Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Witaj
Podoba mi się, choć trochę mi "równy" nie pasuje do krętej ścieżki. TO tak jakbyś sugerowała jakieś manewry wojskowe.
Wiem, że takie czepianie się po napisaniu już haiku niewiele daje, bo trudno już coś potem zmienić. Wszak chwytamy chwile, nastrój.
Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



krętą ścieżkę mogłabym ukryć w pośród drzew na przykład,
ale nie byłoby wtedy kontrastu, na którym mi zależało.
A iść razem (przez życie) równym krokiem przypomina manewry wojskowe ;-)


Basiu :-))) nie uważam Twojej opinii za czepianie się, wprost przeciwnie. Jesteśmy na forum i dyskutujemy. Wpisując tu swoje utwory muszę się liczyć z tym, że ktoś zechce mi zarzucić błędy albo mieć swoje, inne zdanie.
Dlatego dziękuję Ci serdecznie za wyrażenie opinii.

jasna :-)))


Dziękuję Rafał :-))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Analizuję Twoje sugestie i bez "równego" czegoś mi brakuje.
Pisałam o swych zamiarach wcześniej, odpowiadając Basi.
Chciałam uzyskać odwrotność Broniewskiego:

"Tyś mnie kochała ale nie tak,
jak kochać trzeba.
I szliśmy razem
ale nie w takt. Przebacz."

Jeśli chodzi o kukanie kukułki też celowo tak napisałam, by uzyskać właśnie rytm i miarowość kroku. Rozumiem, co miałaś na myśli, ale czyż nie mówimy miauczenie kota, klangor żurawi, szczekanie psa, cykanie świerszczy, itp.?


Ale, że co kukułka? :-))
No, można byłoby napisać, że "głos kukułki",
ale przeczytaj głośno "kukanie kukułki". Słyszysz jak rów!-no! ku!-ka!? ;-)))

Oczywiście wszystkie Twoje uwagi jeszcze analizuję
i bardzo, bardzo Ci dziękuję.

Z pozdrowieniami,
jasna :-)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ładnie i... graficznie, że tak powiem :-)
Kukanie kukułki - trzy uuu doskonale kontrasują z środkowym "prostym" wersem.
Kukukuleją i zakrzywiają drogę, jednym słowem: kręta ścieżka jak malowana.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Analizuję Twoje sugestie i bez "równego" czegoś mi brakuje.
Pisałam o swych zamiarach wcześniej, odpowiadając Basi.
Chciałam uzyskać odwrotność Broniewskiego:

"Tyś mnie kochała ale nie tak,
jak kochać trzeba.
I szliśmy razem
ale nie w takt. Przebacz."

Jeśli chodzi o kukanie kukułki też celowo tak napisałam, by uzyskać właśnie rytm i miarowość kroku. Rozumiem, co miałaś na myśli, ale czyż nie mówimy miauczenie kota, klangor żurawi, szczekanie psa, cykanie świerszczy, itp.?


Ale, że co kukułka? :-))
No, można byłoby napisać, że "głos kukułki",
ale przeczytaj głośno "kukanie kukułki". Słyszysz jak rów!-no! ku!-ka!? ;-)))

Oczywiście wszystkie Twoje uwagi jeszcze analizuję
i bardzo, bardzo Ci dziękuję.

Z pozdrowieniami,
jasna :-)))
Eee, ja tak sobie lubię czasem głośno pomyśleć :-) Chyba masz rację z tym kukaniem. Chociaż jak na moje ucho - w tym rytmie łatwiej podskakiwać niż maszerować (a może za dużo aerobiku;)))

Fajne haiku :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ładnie i... graficznie, że tak powiem :-)
Kukanie kukułki - trzy uuu doskonale kontrasują z środkowym "prostym" wersem.
Kukukuleją i zakrzywiają drogę, jednym słowem: kręta ścieżka jak malowana.
Wyobraźnia :-)
Kukanie sprawia, że nie widzę marszu, lecz taniec (taki na dwa, ręce w górę;))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ładnie i... graficznie, że tak powiem :-)
Kukanie kukułki - trzy uuu doskonale kontrasują z środkowym "prostym" wersem.
Kukukuleją i zakrzywiają drogę, jednym słowem: kręta ścieżka jak malowana.
Wyobraźnia :-)
Kukanie sprawia, że nie widzę marszu, lecz taniec (taki na dwa, ręce w górę;))

Ciekawe skojarzenie:
bo skoro "nasz" i kukułka to jak nic o zakochanych - czy dziw, że im do tańca?
Pewnie również co rusz zatrzymują się ;-)
Opublikowano

Nie te ostatnie dwa haiku są o czymś innym- o zwykłym spacerze przez las.
A to pierwotne haiku Jasnej jest wlasnie o wspolnym przejsciu przez zycie- od razu to wyczułam ( kręta ścieżka) - i dlatego mialam zastrzezenia do rownego kroku.
Dzis mysle zebys go juz nie zmieniala jest naprawde swietne !

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Cha-cha-chaaa! Nie przesadziłeś ździebko Orstonie? ;-))
Proponuję inne odliczanie:

liczą kukanie -
raz, dwa, trzy lata
na krętej ścieżce

;-)))

Waldku, Marianno,
Barbara ma rację. Wasze są o czymś innym, ale dziękuję i pozdrawiam :-))

Basiu,
cieszę się, że odczytałaś "kręta ścieżka",
a "równy krok" dopóki kukułka kuka ;-)



Dobraaa! Nie zmienię. :-)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wszystko się zgadza :-))
Właśnie od maja do czerwca prostuję krętą ścieżkę. I tak rok w rok. ;-))

Dziękuję i pozdrawiam serdecznie,
jasna :-))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Aby łamy, karoseria i resorak mały - ba.    
    • Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
    • ładnie   chłodne spojrzenia poranków pochmurne deszczowe dni a przecież nie raz się trafi że słońce kasztan da mi   na krzakach żółci się pigwa pod drzewem niejeden grzyb nad nami czerwień jarzębin wiatr z liśćmi rozpoczął gry ...
    • @Somalija stałaś tam, stojąc w słońcu. a wiatr rozwiewał ci włosy. to było wtedy, kiedy o wieczorze liliowe zapalały si,e obłoki, w którymś lipcowym dniu gorącego lata, w którejś znojnej godzinie podwieczornego skwaru...
    • @Nata_Kruk

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       A ja Ciebie i Twoje komentarze :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...