Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To jest właśnie jedna z podstawowych wad obecnego rozwiązania - sądzę,
że teraz z każdym dniem przybywa ludzi, którzy widząc zaporę już przy pierwszym
kliknięciu nigdy tu nie wrócą. A kto może mi powiedzieć, że wśród nich
nie ma potencjalnie świetnych poetów?



A tutaj Piotrze pozwolę sobie się z tobą nie zgodzić. Punktowa, gwiazdkowa etc. ocena
przy wierszu, zwłaszcza kiedy jest widoczna przed przeczytaniem samego tekstu,
to moim zdaniem najgorsze z możliwych rozwiązań, bo wpływa w bezpośredni sposób
na "czytalność" i ogólny odbiór danego utworu, podczas gdy jest wypadkową ocen
stawianych najczęściej w sposób absolutnie subiektywny. Mam nadzieję, że na orgu
nigdy nie będzie czegoś takiego.
  • Odpowiedzi 57
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie musi być widoczne, a nawet nie powinno. Lepsza by była ukryta klasyfikacja, a dopiero po osiągnięciu pewnego - nazwijmy to "poziomu zadowolenia czytelników" - utwór byłby zaliczany do grona wyróżnionych. Utwór nie autor. Choć taki pomysł też ma minusy. Można stworzyć sobie kilkanaście nicków i wpisać się pod swoim własnym wierszem tylko po to by "nabić" punktację.
No tak teraz to sam sobie przedstawiłem duży minus tego rozwiązania.
Faktycznie - wycofuję się z tego pomysłu.
Opublikowano

jakes angelo-poprzyj nas i przywroc normalny stan rzeczy.
ja tez chce moc czytac,kiedy np nie jestem u siebie (zmiana hasla szwankuje,swoja droga)

jestem za jawnoscia.ps.przepraszam za brak znakow polskich' jestem nie u siebie

Opublikowano

"Piotr Jasiński napisał:

Wątpię czy zalogowałbym się na forum nie mając jako takiego pojęcia jak ono wygląda."

W związku z powyższym uważam, że czytanie bez logowania jest jak najbardziej
demokratyczne, a z logowaniem - totalitarne.
JESTEM ZA demokracją, chociaż wiadomo, że ma swoje wady, ale czy kiedykolwiek istniał
lepszy system niż demokratyczny?
Życzę podjęcia mądrej decyzji Angello czy ktoś tam jeszcze inny, przecież to forum
to nie tylko szklane ekrany i wirtualny świat, ale ludzie tak różni, że nie można im tego
zabronić.
A skoro już tak się stało, chciałabym wiedzieć dlaczego?
Pozdrawiam i przesyłam wyrazy szacunku administracji tego forum
Anna Siedem

Opublikowano

Forum było i będzie otwarte pod warunkiem, że skończą się ataki dzieciaków na portal. A żeby się skończyły trzeba przygotować nowy system - a to trwa (jest już 30% nowego sys.)

Także mając wybór - zamknąć forum dla niezalogowanych gości lub w ogóle dla wszystkich postanowiono jak wiadomo.

a.

Opublikowano

Angello
Dziękuję za wyjaśnienie, to bardzo miłe z Twojej strony :)
Wątpliwości chyba zostały już rozwiane, ale w przyszłości
dobrze byłoby informować użytkowników tego forum
co i jak, aby uniknąć niepotrzebnych rozterek :)
Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Sylwester_Lasota ten tekst to jak wszystko w tamtym czasie jest o gandzi 
    • Martwi mnie czasem, że pisanie, również moje, jest tylko przekonywaniem przekonanych. Przekonywaniem przekonanych, a zatem czymś w pewien sposób niekoniecznym, a nawet zupełnie zbędnym. A może spójrzmy nieco bardziej optymistycznie, również na niniejsze, jest kolejnym utwierdzaniem w przekonaniu? No a potem przepełniony pesymizmem lub optymizmem piszę nowy tekst, licząc nawet, że znów będzie w czytaniu. Znów piszę znów mając dziwną nadzieję, gdzieś może nawet z pogranicza choroby, że mój tekst cokolwiek zmieni w tej nieustannej batalii ładnych kilku armii, które już same nie wiedzą do czego je zaprzęgnięto i o co im tak naprawdę każą walczyć.   Warszawa – Stegny, 13.05.2025r.    
    • @Kwiatuszek    Miło mi; zarówno wskutek faktu, że podoba Ci się powyższy fragment, z powodu Twojej czytelniczej ciekawości, jak również uważności. Dłonie bohaterów w tym rozdziale są bardzo istotne, prawdaż?     Ponieważ napisanie "Dzisiaj (26)" zostało zaplanowane na określoną przestrzeń i czas, potrzebujesz nań jeszcze poczekać.     Dzięki wielkie za odwiedziny i komentarz. Pozdrawiam Cię serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           
    • @Naram-sin Na ten moment czekałam. Muszę przyznać – pokazałeś mi, że emocje potrafią jednak wziąć górę nad rozsądkiem. Mialam przecież szczerą ochotę wytknąć ci luki w tym wierszu. (nie tylko ty poruszasz się po artystycznym gruncie). Ostatecznie jednak wybrałam pokorę.  Pozwolę sobie jednak na jedną drobną, acz kąśliwą uwagę. Twoje krytyczne uwagi kierowane do innych autorów... tu też by pasowały.  
    • Albowiem dotykając…   Wiesz, piszę w świetle idącym od gwiazd. W drżących rozpryskach iskier. W powietrzu piszę słowa spokojne jak niebo, jak noc. W zapachu jaśminów. W woni słodkawej i tkliwej. W przestworze ogromnej melancholii.   W tej otchłannej zmysłowości, co mnie okrywa szalem utkanym na drutach matki będącej w niebie. Jakby to był jej prezydent i błogosławieństwo na pierwszy krok naszej wspólnej drogi.     To od księżyca. To wszystko płynące od niego. Albowiem omiata srebrnymi brwiami pustkę ogrodu, ścieżki niknące w dali. I przemyka chyłkiem, rozsuwając gałęzie cichym szmerem wiatru.   To od księżyca. To od niego miłość się niesie jak echo.   Wszystko zbyt długo dławiłem w gardle, nie mogąc z siebie wykrztusić słowa. I szedłem od drzewa do drzewa. Od krzewu jaśminu do róż nabiegłych krwią, czerwonych jak spragnione usta.   Twoje? Moje? … nasze…   … choć na razie w tej samotni niczyje…   I widzę twoje włosy. Rozfalowane. I czuję na skroniach twoje dłonie…   Na jawie? We śnie?   Nie wiem.   Ale wiem, że tęsknię, kochanie.   Omiatasz mnie w noc każdą tym spojrzeniem, wzrokiem zastygłych oczu. I omiatasz mnie podwójnie, potrójnie snem skrzydlatym jak nigdy dotąd.   I bardziej. I jeszcze..   I kiedy ulatujemy w przestwór, złączeni, mijamy wierzby kulejące, co się podpierają na zgrubiałych sękach.   I topole strzeliste, i dęby, kasztany…   Dużo tego. Tak bardzo wiele…   I pamiętam, że w dłoń moją weszłaś ciepło jak lato.   To było wtedy. A teraz?   Zamykam cię w sobie tak jak zamyka się kwiat drżący w powiewie. I byłaś we mnie.   I jesteś...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-05-13)    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...