człowiek

[jacek_sojan]

zwierzobóstwo
zabłąkane między dobrem a złem

tama
spiętrzająca na sobie
strumień życia

otchłań pod nogami
pustka naokoło

pośród duchów
szuka sprzymierzeńców

duchowiejąc
staje się wszystkim
piszącą wiecznością

[Oxyvia]

Ładny wiersz.
Dużo już poweidziano o człowieku, także w poezji. Bardzo trudno wymyśłić coś oryginalnego. Na ogół zauważa się, że człowiek to istota mówiąca. Ty podkreślasz, że także pisząca - to już jest dość oryginalne.
"Zwierzobóstwo" - czyżby ten neologizm powstał pod wpływem naszej rozmowy i mojego spostrzeżenia, że człowiek budzi w zwierzętach (np. psach) uczucia religijne? (Byłabym dumna, że na coś Ci się przydałam w poezji). Jak by nie było, podoba mi się ten wyraz.
Cała metaforyka wiersza mi się podoba: jasna, zrozumiała i głęboka.
Ale... nie każde pisanie jest na wieczność. Nawet nie każde uduchowione, niestety. (To tylko taka mała dygresja, dotycząca bardziej moich poglądów niż wiersza).
Pozdrawiam.

[Oscar Dziki]

Hmm... Człowiek. Zwierzobóstwo. Dotąd rewelacyjnie. Nazwanie człowieka zwierzobóstwem pozwala na wiele sensownych interpretacji neologizmu.

1. Zwierzęce wcielenie boga - prawda
2. Bóstwo jako doskonałość świata zwierzęcego - w sumie też może prawda, choć nie z punktu widzenia ewolucji
3. istota zbłąkana między instynktami a nakazaniami takiej czy innej wiary/moralności, co mógłby dodatkowo potwierdzać kolejny wers.
4. miejsce na pomysł, który pewnie przyjdzie jeszcze:)

zabłąkane między dobrem a złem
Dalej zaczynają się moje wątpliwości

"otchłań pod nogami
pustka naokoło"

nie wiem czy to opis sytuacji, czy może przedstawienie nowego "bohatera" wiersza., który później:

"pośród duchów
szuka sprzymierzeńców

duchowiejąc
staje się wszystkim
piszącą wiecznością"

Mam nadzieję że ta pierwsza opcja, a powyższy fragment odnosi się do samego człowieka. Jednak tekst nie daje mi tej pewności i to zdecydowanie jest jego wada. A wystarczyło napisać:

"pod nogami ma otchłań
naokoło pustkę"

i wszystko byłoby jasne.

Podoba mi się to rozmydlenie cyklu życia do którego zmierza puenta. Połączenie elementu życia, jakim są dokonywane wybory dobra i zła, strach przed śmiercią i "przednarodzinami" (bo tak odczytuje otchłań i pustkę, w której jesteśmy zamknięci), z wiarą, z duchami i dalej z przechodzeniem w duchowienie. Kolejny neologizm. Kolejny nieostry. Pozostawia pole do interpretacji.

Fajna sprawa z tymi neologizmami. Z tą ich nieostrością, fonotaktyczną dowolnością. Są jak rozstaje dróg w interpretacji. Dobrze że żadna z nich nie jest ślepa. Ciekawe na ile to przypadek, a na ile kunszt.

[wesoły grabarz]

zwierzobóstwo = semantycznie b. dobre
i nie szukałbym tak jak Oskar wielu dróg interpretacji neologizmu
po prostu połączenie cech zwierzęcych i boskich

pozdrawiam Jacku

[Oscar Dziki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A czy ja mogę zapytać czemu nie?

[wesoły grabarz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A czy ja mogę zapytać czemu nie?


pewnie! ;d

[Oscar Dziki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A czy ja mogę zapytać czemu nie?


pewnie! ;d
Zatem pytam: czemu nie?

[jacek_sojan]

Oxyvia.;
człowiek - istota nieznana, zwłaszcza dla człowieka;
Joasiu - mało stoję o to, czy jestem oryginalny; natomiast jak my możemy budzić w zwierzętach uczucia religijne?! jak to sprawdzić, że odmawiają paciorek?...to zwierzęta budzą w nas uczucia religijne; dzięki za czytanie; :) J.S

Oscar Dziki.;
podoba mi się Twoja interpretacja pojęcia "zwierzobóstwa", zwłaszcza jego 4 ujęcie;
rozmycie ostrości między dobrem a złem nieuchronnie prowadzi do braku oparcia nie tylko w porządku świata wynikającego z teodycei, także coraz większe przekonanie, że to co ludzkie jest kruche i wydane nicości osadzając nas jak roślinę tylko w teraźniejszości, bez wiary na zbawienie czy też trwanie poza czasem odbiera aksjologii sens, ukazując człowieka w otchłani kosmicznej nie jako fenomen i podmiot ale jako przedmiot kierowany siłami niezależnymi od niego samego - to wszystko musi stworzyć wrażenie otchłani i pustki w której się poruszamy na ślepo, rządzeni przypadkiem; skąd to widzenie? z portali literackich, na których śmiejemy się z Szatana, a Boga koniecznie piszemy z małej litery, klękając przed Feuerbachem, niczym przed nowym faraonem;

[jacek_sojan]

wesoły grabarz.;
można i tak, czyli wprost, jednoznacznie;
pozdrawiam! :) J.S

dzie wuszka.;
"rozsypuje się", bo jest napisane: "z prochu powstałeś i w proch sie obrócisz..."; przypadkowy podmuch może okazać się wcale nie taki przypadkowy; ale są jeszcze góry i wino, i jest jeszcze dzie wuszka, warto żyć! :) J.S

[wesoły grabarz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

pewnie! ;d
Zatem pytam: czemu nie?


no jak to: czemu nie?
piszę przecież o swojej impresji
w trakcie interpretacji
impresji jednoznacznej

a jak komuś się nasuwa kilka dróg
przynajmniej bitumicznych
tym lepiej

pzd.


ps., nie mówiąc o tym, że Twoje interpretacje nakładają się
przecież na siebie w stopniu znacznym.

[Oscar Dziki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zatem w znacznym stopniu przyjmujesz wszystkie:P

[Oxyvia]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie zgadzam się z ani jedną Twoją myślą w zacytowanym wywodzie.
Po pierwsze: czy odmawianie paciorka jest przejawem i dowodem uczuć religijnych? Nigdy bym nie pomyślała!
Po drugie: możemy sprawdzić, jakie uczucia mają dla nas zwierzęta podobne do nas (ssaki wyższego rzędu) - obserwując je, pytając i rozumiejąc. Tak samo, jak ludzi.
Po trzecie: zwierzęta budziły uczucia religijne w ludziach pierwotnych (i nadal budzą). Ale nie w nas, niestety.
Po czwarte: nigdy nie istniała ostrość między dobrem a złem, zawsze te oceny mieszały się i przewartościowywały zależnie od okoliczności i punktów widzenia - zawsze były rozmyte i każdy człowiek na nowo tworzył dla siebie swój własny system wartości - nigdy nie było innego świata. I całe szczęście.
Po piąte: jasne, że to, co ludzkie, jest kruche i nie daje żadnej gwarancji na zbawienie, a raczej gwarantuje nicość po śmierci. Człowiek jako człowiek (z ludzką świadomością) nie istnieje poza czasem. To byłby nonsens. Bo gdyby tak było, to po co mielibyśmy umierać? Żylibyśmy wiecznie. Nieprawdaż?
Po szóste: nie każdy się czuje tu jak roślina. Ja nie. Czuję wyraźnie, że moje życie jest zależne przede wszystkim ode mnie, od cech, jakie sama sobie wypracowałam (lub jakich sobie nie wypracowałam). A także - iż życie mojego dziecka zależy też głównie ode mnie: od tego, jakim jestem dla niej wzorem i od tego, jakie cechy pomogę jej w sobie wypracować. Człowiek to nie roślina, hodowana przez Boga w takim kształcie, jakiego On by sobie akurat życzył. Jesteśmy różnorodni (co niekoniecznie oznacza, że gorsi i lepsi).
Po siódme: dlaczego to miałoby odbierać aksjologii sens? Moim zdaniem właśnie ten sens jej nadaje! Powiedz, kto bardziej świadomie wartościuje świat i siebie samego: dziecko, które boi się kary Tatusia i Mamusi oraz walczy o zdobycie Ich pochwały, więc bezkrytycznie postępuje tak, jak Oni uważają za dobre? Czy też człowiek całkowicie wolny, nie wierzący w żadną karę ani nagrodę (za życia ni po śmierci), który po prostu jest dorosły i dojrzał do tego, że CHCE być dobry, bo to nadaje jedyny sens jego istnieniu?
A którym z nich Ty sam jesteś?
Nie, Jacku, zupełnie nie przemawia do mnie Twoja filozofia. Moja jest całkowicie inna, znacznie bardziej wolna i - co za tym idzie - bardziej odpowiedzialna. To nie przed żadnym Wielkim Sędzią odpowiadam za swoje czyny - to przed sobą samą (głównie! - i po to właśnie mam sumienie!) oraz przed innymi Ludźmi.
A jeśli się mylę, to mi to uświadom, proszę. Nie ma ludzi nieomylnych - może źle Cię zrozumiałam? Ale już trzy razy mi się to zdarzyło - takie właśnie rozumienie Twoich wywodów.
Pozdrawiam.

[jakub turczyński]

czytasz, i zapominasz.. nie ma tu nic co mogło by mnie zachwycić, co mógłbym zapamiętać na dłużej albo powiedzieć znajomym: przeczytałem zajebisty wiersz...

[Messalin_Nagietka]

wygląda mi na twierdzenie
wierszem byłaby tama, która kroi
przestrzeń, rozchodzi się w mysli i
kantem cienia trąca duchy

MN
ps. sorka Jacku, hi, tak myslę

[Jimmy_Jordan]

zwierzobóstwo zabłąkane między dobrem a złem
tama
spiętrzająca na sobie
strumień życia
otchłań pod nogami
pustka naokoło
pośród duchów
szuka sprzymierzeńców
duchowiejąc staje się wszystkim
piszącą wiecznością
Że się nie boisz takisz bzdutów pisać... a szanowni koledzy wychwalają pod niebiosa...
pozdrawiam Jimmy

[Dariusz Sokołowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Panie Jacku, bardzo podoba mi się antropologia w wierszu. Zgodnie z nią definicję człowieka zinterpretowałeś w sensie animal rationale. Sposób bycia jest tu (w ontologicznej definicji tego zjawiska) jednak pojęty w sensie bycia czymś obecnym i tylko występującym (w świecie). Przedstawione przez Ciebie "zabłąkanie" nadaje "zwierzobójstwu" charakteru ludzkiego. Wyższym uposażeniem zgodnie z powyższym jest logos, którego sposób bycia pozostaje równie mroczny jak sposób bycia tak zmontowanego bytu. To co zdaje się przemawiać, to tragizm owego "zagubienia". To co odpycha od tekstu to jakby konstrukcja frazeologiczna, której nie da się ominąć.

Inny motyw określenia bycia i istoty człowieka (zarówno w wierszu jak i antropologii tradycyjnej) ma charakter teologiczny, faciamus hominen od imaginen nostram, etc... Wychodząc od tego i przyjmując antyczną definicję, antropologia chrześcijańskiej teologii uzyskuje wykładnię bytu zwanego przez nas człowiekiem. Takowe ujęcie zdaje się przemawiać w wierszu przez użytkowanie "otchłani", "duchowienia". Podobnież jednak jak bycie Boga (o którym wspomniałeś) jest interpretowane ontologicznie za pomocą środków ontologii starożytnej, tak samo rzecz ma się z byciem ens finitum. W epoce nowożytnej chrześcijańska definicja została pozbawiona teologicznego charakteru. Idea "transcendencji" mówiąca, że człowiek jest czymś, co wykracza poza siebie, ma jednak korzenie w dogmatyce chrześcijańskiej. Stąd zgrzyty, których (podobnież jak komunałów i "nadmuchania") nie można uniknąć.

Panie Jacku, przy tym wierszu można odkurzyć niezamierzony ogrom filozofii i wreszcie poruszyć opasłośc beletrystyk. Ale po co? Po to tylko, by poczuć to ziarenko egzystencjalnej soli, szczyptę egzaltowanego tragizmu. Śmieszy mnie ta "pisząca wieczność", ale cenię szereg wcześniejszych argumentów i przesłanek, które zdaje się przemawiają i uciąglają taką tezę, człowieka piszącego. Ale chyba o to szło.

[Aneta Kielan]

Cześć Jacku, wreszcie zalogowałam się na forum i coś dodałam od siebie;P Ale do rzeczy, niezwykły wiersz, niezwykłe porównanie, bardzo mi się podoba. Można osiągnąć znakomity efekt tajemnicy i duchowośćci, wcale nie używając wyszukanych niezrozumiałych słów wprost ze słownika, jak to niektórzy czynią.