Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

( Podzielać z tobą)

Widzę, jak w twych źreniach słońce zachodzi
a za kotarą ust, księżyc połówką wstawa
Widzę, jak maskę lśnienia, gwiazda słodzi
w przełęczy dwóch naszych światów, lamp trwa zabawa

Widzę, jak królewski orszak unosi twoje ramiona
warkocze anglezy kręci suche powietrze
Widzę, jak z twych piersi nadzieja się osuwa
po twych policzkach rumieniec harfą drga po centymetrze

Widzę, złotą ziemię wypływającą spod twoich uśmiechów
jak lawina, spada pod kąt czterdziestu stopni gorąca
Widzę, parę dotyków, gestów, widma pieszczot i wzdechów
sam jestem, wśród takich kłębków, iskier, marzący, bez końca

Widzę, lecz nie oddam, mojego widzenia!
czuwam jak rycerz w kamienistym czterokącie
Widzieć chcąc, takie spojrzenia!
w śmierci Nerona, śpiewam i lirykę tworzę
i wierzę w śmiercionośną potęgę...

Opublikowano

tez prawda..ale jesli coś jest wciągające od pierwszych wersów to odrazu chce się czytać dalej..a jak nie zaciekawi na poczatku to się raczej rezygnuje...
a czasem też jest tak, ze na poczatku jest miernie, a pod koniec bardzo dobrze.
ja raczej nie skreślam wierszy za długość..ale czasem jestem humorzasta i nie czytam do końca, albo wcale...czasem czytam, ale nie zostawiam śladu...no różnie to ze mną jest... mnie sie nawet moich długich wierszy nie chce czasem czytać :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nareszcie jakis uśmiech z Twojej strony :)
cz.p.

ps. każdy jest po troszku egoistą :)

nie nie chodzi o to, poprostu chciałbym wiedzieć że moje wiersze mają choć jakiś skrabek zainteresowania(wzbudzają
)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski   Dokładnie tak, Robert. Dziękuję Ci za ten przykład - z tą sztuką kubistyczną to w punkt. Widz często widzi tylko efekt końcowy, ale nie dostrzega drogi, która do niego prowadziła - lat ćwiczeń, prób, opanowania klasycznych form.   Picasso, zanim namalował Guernikę, potrafił narysować końską głowę jak z anatomicznego podręcznika  - czyli miał i znał podstawy. Był świadomy. I właśnie dzięki tej świadomości mógł tworzyć rzeczy, które burzyły formę z sensem, nie przypadkiem. Tak samo jest z poezją – zanim coś rozbijemy, warto wiedzieć, co dokładnie rozbijamy. To trochę tak, jak z latarnią morską - nie chodzi o to, żeby przesunąć ją z miejsca, (ona musi być), Warto zrozumieć, jak działa i jak pomaga statkom bezpiecznie przepłynąć. Bez tego światło traci sens. A po co latarnie? Niech wszystko co napisane, będzie poezją   Dzięki Ci za ten głos - dodaje odwagi do dalszego dzielenia się, bo widać, że rozmowa nie idzie w próżnię:)  
    • @Alicja_Wysocka dziękuję Alicjo za wspaniałe słowa. Z pełnym szacunkiem dla Ciebie.
    • dwa miliony lat temu  wtedy człowiek wyszedł z Afryki  entropia Europy przez kilka  gatunków istot ludzkich  życie nie jest łatwe    potem mrozy  cmentarzyska fosylia  i skamieniałe żebro    rzucona dzida leci wysoko  najlepiej celować w mamuci bok drony na osiedla i szpital dziecięcy  dobrze zeszklony koniec łatwiej przebija zwierzę    jar północny pali już ognie  praca daje spokój duszom przodków  pierwsza lekcja to wyjazd z hangaru  w pracy zbroi przeciwlotnicze  pociski rakietowe    z tej ciszy pierwszego miliona lat po upadku Asteroidy wyszły ssaki ryjące  życie nie jest łatwe    jadły popiół           
    • @Berenika97  delikatnie bardzo. Pięknie aż żal czasem się obudzić
    • @Jacek_Suchowicz  Inspiracją jest Cyprian Kamil Norwid- dałam w tagu a dokładnie"  Moja piosnka 2" fragm.   Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów nieba, Tęskno mi, Panie.    Do kraju tego, gdzie winą jest dużą Popsować gniazdo na gruszy bocianie, Bo wszystkim służą, Tęskno mi, Panie.    Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony Są jak odwieczne Chrystusa wyznanie: „Bądź pochwalony!” Tęskno mi, Panie.       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...