ok Ann, nie przeszkadzam w obserwacji. Widzimy się w szkole. Na razie.
Dziewczyna odwróciła się na pięcie i pobiegła do grupki ludzi stojącej pod blokiem obok.
Wszyscy wiedzą, że Anastazja jest marzycielką. Dla niej świat mitów czy opowieści ze Starego Testamentu są pewnego rodzaju odskocznią od realiów podwórka, ulicy, miasta. Zamiast pójść z przyjaciółmi do pubu czy na dyskotekę, woli zamknąć się w pokoju i śnić na jawie o rzeczach nadprzyrodzonych, nie mieszczących się pod żadnym sufitem.
Kiedyś w podstawówce musiała napisać wypracowanie "Kim chciałaby zostać w przyszłości?" Napisała, że jednym z Proroków, bo oni umieją rozmawiać z Bogiem. Nauczycielka poprosiła ją o napisanie czegoś normalnego, tak jak Staś który chciałby zostać strażakiem czy Marysia, która chciałaby w przyszłości leczyć zwierzęta. Anastazja z oburzeniem i powagą odpowiedziała "To poważne marzenie i proszę nie myśleć, że jestem nienormalna!". Nauczycielka, zmęczona całym dniem w szkole, problemami w domu i innymi ważnymi sprawami, machnęła ręką wracając do tematu lekcji.
Anastazja zakończyła badanie gwiazd schodząc z okna. Patrzenie na wszystkich z góry jest przyjemne i pozwala jej zachować bezpieczną odległość od aspołecznych mas. Wysokość to rodzaj granicy którą lubi. Wystarczy już, że jej ubrania przesiąknęły smrodem pijaków, śmieciarzy, handlarzy Czarnego Rynku czy niedoszłymi wisielcami. Całą tą miejską ELITĄ. Ta wesoła gromadka często urzęduje na ławce pod jej oknem. Zazwyczaj są grzeczni wykonując jak należy codzienne obowiązki: piją czerwone wino z kartonów, palą papierosy bez filtra, opowiadają świńskie dowcipy. Ich pory dyżurowania przypadają na godziny wieczorne to znaczy od 17.00 do ostatniego trzymającego pion.
Dwa dni temu pan Henryk; człowiek dość otyły, z nie przystrzyżoną siwą brodą i zawsze w ciemnej przepoconej czapce z napisem "Polska", zadyszany przyleciał na ławkę. Panowie koledzy , powitali go okrzykiem pytając co się stało.
- Słuchajcie chłopaki, wczoraj pod biedronką nasi bliscy koledzy "po fachu" sprzedali mi żart. Mordy w kubeł i słuchać, bo zapomnę.
- Dawaj Heniu, do winka najlepsza jest zaprawa. - nie zastanawiając się długo polali brodaczowi czerwonego wina do plastikowego kubka z jego imieniem.
- Dobra, a więc tak: Trzech facetów rozmawia o tym, jakie pochwy mają ich żony. Porównują je do miast. Pierwszy mówi, że jego żona ma jak Paryż. Dlatego, że taka jest wspaniała, tętniąca życiem. Drugi mówi, że jak Londyn. Zawsze taka mokra, troszkę tajemnicza. A trzeci, że jego żony jest jak...Toruń!
- Dlaczego? Pytają tamci. A on na to:
- Dziura ... po prostu dziura.
Panowie przeraźliwie zarechotali i uśpione osiedle rozbudziło się pod naporem hałasu. Zapomnieli, że trwa cisza nocna. W natłoku myśli zaczęli porównywać swoje żony do miast, urządzeń elektrycznych, jeden nawet nazwał swoją Halinkę kobyłą co nie zdziwiło pozostałych. Pijacki rozgardiasz trwał, a oni śmiali się i pili.
Anastazja nie jest zła czy zniesmaczona, w końcu siedzi powyżej. Oni, odnudzają świat kiedy patrzy się na nich z boku. Stawiają wszystko na głowie i życie wydaje się niemożliwe do zabicia. Stojąc na środku pokoju przypomniało jej się, że czeka na nią szkoła i ławka z wżartą w oparcie krzesła Moniką. Dziewczyna gadatliwa, niemądra, taka różowa landryna myśląca jedynie o solarium i innych fascynujących miejscach jak sklep adidasa, Mc Donald czy night club zwany dyskoteką. Czasem uda jej się powiedzieć coś mądrego, ale niestety, jest to zjawisko występujące w czasie większych świąt czy w momentach "burzy mózgu". Ann siedzi z nią ponieważ nauczycielka na początku roku zabawiła się w grę "przesadź tak by było cicho". Rzeczywiście, oprócz dwóch ostatnich ławek nikt inny nie rozmawia. Dobranie charakterów i upodobań okazało się na tyle trafne, że "znajomi" z ławek siedzą z nosami w zeszytach. Gadanie po przekątnych czy posyłanie poczty w kształcie zmiętych karteczek gdzieś w klasę kończy się staniem na baczność do końca lekcji lub uwagą w dzienniku i zeszycie. Bardziej inteligentne osobniki z klasy siedzą cicho, a mniej rozgarnięte próbują przemycać informacje dalej niż ławkę obok.
Ann popatrzyła jeszcze raz na żółte słońce i z ogromnym ciężarem wpiętym w oczy zaczęła się szykować. Otworzyła szafę. Na prawych drzwiach ojciec dziewczyny zamontował parę lat temu duże lustro w kształcie jajka. Ma śliczną metalową ramę na której można zobaczyć kawałki rdzy. Stanęła przed nim błądząc palcami po chropowatych bokach, śliskim szkle. Odbicie wydawało jej się dziwnie zniekształcone, jakieś takie obce.
- Aaaa, to przecież ja. Wykrzywiłam usta i zrobiłam zeza. Heh, tak właśnie wyglądają prawdziwi ludzie. Mają chaos wypisany na twarzy, a w sercu panuje wojskowy porządek. Wszystko ustawione rzędami w jednolitych kolumnach. Aspołeczni ludzie mają na odwrót. Powłokę wygładzają do perfekcji różnymi operacjami, w przewadze kruche obietnice i kłamstwa, a w środku? Szkoda mówić. Wielkie Nic, bajzel na kółkach. Dlatego tylu jest psychologów, psychoterapeutów i innych psychowybawców którzy sprzątają i układają uczucia na właściwe półki. Te wszystkie telefony zaufania, czerwone linie, hostele dla bezdomnych, pokrzywdzonych przez los lub ojców alkoholików to świadectwo, jakie daje nam nasze idealne społeczeństwo - kolejny kilkuminutowy monolog do lustra - Ech, mówię coraz krócej, bardziej rzeczowo. Czyżby wszystko zostało powiedziane, domówione, odkryte ? - z tymi pytaniami zaczęła nakładać koronkowy czerwony stanik i majtki z małą czarną kokardką z przodu. Po chwili wlepiła wzrok w odstające kości miednicy, małą dziurkę w brzuchu, niewielkie piersi.
- Ideał piękna zasuszony w kobiecie. Nie w jej odczuwaniu, tylko w ciele. Przez wieki zmieniany: pogrubiany, odchudzany, odbarwiany, golony do połowy głowy, obnażany, palony na stosach, okrywany chwałą.
Echo martwych kultur szumi za oknem. Wydaje się jakby stado epok próbowało zburzyć ściany. Słyszy się nawoływania, świsty, brzęk - walka gałęzi z rynną, dosyć zacięta jak na tę porę roku.
Po raz ostatni spojrzała w lustro dedykując sobie słodki uśmiech.
- Pora stać się człowiekiem.
Wyszła, zamykając cicho drzwi.
Opublikowano

Zapowiada się ciekawie. Rozbudowane opisy sprawiają, że na chwilę byłam w pokoju Ann, widziałam ją i chciałam wiedzieć co myśli, co czuje. Czekam na dalszą część :)

Z błędów, niewiele - "wkońcu" - "w końcu" i brak kilku przecinków

Pozdrawiam

Opublikowano

Miałam pewne obawy, że nadmiar poetyckości rozmyje obraz Ann i nie za bardzo będzie wiadomo kim jest i o co jej chodzi. Twój komentarz mile mnie zaskoczył. Błąd poprawiłam, a co do przecinków to nie mam pojęcia gdzie można je zaczepić.
Wierze, że moja wizja Ann i tego co ją otacza nie ucieknie z głowy :) - byłoby super.

pozdrawiam :) i dziękuję za dotrwanie do końca początku ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czarne ludy opuszczają Afrykę, mamione dobrobytem sklepów: Kim Kardashian, Lafayette. Zaprogramowane umysły na dobrobyt, poezję nagości i segregację rasową.   Wielkie fatamorgany Zachodu, bujające się na swych łodziach umysłów, rozbujanych, wielkich ego do granic.   Kuszeni przez swych demagogów, zaprogramowani na śmierć, w obscenicznej formie uczuć. W anielskich spojrzeniach, oderwanych laską dynamitu.   Składają się na zwierzęcy lament, psi skowyt rajskich wędrowców. To teraz nas czeka, bo jutro będzie inne. Powtórka miłosnej rewolucji, uniesienia ludzkie po Afganistanie. Teraz mamy śmierć w świetle kamer, odrodzenie w 3D, bez okularów... Na żywo dotyk śmierci i narodzin.   Teraz mamy psychologów traumy. Nasze umysły już nie dostają elektrowstrząsów, podprogowych rozbłysków Coca-Coli, świąt Bożego Narodzenia.   Nareszcie jest błogość, jaką czuł Stachura. Błogość, wieczna błogość. Bez smutku, chorób, Alzheimera. Naturalna, odrodzona i czysta, krystaliczna błogość.  
    • Siadasz przy barze Skracasz papierosa i zamawiasz podwójną czystą na lodzie i cytrynach Barmanka chętnie by cię wysluchała bo nieraz już gdy bar nie był pełen gości rzucałeś jakieś głupoty jak struganie filozofii z tych prostych laickich wręcz pytań a one nie wiedzieć czemu robią wrażenie na niej, na nich i bywasz wysłuchany. Młodzież mówi masz rizz. Przystojny kolega mówi ci, że gdyby połączyć jak w fuzji w bajce o nazwie Dragon Ballem ktorą to moje pokolenie wychowane było na niej i rtl7 o siedemnastej i kasety wideo odcinkami zużte na marne (nigdy nie pooglądane i pochowane najpierw w czarny worek i do garażu wyjebane by skończyć na wysypisku w śmietniku nie wiedząc czemu nie spełniły swojej roli do końca tylko w połowie bo nagrane a nieogladniete to się nie mieści w głowie ale ale dygresja za długa kończę ten nawias i wówczas wracam do Was drodzy czytelnicy tej prozy pisanej rymem,.ktorą to muszę teraz wklikać w biel ekranu albo zgniję jak mówią że zgniłem (słucham ich (oni) (dużo nawiasów do zamkniecia się robi (ciekawe ile?) (a niech będzie że zgadne pięć kliknę i spojrzę gdzie myśl główną przerwałem (w imię Boga w Trójcy Jedynego Amen))))) Dygresja i ucieczka od tematu zaczęła się jeszcze przed nawiasami ale już jestem z Wami Gadający głupoty z cyklu tych prostych myśli i zadając pytania które padały z ust pierwszych ludzi ciekawi ludzi Udaje że nie jest głupi  A tak naprawdę to nosi maskę  Debil jest medycznym hasłem ma definicję w lekarskich księgach  A jego maska to melanż  Na codzień milczy, brak mu myśli grzmi pustką pod kopułą gdzie coś się popsuło gdzie wiercąc i kłując mózg i psychikę urwał klepki które numerami tworzą psychikę i dają piąta z siódmą coś co daje iść przez życie patrząc i widząc słuchając i słysząc  z mądrością i empatią z sercem i duszom gdzie anioł jak stróż on oddycha spokojnie a tu jak na wojnie jak droga przez wyboje jak stopy bose jak sen na jawie jak ran zadawajaciel to jest ten co rany zadaje co nie zna jak być jak przyjaciel jak mówi bracie by go lubić akuratnie a potem wyślizguje mu się z łapek zaufanje otrzymane  jednym gestem jednym słowem  w sekundę można sobie zjebać każdą szansę to wiem jeden wers może spalić wszystkie mosty on człowiek prosty milczy trzeźwości codzienności ale gdy uderzą używki mu do głowy coś się z nim robi i synapsy z wielu popalonych połączeń mózgowych znajdują drogi do jakiś zdań co ma wrażenie że wrażenie na nich robi automatyzm syntetyczny  bezmyślność ubrana w myśli  automatyczny rytm nieraz ubrany w rym tak tu jest pijany najarany trawy i twarde dragi prowadzą drogami z tych nieznanych mu na codzień miejsc do słów z ust które chyba mają sens maska to flaszka  maska to melanżowa głowa z kolejną szklanką wódki coraz bliższa by nie być w ogóle świadoma  wie o blakourach które wycinają wspomnienia poprzedniej nocy  i się ich boi bo okropny mózg gadzi go do strasznych czynów prowadzi nie taki jest w swojej opinii chce by lubili go wszyscy ale gdy przekroczy o jeden dwa kieliszki imprezę  nie wie dnia drugiego że działa wojenne jak agresję jak krzyk i bicie szyb jak  ktoś mu powie co zrobił to jest mu wstyd nienawiść ktorą czują po takich akcjach jest mu zrozumiała  bestia i kawał chama ale to po wódce jest tak przestał do odcinki chlać bo nic nie męczy jak moralny kac choć z czasem przechodzi to życzą mu śmierci i że źle zrobił że się urodził i nie daje spać myślenie o krzyku i agresji wśród tych wspomnień wyciętych gdzie jakoby gadzią miał wrogość i atakował tych blisko  i nie śpi dni tygodnie i jest mu zło blisko które sam sobie wypomina a niektórzy są w takim stanie  jak misie kochane przytulanie i całowanie mową i czynem  budują więzy z innymi mówiąc im rzeczy miłe jak za co ich lubią i za co kochają  ale nie on on jest niby agresywną małpą co uciekła z klatki i rzuca kupami z tych własnych kup cóż  boi się mocnych alkoholi i uważa żeby nie wprowadzić się wstan tej nieświadomości  ale ja o masce i barmance i o aurze ktorą te melanże dają mu poczucie że w tej bani całej pustej na codzień może się coś dziać  i coś w końcu powie rzuci jakąś myśl  pytanie zada jedno krótkie zdanie co rozpocznie dyskutowanie wgronie  (o nie ale stracił grono w międzyczasie  non grata osoba towarzystwo dna to nie wypada inaczej niż się odwracać albo iść na drugą stronę ulicy wyciągnąć telefon udając że się nie widzimy a tak. nA prawdę to już nie chcemy się znać bo dno dna i bagna które to pustyni piachy sam pod nogami stworzył ich łzami (ale to teraz kiedyś było kiedyś i o tym dziś te słowa prozy ubranej w rym i rytm (jak mi się wydaje a jak to jest naprawdę to mogą być różne zdania bo szumi w głowie flacha trawa i takie tam w miksie))) ona barmanka go zna ze słów które wypowiadał nie wie on czemu ale wygląda że za ciekawą osobę go ma jest przychylna ta jego pseudofilozofia albo ten stan gdy w rymy składają mu się słowa  i za granicą mimo nieznajomości języka  gdy siedział w hasz barze przy barze na hookerze wydaje się że tamtejsza barmanka zwróciła uwagę że rytmicznie jakby a ka czterdzieści siedem w aitomacie strzelał słowami a akurat męczył rymami kogoś obok inny język ale koleżance przekazała informację wskazując nań  że gada jak ta ta ta da rym i rytm pod dzointa i colę z nalewaka na syropie  nie byle jaka bogata w smakach na smakach na kubkach holandia piękny kraj  można wziąć ślub z ziomkiem ponoć lepiej niżby za małżonka brać kobietę  niby łatwiej się dogadać ale co ja tam wiem piszę ten wiersz ale wiem że to nie wiersz jest brak tu metafor i drugiego dna tej zasłony mistycyzmu ktorą poety tekst ma rymowanka tekstu ściana  chaos i przeraża  zostają pytania  jak co do chu.. co to za jazda a ja się pytam  jaka jest najjaśniejsza gwiazda i czy księżyc nocą odbijając jej promienie świeci z mocą która sprawia że drzewa i osoby zaczynają cienie rzucać pośród mroku  i pytam księżyca dzisiaj tego naszego co satelituje nad Gają  jak to jest że jest jeden na niebie i czy to ma znaczenie że tylko jeden księżyc potrafi sprawić że serce zaczyna mocniej bić  to dla tych pytanie co interpretują sny  i oby blask gwiazd wiecznie wam lśnił  oby pachniały róże i wśród jabłkowych sadów słodkie jabłka rodziły potrzebę genów gatunków    koniec tego dobrego złego  koniec mówię idę na kieliszka następnego    kliknę wyślij  później przyjdzie wstyd tak już jest chaos a miała być jedna myśl dziś    tl dr to o człowieku uzależnionym nie tylko od petów  i reszta to chaos niedomknieta całość  żałość  dno ot   i rzucam okiem na początek i wiem gdzie zgubiłem wątek  przy dragon ballu a to było o połączeniu urody kolegi z gadką tego któremu gadka się klei ja nie rozumiem ich ja głupi głupia moja myśl  a mówią że to ciekawe że niepozornie całkiem  rzucam słowami co lśnią jak złoto złotym złota blaskiem  to nie przechwałek z mojej strony jestem zdziwiony człowiek prosty głupi  i zły  lepiej trzymaj się zdaleka  bo inaczej cierpienie i ból czeka nie ma tu człowieka  bestia gad bez serca  w oczach belka w uszach miód i mleko słyszy jedynie ósmy cud świata  to ironia ktorej nie wyłapał  no głupek od końca do początku wszechświata  papa Ułamek prędkości mniej i promień słońca nie dotarłby na czas do atmosfery ziemskiej by obudzić poranek, by zacząć dzień.  Wieczna noc i zima Nie było by życia 
    • Pewien poeta i bynajmniej nie tylko z nazwy i kształtu spodni (mimo różnych podejrzeń) postanowił tak dalece uchwycić piękno, że uchwycił je tak mocno, iż wcale nie mógł go oddać. No co za uchwyt, oj co za uchwyt nie budzący wcale nadzwyczajnego zachwytu. A ile w tym było codziennej nieco brzydkiej walki, toż poezja, prawdziwa poezja...   Warszawa – Stegny, 19.09.2025r.  
    • Czas jest wrogiem wszystkich a najbardziej zakochanych rzadko pierwsza miłość jest ostatnią pamięć każdej niewidzialnie zapisana życie kroi na pół a śmierć na ćwierć uczucie umiera w męczarniach miłość to tragikomiczna farsa do której potrzeba dwojga ale śmiech pochodzi z Nieba była kiedyś przestrzeń jak nie kończąca się łąka kochałem byłem motylem i to by było na tyle
    • @Berenika97 Tak to zdaje się może o to właśnie chodzić. O tę właśnie nieco wewnętrzną rozgrywkę między tym co pokazujesz czy podajesz do stołu, a tym jak to jest odbierane, jak smakuje klientom restauracji. Bo gdy tej rozgrywki zupełnie nie ma jest niebezpieczeństwo zupełnie jakiegoś miałkiego i bezsmakowego produktu niestety ://
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...