Bartymeusz

[Jaro Sław]

Oślepły
Na prawdę rozkwitłą
W sercu i w myśli
Łąk lasów gór i strumieni
Przejrzystych
Zapamiętałych
W igraszce nurtu
Stał

A On szedł

Więc wołał
Ku odrobinie światła
Pozwalającego opuścić
Wewnętrzną
Przestrzeń i czas
Przepełniony i duszny
W obłędzie
Domysłów i twierdzeń
O naturze pszczoły
Brzęczącej o świcie
Koloru wody wilgotnej
I koloru nieba
Spraw banalnych
W codziennej istocie

Bądź dobrej myśli

A myśl jest ciężka
I ważka w rozwadze
I szuka
I samą siebie myśli

Litości!
… Bym przejrzał

[Włodzimierz_Janusiewicz]

On szedł
Więc wołał

On wołał dlatego, że szedł? Kto wołał? Takie pokręcenie logiki tu widzę.
Postać mało znana, więc precyzja polecana (rym wewnętrzny)

Mniej mi się podoba, niż poprzednie dwa Twoje wiersze.
"brzęczącej o świcie" - "których zdradzono o świcie" Takie skojarzenie, sorki.

[Jaro Sław]

"zgubiony wieczorem
znaleziony o świcie"

;o)

[Włodzimierz_Janusiewicz]

Lepiej.

[Messalin_Nagietka]

Jaro - no niestety jestem przeciwny
klonowania wydarzeń z biblii nie wiem
jaki jest cel ich wydobywania - nie podałeś
niczego konkretnego na światło siedzę
wewnątrz i prócz słów ciemność widze
sorka
MN

[Jaro Sław]

Dobre.

:o)

W sumie każdy tak siedzi....

[Messalin_Nagietka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

tak - tylko pokaż swój kąt, pliiiiiiiis
MN