Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ciasne szczeliny niebytu...

Fagot

Przez Fagot
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Messalin_Nagietka

Messalin_Nagietka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Niestety nie jestem z Płocka choć do miasta tego mam wielki sentyment a skoro je znasz to pewnie i wiesz o jaki pomnik chodzi :-)
Pozdrawiam

no aż tak dobrze nie znam
ale władysława pamiętam
wrył mi się w sentyment
taki jaki i Ty masz
MN
ps. dziś niestety Płockiem rządzi ZLP
niestety bo ... ech, nie będę nic więcej
Mr.Suicide

Mr.Suicide

Opublikowano
Opublikowano

samotny peel łyknął trochę trunku i zaczął się rozczulać nad sobą, a może poprawniej
byłoby rzec - zaczął rozmyślać, dostrzegać pewne zdarzenia w zupełnie innych barwach.
jak to zazwyczaj po alkoholu. 'stroję pomnik' - skojarzyło mi się to z jednym wierszem
Horacego 'wybudowałem pomnik' bodajże. styl Twojego utworu momentami dość
patetyczny (jak w wyżej wymienionym wierszu Horacego;). oczywiście to tylko takie luźne porównanie.
ciekawa wbrew pozorom pointa. ironiczna bym powiedział. z chęcią wrócę, bo chyba
nie udało mi się do końca rozszyfrować zamysłów Autora.

pozdrawiam.

Fagot

Fagot

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dzięki za pochwalenie pointy, niestety nie moja. Trochę i racji w postrzeganiu świata przez pryzmat alkoholu ale tu raczej nie jest to przyczyna tylko skutek. Czy patetyzm ?? no cóż nie mnie to oceniać, choć osobiście tego bym tak nie nazwał. Strojenie pomniku nie odnosi się do Horacego, choć do konkretnej postaci i konkretnego miejsca.
Zapraszam do głębszej analizy jeśli tylko znajdzie się ochota i w razie czego służę objaśnieniem.
Pozdrawiam
Fagot

Fagot

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Też :-)
Pozdrawiam

ps. pamiętam jak pierwszy raz
odwiedziłeś mnie na "Kubku",
którego już nie mam,
pozdrawiam
Bardzo mi miło oczywiście nie z powodu braku kubka tylko pamięci, której niestety ja tak dobrej nie mam, :-)
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Prośba o seks

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @iwonaroma  Dobre :))
    • Corleone 11
      Dzisiaj (26)

      Przez Corleone 11 · Opublikowano

      @Marek.zak1    Tua culpa, Marce. Teraz wróć do rozdziału pierwszego i przeczytaj całość opowiadania.     Istotnie "(...) jest to ciekawy kierunek (...)". Przyzwyczajaj się do inaczej brzmiących wyrazów pomimo chrzęszczenia.     Postarałem się przedstawić "(...) jak kobiety myślą i decydują (...)" na przykładzie bohaterki - na poważnie, jak już wiesz.     Dziękuję za odwiedziny, czytanie I komentarz. Pozdrawiam serdecznie.   
    • LirycznyBiały
      "Hej" - Czyli mój pierwszy, kompletny wiersz. Zapraszam do oceny.

      Przez LirycznyBiały · Opublikowano

      „Hej”   Hej, co u Ciebie? Dokąd wzrokiem muskasz? Na końcu świata rozpoznałbym te usta. I ten uśmiech, tak szczery, który daje spokój. I poznam ten błysk nadziei w Twoim oku – wszędzie i zawsze.   Choćbyś z pamięci wymazała wszystkie chwile nasze, ja pamiętam – i pamiętać będę. Twoje dłonie, gładkie jak tafla tej rzeki, na którą patrzyliśmy, gdy z wolna opadały nam powieki, siedząc na ławce. Wieczorem, ku sobie.   Te piękne włosy na Twojej głowie, włosy, które nieraz przyszło mi całować, do ucha szepcząc Ci te najczulsze słowa. Słowa, które już nigdy przez gardło mi nie przejdą, jednak oddałbym wszystko, by choć na chwilę jedną wrócić w te czasy – jednak się nie przyznam.   To znowu Ty. I znowu tu przyszłaś. Tak skromna, cicha, serdeczna jak żadna, tak piękna, niewiarygodnie powabna, że nie ma słów, które mogłyby Cię opisać. Patrzę i widzę – nic się nie zmieniłaś. Uśmiechasz się, lecz odpowiedz: Gdzie przez cały ten czas byłaś?   Chcesz coś powiedzieć? Wybacz, nie słyszę… Jedyne, co słyszę, to tę martwą ciszę, martwą jak serce po tamtej rozmowie, gdy usłyszałem to, czego z lęku nie wypowiem.   Chwytasz za rękę? Wybacz, nie czuję… Jedyne, co czuję, to ból, bo żałuję tego momentu, w którym skrzywdziłem Ciebie. Próbuję nie płakać. Łzy powstrzymuję.   Te wspólne chwile, te pełne radości, które z Tobą przeżyłem, a potem…   Coraz słabiej widzę Ciebie. Coraz bardziej zanikasz. Spoglądam w Twoje piersi. Coraz ciężej oddychasz, a mnie coraz lżej ronić łzy kolejne.   Dlaczego uciekasz? Gdzie będzie Ci lepiej? Czy znowu jakkolwiek skrzywdziłem Ciebie? Kiedy znów wstąpisz na moją drogę? Bo gdy tylko Cię widzę, odczuwam to, czego odczuć z innymi nie mogę.   Nie odchodź! Nie teraz! Słyszysz? Zaczekaj! Błagam, wracaj! Bądź obok! Nie uciekaj! Ja czekam…   Skąd ta poświata? Skąd biel tak razi? To ranek nadszedł i nic nas nie zbawi.   Bo gdy opuszczasz – to znak, sen się zakończył. Jak i ten wiersz. I proszę, pamiętaj – ja będę czekać.
    • Konrad Koper
      Zbawienie

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Świat jest zły, lichy.   Nucę piosenkę cudowną, złotą. Na jasnych stronach notuję twórczo.   Nie zbawię świata ale zrozumiem… Okaże także przyjaźń, empatię.   Braknie poetów silnych, światowych.    
    • violetta
      gramatura

      Przez violetta · Opublikowano

      Superowa 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...