Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kto dziś jeszcze pamięta - chyba tylko wróżki
obok wiedzy tajemnej, w kryształowej kuli
chowają wspomnienie o muszkach owocówki,
co fruuuu.... V2 porwały nazistom z wyrzutni!

Tymczasem teren Moskwy kundelek Kudriawka,
albo raczej Limonczik (lub nasza Cytrynka),
jak jego ojciec znaczył od krzaczka do krzaczka -
ot, zwyczajna sabaka mało polityczna.

Wkrótce się okazało, że to była suczka,
bo słusznie zauważył sam towarzysz Stalin:
pies raz dwa by w Sputniku wszyściutko obsikał
i tak, jak przed nim Pcziołka i Muszka się spalił.
A Łajka? - nie.

- Halo, towarzyszu Gagarin...
słyszycie nas?
Opiszcie w skrócie co wi...
(trzask! i jeszcze jeden trzask)

- Ziemia... jak pomarańcza na kartki.
A nad nią... (trzask!) latają muszki.
- Muszki?!(trzask)
- Da, muszki. Tyle,
że kosmonautki.

TRZASK

Opublikowano

- Ja lubliu tiebia Natasza...
(trzask!) - cziewo...
mienia plaskajesz ?
(trzask!)
- Nu, izwienities Sasza,
paliubisz, kagda adtajesz.
A tiepier ty paszoł won,
w tiebia spirit dzierżit pion.

Co miał robić? Wyrwał z buta
- do Iwon kosmonauta.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wszystko jest możliwe. skoro nawet pierwszy pies w Kosmosie
naprawdę wabił się wcześniej Kudiawka albo Limonczik
a to dlatego, że był bezpańskim kundelkiem jakich wiele błąkało się
po przedmieściach Moskwy i ludzie różnie na niego wołali.
dopiero tuż przed wystrzeleniem go w kosmos (1957) zmieniono mu imię na Łajka.
ale i tak, jak się okazuje, to owocówki zostały wystrzelone na orbitę Ziemi pierwsze,
rakietą V2 już w 1946 roku i tym samym - właśnie muszkom należy się
palma pierwszeństwa w podboju Kosmosu.
w ogóle, niuanse Podboju Kosmosu są tak samo zagadkowe jak sam Kosmos.
choćby nie tak dawne siedemdziesiąte urodziny pierwszej Kobiety w Kosmosie:

"Lądowanie wypadło dobrze, polana była równa, ale zrobił mi się siniak
na nosie. Ale towarzysz Chruszczow zapewnił mnie, że to przejdzie"

Trybuna Ludu, PAP (Moskwa) nr 169 1963, str 1


nasza rodzima Trybuna Ludu pisze o rozczarowaniu kobiet amerykńskich
tym, że kobieta radziecka wyprzedziła je w wyścigu
do "gwiazd w oczach za kwiatami':

"Jerre Cobbi - wykwalifikowana pilotka amerykańska, która przeszła
pierwsze wstępne badania w NASA , ale zgodnie z amerykańską doktryną
wykluczającą kobiety w lotach kosmicznych została wykluczona z dalszych
testów jest głęboko rozczarowana, że pierwszą kosmonautką jest Rosjanka,
a nie Amerykanka ."Kusi mnie, żeby pójść do stodoły, opowiedzieć to wszystko
koniowi słuchać jak się będzie śmiał"

Z. Broniarek Trybuna Ludu, nr 167 1963, str 3

oczywiście, zaraz znaleźli się w Ameryce opozycjoniści którzy podważali
kobiecość Walentyny, aby osłabić zaufanie do władz radzieckich.
tym natychmiast zapychano jadaczki rozpisując o niebywałej urodzie
i kobiecości Tierieszkowej:

"Na dwa dni przed startem Tierieszkowa była u fryzjera. Bardzo lubi kwiaty,
szczególnie stokrotki i mieczyki"

Trybuna Ludu, nr 167 1963, str 1

"Kiedy dostała mieszkanie w Gwiezdnym Miasteczku po treningu
(...) zakasała rękawy - wszystko wymyła, wyczyściła, wysprzątała."

"Stuk damskich obcasów po płycie kosmodromu" (PAP Moskwa),
Trybuna Ludu, nr 167 1963, str 1


sama Walentyna nabrała po wielu latach do podboju kosmosu - a jakże inaczej! - kosmicznego dystansu:

"Gdybym miała pieniądze, chciałabym polecieć na Marsa - wyznała w wywiadzie
dla dziennika "Komsomolskaja Prawda" Tierieszkowa. Byłabym gotowa polecieć
i już nie wracać."

www.rmf.fm/fakty/?from=rss&id=114325
Opublikowano

Oj, biedny ten koń, co jej musiał słuchać.
Ze zdenerwowania rosło mu ciśnienie.

A jak przyjdą (myślał), w stajni zaczną niuchać?
- Odda pewnie żywot i ostatnie rżenie.

Kłębkiem nerwów będąc, drżał więc, żując sporysz,
skopał gospodarza, w boksie robiąc jatkę...

- Nad ranem go Wzięli, mówiąc: musi chory,
w zamian traktor dali - Walentynie (z kwiatkiem).
;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


z tym koniem niedoszłej kosmonautki amerykańskiej to dopiero były numery!
dobrze HAYO, że wspomniałeś o tym. podobno odkupił go jakiś szarlatan
i zarobił na nim kasę pieniędzy obwozac po wszystkich stanach:

Panie i Panowie - zaczął treser -
oto jest koń, który mówi!
Rozległy się gromkie brawa,
bo przyszło tysiąc ludzi
i koń musiał coś powiedzieć,
nawet gdyby to była żaba.

Ale, czy to wstał dziś lewym kopytem,
czy może przyłączył się do strajku lekarzy -
w każdym razie, nie mówił nic, a przy tem
było z milczeniem koniowi do twarzy.

Więc treser, z trudem uciszając gwizdy,
wychrząkał: Wybaczcie! Te nagłe milczenie -
to przez wzgląd na dzieci... Inaczej pizdy
i chuje już by wam tu słał na scenie!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


masz rację, że na kosmonautki. ale TRZASK z dużych liter odnosi się do Ciszy,
która zapadła po tych wydarzeniach. zarazem spina wiersz ("Kto dziś jeszcze pamięta").
V2 nie wszystkie, ale to jakby kłócić się o rakietę: rakieta to rakieta. a pierwsi właśnie
Niemcy wynieśli na pokładzie V2 muszki owocówki na orbitę. dziękuję
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


chodziło o oddanie takiego miszmaszu. od podszewki wszystko tak właśnie wygląda.
dziękuję

miło się bawiłam, jednak z pomarańaczmi na kartki toś przebarwił,
zielune, cubańskie ale bez reglamentacji - moja ciotka do dziś je wspomina jak zupę z rybich łbów u kuzynostwa zza Buga.

serdczne pzdr.:) zw - sze... a.v.m.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


kubańskie pancerne pomarańcze (te z centymetrowa skórą) były już po tych wydarzeniach
(styczeń 1959 wkroczenie partyzantów Castro do Hawany i internacjonalizacja przemysłu i banków, 1961 Gagarin w Kosmosie i zakończone porażką lądowanie wojsk amerykańskich w Zatoce Świń). pomarańcze były towarem dla lepszych, na talony.
nawet u nas nie było tak słodko i pomarańcza jawiła się jako symbol czegoś niedostępnego dla mas:

Poeta i pomarańcze

[...]
Zaś wieszcz, odchodząc w złotym kurzu,
tak się wyraził: - Rzecz następna
spod mego pióra będzie lepsza,
nie niedostępna, lecz dostępna;
robię, co mogę, i się staram,
coś wyjdzie, gdy się pisze dużo;
to ciężki trud poezja dostępna...
Puszkin... Mickiewicz... Majakowski...
kto? i Ajschylos? zaraz! zaraz!
racja! dostępny! rzecz dostępna!

Ale na przykład cena pomarańcz
czemu w tym roku znów była taka niedostępna?

Konstanty Ildefons Gałczyński
(1952)


pozdrawiam serdecznie i życzę wieeeele dobrych (niekoniecznie tylko pomarańczy) w tym roku
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


kubańskie pancerne pomarańcze (te z centymetrowa skórą) były już po tych wydarzeniach
(styczeń 1959 wkroczenie partyzantów Castro do Hawany i internacjonalizacja przemysłu i banków, 1961 Gagarin w Kosmosie i zakończone porażką lądowanie wojsk amerykańskich w Zatoce Świń). pomarańcze były towarem dla lepszych, na talony.
nawet u nas nie było tak słodko i pomarańcza jawiła się jako symbol czegoś niedostępnego dla mas:

Poeta i pomarańcze

[...]
Zaś wieszcz, odchodząc w złotym kurzu,
tak się wyraził: - Rzecz następna
spod mego pióra będzie lepsza,
nie niedostępna, lecz dostępna;
robię, co mogę, i się staram,
coś wyjdzie, gdy się pisze dużo;
to ciężki trud poezja dostępna...
Puszkin... Mickiewicz... Majakowski...
kto? i Ajschylos? zaraz! zaraz!
racja! dostępny! rzecz dostępna!

Ale na przykład cena pomarańcz
czemu w tym roku znów była taka niedostępna?

Konstanty Ildefons Gałczyński
(1952)


pozdrawiam serdecznie i życzę wieeeele dobrych (niekoniecznie tylko pomarańczy) w tym roku

ciotka trajkocze,że talony były dla "patriotów " i budowniczych "...Ludowej",
więc ją ominęło, słusznie nie pamięta, talona nie widziała.

dzięki za życzonka;
pzdr;););) zw - sze a.m.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


pozdrowienia dla Szanownych Pań. Cioci proszę kupić 5 kg pomarańczy, zwrócę przy okazji.

dla Pana nektarynka, tylko ode mnie , bo ciotka nikomu nie robi prezentów, za owoc nie zwrócę
bo nie lubię ściemy,
za to życzę SMACZNEGO,

pozdrawiam słodko i bezpestkowo;)
zw - sze a.m.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to ja Pani ofiaruję za to moje haiku o niecierpkach, bo mnie zbesztali, że niby nie trzyma 17 sylab? wszyscy tu mają hopla z tymi sylabami, zaczynam rozumieć geniusz, wyjątkowość
sonetów Lilianny, prawdopodobnie ostatniego żywego poety na tej Planecie.
a więc - dla Pani Mirabell, choć może trochę też o Cioci?


Ul. Niecierpka,

ulica, co biegnie
szybko, jak żadna inna.
Ulica, która znika
stopą tknięta zaledwie.

Idziesz na przykład bracie
odwiedzić pannę, co mieszka
odkąd się urodziła
na ul. Niecierpka 20,
a ona ma już męża
i czwórkę małych dzieci...
- to ul. Niecierpka,
ulica tak szybko leci!

Wracając, patrzysz w szyby
i nie poznajesz twarzy,
bo wszyscy z ul. Niecierpka
wracają bardzo starzy,
z rzęs odrapanych okien
w oczy ci patrzą niecierpki,
jakby nie mogły już bracie
doczekać się twojej śmierci?

Tu, na ulicy Niecierpka,
na Niecierpka ulicy
ludzie przychodzą umierać,
kiedy już nic się nie liczy.

I ja mieszkałem tam chwilę,
żonkę miałem i dzieci,
a dziś zostały mi po nich
we wszystkich oknach niecierpki.
Nawet nie spojrzą na mnie,
bo gdzie im niby ucieknę?
- tu, na ulicę Niecierpka
tylko wprowadza się biegiem.

Tu opłakuję zonę
(pannę, coś chciał ją odwiedzić)
i czwórkę dorosłych dzieci,
co gdzieś ulicą pobiegły
ul. Niecierpka, ulicą co biegnie
szybko jak żadna inna,

ulicą która znika
stopą tknięta zaledwie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to ja Pani ofiaruję za to moje haiku o niecierpkach, bo mnie zbesztali, że niby nie trzyma 17 sylab? wszyscy tu mają hopla z tymi sylabami, zaczynam rozumieć geniusz, wyjątkowość
sonetów Lilianny, prawdopodobnie ostatniego żywego poety na tej Planecie.
a więc - dla Pani Mirabell, choć może trochę też o Cioci?


Ul. Niecierpka,

ulica, co biegnie
szybko, jak żadna inna.
Ulica, która znika
stopą tknięta zaledwie.

Idziesz na przykład bracie
odwiedzić pannę, co mieszka
odkąd się urodziła
na ul. Niecierpka 20,
a ona ma już męża
i czwórkę małych dzieci...
- to ul. Niecierpka,
ulica tak szybko leci!

Wracając, patrzysz w szyby
i nie poznajesz twarzy,
bo wszyscy z ul. Niecierpka
wracają bardzo starzy,
z rzęs odrapanych okien
w oczy ci patrzą niecierpki,
jakby nie mogły już bracie
doczekać się twojej śmierci?

Tu, na ulicy Niecierpka,
na Niecierpka ulicy
ludzie przychodzą umierać,
kiedy już nic się nie liczy.

I ja mieszkałem tam chwilę,
żonkę miałem i dzieci,
a dziś zostały mi po nich
we wszystkich oknach niecierpki.
Nawet nie spojrzą na mnie,
bo gdzie im niby ucieknę?
- tu, na ulicę Niecierpka
tylko wprowadza się biegiem.

Tu opłakuję zonę
(pannę, coś chciał ją odwiedzić)
i czwórkę dorosłych dzieci,
co gdzieś ulicą pobiegły
ul. Niecierpka, ulicą co biegnie
szybko jak żadna inna,

ulicą która znika
stopą tknięta zaledwie.


Pan mi ofiarowuje bo... inni tak zbesztali ?
ja Panu nie dam wiary, Pan szydzi z Perr... Lilianny
a każdy prezent miły nawet ten z dna komody
gest ważny i intencje - nie zwodne trendy mody
pozwoli Pan że z dygiem za darek podziękuję
i w dobrej wierze przyjmę choć podtekst
przededykuję zbolałej cioci.

powodzenia i uśmiechu;););)
pzdr; zw - sze a.m.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • oglądam nieśmiałe  dawne marzenia  które nie ujrzały światła dziennego    gdyby… tak czasami myślę    jaka byś była  w bliskim spotkaniu    tam wtedy  czarowałaś  byłaś niezachodzącym  słońcem  a ja  ja chmurami na niebie    bawiłaś się  moim cieniem    6.2025 andrew 
    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...