Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie jadam ryb – zresztą nie jadam niczego
co w jakiś sposób przypomina tradycje
żeby tak nie wgryźć się przypadkiem

miałem też nie całować czegoś, co przypomina kobietę
pomyliłem się już siedem tysięcy razy
i obawiam się, że ciągle się mylę

starałem się omijać świątynie żeby nie zgrzeszyć
jednak od czasu do czasu muszę wyspowiadać
wszystko, dzięki czemu żyje

wreszcie – miałem o tym nie mówić
w imię jedności prawdy i piękna
ale gdy krew wypływa spod krzyża



milczeć nie sposób

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to już było;))
gdy Cię nie widzę...
na na na naj na na na na na naj na na na na na na
pewnie, że było - nieboszczka "niepewność"
ale jak wszyscy pamiętają:)))))
Opublikowano

"miałem też nie całować czegoś, co przypomina kobietę";
gdybyś napisał: "...co nie przpomina kobietę"...bo tak jakoś skojarzyło mi się z krzyżem, wiersz byłby bardziej logiczny...związany;
i mam tytuł, mam: "siedem tysięcy razy" (!);
wiersz dobry, bardzo dobry!
:) J.S

Opublikowano

nie mam pomysłu na tytuł ale mam pomysł aby na rynek(-:
]

p.s zapraszam jutro na ul. wietora 15 SCKM (przystanek tramwajowy, plac wolnica)na spektakl w którym bydę charcował(((-:, zabierz żonsie i skoczym później na jakie piwo

pozdr

Opublikowano

Na pewno nie jestem krytykiem literackim, a więc wypowiem się jako szary czytelnik, który nie zna praw poezji... Ten wiersz-w porównaniu z Czekać!!!, pana poety- jest genialny.

Muszę powiedzieć, że mi się szczerze podoba:), tylko mam jedną uwagę. Chodzi mi o interpunkcję: albo wstawiaj przecinki wszędzie tam, gdzie powinny być albo wcale i problem z głowy:). Jak nie postawisz przecinków, to nikt nie zwróci uwagi, że w niektórych miejscach są, a w innych ich nie ma, a więc: błąd- a tak błędu nie będzie;-).

A tytuł... może po prostu: "Miałem tego nie mówić"

Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Tymek Haczka   to co teraz robisz próbując dyskredytować komentującą mój wiersz violę arvensis jest żenującym spektaklem w którym obsadzasz siebie w roli błazna.   są pewne granice elegancji której człowiek przekraczać nie powinien.   nie powinno się prowadzić rozmów na portalu literackim z poziomu zwykłego lumpa.   zastanów się nad sobą zanim cokolwiek napiszesz.   a już przypisywanie cech ujemnych uznanej poetce, samemu będąc miernotą jest  haniebne.   więc w reakcji na twoje zachowanie powiem ci krótko:   spadaj prostaku.     ps. przeproś i zamkniemy temat .      
    • @tie-break  W ogóle nic nie jest dane na zawsze tak mawiała moja babcia  I to prawda  Człowiek jest istotą nieprzewidywalną  Nigdy nie wiesz ile jeszcze znajdzie w sobie pokladów cierpliwości i miłości aby dźwigać rozterki dnia codziennego 
    • @jeremy dokładnie o tym samym pomyślałam czytając ten tekst  Bardzo ciekawa analiza myślę że nie tylko całej sytuacji ale również wewnetrznych rozterek tej kobiety   
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zgadzam się, aczkolwiek nikogo nie powinno się uszczęśliwiać na siłę. Słowa "na całe życie" czasem mogą wręcz niepokoić. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Kurze będzie dobrze w ciepłym i bezpiecznym kurniku. Jaskółki nie zamkniesz w czterech drewnianych ścianach, bo zginie. Czasem wystarczy za kimś podążać, znaleźć część wspólną dwóch przestrzeni, które nigdy nie będą tożsame, ale mimo dość wyraźnych granic chcą czerpać z siebie nawzajem dobro i życie. Również pozdrawiam i dziękuję :)
    • Niech ten wiersz będzie wrzaskiem na ścianach ciszy, Niech gniew i potępienie w słowach płoną jak pożar, Dzieci nie są własnością, nie cyfrową zdobyczą, Niech świat zobaczy kłamstwo, nim zgaśnie każdy ich dar.   Ciała w klatkach ekranów, dusze jak szkło, Każdy gest prześwietlony, każdy szept oceniony, Bezbronność w cybernetycznym piekle, bez tchu, A ci, co patrzą, milczą, czasem sami uwikłani.   Klik, wysłany strach, rozrywa niewinność, Szantaż i groźby jak dym oplatają serca, Zdjęcia i filmy stają się narzędziem zniewolenia, Każda chwila ucieczki kosztuje młode życie.   Niech te wersy będą biczem na sumienia oprawców, Niech każdy szept w ciemności odbije się echem gniewu, Niech każdy, kto patrzy w ekran, poczuje wstrząs, Że dzieci to nie obiekt, a dusza w płonącym niebie.   Ostatecznie — niech świat nie zamknie oczu, Niech ból, krzyk i wstyd w poezji wybrzmią prawdziwie, Bo każdy niewinny stracony przez cyfrowe mroki, To nasze wspólne wstydliwe, nieprzebaczone życie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...