Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

za cmentarną bramą

M. Matkowski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

M. Matkowski

M. Matkowski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

milczących grobów nie trącaj wspomnieniami
nie żal się serce i nie płacz dziecinne
za cmentarną bramą toczy się życie
nieznajomy pozdrawia dziewczynę
która niesie kwiaty na grób swego syna
zginął tragicznie w obcym kraju
w pięknych szarych oczach dziewczyny gości smutek
nieznajomy złożył kwiaty na płycie bliskiej jego sercu kobiety
cmentarz tonie w ciszy
lekki wietrzyk pomyka wśród krzyży
słychać szelest martwych kwiatów
ich oczy spotkały się i rozbłysły nadzieją
wyciągnęła ku niemu dłoń
i powiedziała milczących grobów
nie trącaj wspomnieniami

;( ;( ;(

HAYQ

HAYQ

Opublikowano
Opublikowano

Trochę się nie zgadzam z przekazem. Wspomnienia, jakby nie było są sporą częścią naszego życia,
zarówno dobrych, jak i złych doświadczeń. Często nawet wskazują drogę - dobrą lub złą w zależności od tego, jak ukształtowała nas przeszłość.
I najważniejsze - nie ma na to rady, żeby się ich pozbyć... do końca.
Dzięki nim, wiemy przynajmniej kim jesteśmy. I dobrze, jeśli zdajemy sobie z tego sprawę.
Wiem chyba, o czym pomyślał autor - dwoje ludzi, wyciągnięta dłoń... życie toczy się dalej jednym słowem. I dobrze. Ale to też nowy bagaż - przyszłych wspomnień. i ten motyw mi się podoba.
Pozdrawiam

egzegeta

egzegeta

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Stasiu
tylko ładne, lecz niestety nieprawdziwe.

Ja bym zupełnie odwrotnie:
milczące groby otul wspomnieniami
Jeśli Autor weźmie pod uwagę treść komentarzy, to może coś lepszego....

Pozdrawiam
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano

a niech tam, rozwinę trochę swój poprzedni komentarz ;). temat wiersza, jak wiele innych, które jesteśmy w stanie wymyśleć, nie jest nowy. proszę przeczytać np. wiersze "cmentarz" i "w zakątku cmentarza" Leśmiana. w pierwszym wierszu autor stwierdza że groby należy otoczyć wspomnieniami, a drugi to już zupełne zaświaty ;). wracając do wiersza. zdaje się on mówić, że na cmentarzu toczy się życie żywych ludzi, i że życie toczy się dalej. niestety zarówno w warstwie formalnej jak i narracyjnej ginie gdzieś poetyka... i tego właśnie żal. to tyle ode mnie. pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Co kilka lat

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @A.Between   Bardzo się cieszę, że teraz jest ten moment, gdy wynurzyłeś się z własnych głębin, dotykasz światła, zatrzymujesz zegary, jesteś znowu muzykiem, poetą i śpiewakiem. Mam nadzieję, że tym razem cisza już nie przyjdzie, a Muza nie będzie kapryśna. :) Pozdrawiam. Świetny wiersz. (i prawdziwy)
    • Migrena
      Upojony Zimą

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   jestem i od razu odpowiadam:)   Nika.   Ty wiesz przecież jak ja bardzo potrzebuję słów wsparcia.   takiego głębokiego, które wnika do samego wnętrza mojego Ja.   Ty mi często takiego wsparcia udzielasz.   prostym słowem powiem:   dziękuję!        
    • KOBIETA
      W zaparowanym lustrze …

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Migrena   Masz rację! Czas jest bezwzględny ;))) linie są niewyraźne;)  (  Einstein pewnie by dyskutował …;) 
    • Berenika97
      Upojony Zimą

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Czytam Twój wiersz i zaczynam marznąć od środka, bo ty nie opowiadasz o mrozie – ty wstrzykujesz go prosto w krwiobieg. "Oddycham metalem. Oddycham trzaskiem." Mróz jako prawda, która wypala wszystkie miękkie kłamstwa lata. Chirurg bez znieczulenia. To brutalne, ale właśnie dlatego czyste. I ten paradoks na końcu – że w tym totalnym zamarznięciu, w tej białej śmierci, nagle płoniesz. "Cichym, niebieskim ogniem, którego żaden lipiec nie potrafi nazwać." To nie ciepło komfortu – to płomień istnienia wyostrzony do granic wytrzymałości. Zima cię nie zabija, ona cię rozświetla od środka poprzez ból. Świetne metafory i obrazy. Podoba mi się "But od nart pogryziony przez psa" – ten groteskowy detal i "Atrament, który zamarza na marginesach" – widzę cię tam, poeta na krawędzi białej karty. :)))   Jak długo będziesz stał w tym mrozie? :) Świetny tekst:))) Pozdrawiam.
    • Migrena
      Upojony Zimą

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Tymek Haczka   szanowny czytelniku:)   dziękuję za Twój komentarz choć mam wrażenie, że został napisany bardziej   z potrzeby uporządkowania własnych upodobań niż z potrzeby rozmowy o wierszu.   rozumiem to: kazdy z nas czyta przez pryzmat własnych granic i   własnych map.   pozwolę sobie jednak zauważyć, że metafory nie są od tego, by były „potrzebne” komukolwiek   poza autorem, który je rodzi, i czytelnikiem, który potrafi je unieść.   poezja nie jest konstytucją -  nie musi spełniać norm, dostarczać funkcji ani miescić się w cudzych szufladkach.   ona oddycha tam, gdzie chce, a nie tam, gdzie jej się wyznaczy.   to ja odpowiadam za ten wiersz.   to ja wybieram jego ryzyko, jego przepych, jego cisze i pęknięcia.   jeśli dla kogoś jest w nim zbyt wiele, niech zabierze sobie z niego mniej.   jeśli zbyt mało, niech dopisze sobie więcej w głowie.   poezja bywa wymagająca -  czasem bardziej niż czytelnik był przygotowany udzwignąć.   to nie jest jej wada.   nie piszę wierszy po to, by były zgodne z oczekiwaniem; piszę je po to, by były zgodne z prawdą, którą w danym momencie widzę,   a prawda w poezji nie zawsze jest wygodna, ani „potrzebna”, ani grzecznie podana łyżeczką.   i bardzo dobrze.   jeśli więc mój tekst Twojego gustu nie obsłużył - przyjmuję to ze spokojem.   wiersz także ma swoje upodobania i nie do każdego się nachyla.   znam poetycką zasadę: im mniej tym mocniej.   ale ja nie szukam mocy - szukam obrazów.     doceniam Twój trud.   bardzo sobie cenię uwagi ludzi inteligentnych którzy rozumieją co i o czym piszą.   dziękuję:)        

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...