Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

weź mnie wreszcie
za rękę
bo sam już nie wiem
czy jestem

tylko w tle
widać dobrze- nie ma
miejsca dla nas
dwóch

to ja-
wejdź

we mnie
cicho
rozsiadły się fotele

rozejrzały
czekam aż wrócisz zbiegu
okoliczności

tylko w tobie
jest mi do twarzy

Opublikowano

Grzegorzu, jak zwykle u Ciebie, dużo wieloznaczności.
piszesz poetykę daleką mojej, mimo wszystko cieszę się,
że mogę przeczytać, zawsze coś ciekawego.

jeśli chodzi o technikalia, niepotrzebne są jakiekolwiek
formy czepialstwa, dla mnie jest w porządku, dobrze.

pozdrawiam Karolina :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jak zwykle po długiej przerwie obawiałem się powrotu, ciężko jest mi ocenić siebie teraz, kiedy nie jestem jeszcze "w trybach". Wiersz pisany trochę na siłę i może dlatego, osobiście, nie jestem do końca zadowolony.
Mimo, że w takiej, a nie innej formie, cieszę się, że mogłem Cię u siebie gościć:)

Serdecznie

Grzegorz
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jak tylko zdecydowałem, że też chcę wrócić, od razu zacząłem się zastanawiać,
czy Fei jeszcze pojawia się na forum. No i proszę - marzenia się spełniają:)

Co do tego wiersza, to też przyznaję, cytując ciebie Grzegorz, że nie jestem
do końca zadowolony. Rzecz jasna poniżej pewnego poziomu nie schodzisz,
oczywiście, tak jak i Espena - nie mogę się przyczepić do wykonania, jest też tutaj
kunszt języka i wyrazu. Jednak brakuje mi tej niezwykłej kondensacji poetyckiego
uczucia, które zawsze wkładasz w swoje teksty oraz autorskiego przekonania,
że wiersz jest kompletny, a wersja ostateczna.

A tak poza tym to pozdrawiam cię serdecznie, kopę lat:)
Opublikowano

po prostu, Grzegorzu, uwielbiam Cię czytać i cieszę się, że mimo wszystko pojawiasz się (choć znikasz;)
i nie mam pojęcia, z czego Bartosz (czepialski;P) chce jeszcze wyciskać esencję;
mało słów - wiele treści i znaczeń, bardzo+
serdeczności/V.

Opublikowano

Nie jesteśmy sami.... bardzo fajny początek, ale dalej Grzegorzu, dla mnie nie jest w porządku (chyba się narażę). Biorąc pod uwagę tytuł i treść, mogę przypuszczać, że słowa wiersza, skierowane są do kobiety... dlaczego więc dalej..."nie ma miejsca dla nas dwóch"... a nie dwojga..?
Poza tym, zamiast tego zbiegu okoliczności, wolałabym coś innego... no i w zakończeniu jest...
"tylko w tobie jest mi do twarzy"... mnie czyta się ładniej.. z tobą... ale ponieważ wiem, że lubisz wieloznaczności, rozumiem to... w tobie.
Niektóre inne wiersze Twojego autorstwa ( nie czytałam wszystkich) zauroczyły mnie, ten niestety nie.
Serdecznie pozdrawiam...:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jak tylko zdecydowałem, że też chcę wrócić, od razu zacząłem się zastanawiać,
czy Fei jeszcze pojawia się na forum. No i proszę - marzenia się spełniają:)

Co do tego wiersza, to też przyznaję, cytując ciebie Grzegorz, że nie jestem
do końca zadowolony. Rzecz jasna poniżej pewnego poziomu nie schodzisz,
oczywiście, tak jak i Espena - nie mogę się przyczepić do wykonania, jest też tutaj
kunszt języka i wyrazu. Jednak brakuje mi tej niezwykłej kondensacji poetyckiego
uczucia, które zawsze wkładasz w swoje teksty oraz autorskiego przekonania,
że wiersz jest kompletny, a wersja ostateczna.

A tak poza tym to pozdrawiam cię serdecznie, kopę lat:)

I Ciebie bardzo dobrze widzieć po tak długiej przerwie, Bartku. Co do samego tekstu, osobiście traktuję go jako rozgrzewkę, kto wie, może pozbieram z niego później te „momenty” i ułożę coś nowego, lepszego. Póki co, ponarabiam zaległości na cudzych podwórkach ;)

Serdecznie

Grzegorz
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Po napisaniu myślałem nawet, żeby zostawić tekst od to ja/wejdź, ale za wcześnie dla mnie, żeby ocenić, czy bez dwóch pierwszych strof "to" by tam było.
Niech sobie poleży, póki co

Pozdrawiam

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oj, nawet nie wiesz jak miło być tak przywitanym :) Trochę mi wstyd, że po przerwie zamieszczam coś, do czego sam nie jestem przekonany…
Mimo wszystko cieszę się niezmiernie, że odnalazłaś tu, choć trochę, przestrzeni użytkowej;)

Dziękuję i pozdrawiam serdecznie

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Liczyłem się z krytyką, to też przyjmuję ją ze skruchą,
aczkolwiek ;) kilka kwestii chciałbym wybronić. Tekst, jak zauważyłaś, nie jest kierowany do kobiety, lecz, studząc ciekowość, zaznaczam, że nie jest też (a przynajmniej nie miał być;) kierowany do żadnej osoby, w fizycznym tego słowa znaczeniu. Stąd się wzięło:

nie ma
miejsca dla nas
dwóch

we mnie


i to wejdź we mnie

Przestrzeń w tekście to wnętrza peela i, mimo, że aluzje erotyczne celowe, nie miał być to homoerotyk, a raczej autoerotyk.
w tobie jest mi do twarzy w moim zamierzeniu miało nasuwać skojarzenia figlarno-odzieżowe i chciałbym, żeby tak właśnie zostało.
Zbieg okolicznościowy jest dla mnie kluczowy jako„zapłon”, impuls do zmian/ tworzenia, coś co może potrząsnąć biernego peela/ chwycić go za rękę, żeby był.

Pozdrawiam i dziękuję za cios;)

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



będę się musiał z nim przespać, może rano, w pełnym świetle i ze świeżym umysłem
dostrzegę w czym tkwi problem.

dzięki za ponowne natarcie ;)

Pozdrawiam

Grzegorz
Opublikowano

Grzegorz... nie pamiętam, kiedy zdarzyło mi się, że wiersz danego autora tak bardzo tkwił mi w głowie.. że może coś skopałam..:((...może coś przeoczyłam... i wreszcie.. że może słońce "przyćmiło mój umysł" w ostatnich dniach..;))... Twoje wyjaśnienia w zupełności mnie usatysfakcjonowały, zatem... zwracam honor nie do jednej, do dwóch kieszeni.
W takim układzie to... w tobie... jest jak najbardziej na miejscu, nadal jednak nie zgodzę się na ten zbieg okoliczności... sorry... ale tym się wcale nie przejmuj, to Twój wiersz, a ja cóż.... czytam i chłonę.... nauki.
Raz jeszcze pozdrowię, życząc udanego tygodnia...:)

Opublikowano

Nato, życie to same zbiegi okoliczności, chociaż nic nie dzieje się bez przyczyny i zawsze z jakiegoś powodu;
w tym utworze, co zresztą sam autor podkreślił - punkt kluczowy (prośba, tęsknota, krzyk - wybierz, co Tobie odpowiada) by się w końcu coś zaczęło dziać, by nie "być" dla samego "bycia". Nie ma nic gorszego od stagnacji, w szerokim tego słowie zrozumieniu.
Dlatego jest to tak istotny fragment;

pozdr./V.

Opublikowano

bardzo tak. przerzutnie robią dużo dobrego, nadają dwuznaczności.
o to przecież chodzi. nie jestem pewien kto w utworze jest peelem.
kobieta czy facet ? a może to taki dialog między dwiema połączonymi
jakimś uczuciem osobami ? tak czy inaczej wiersz bardzo dobry. ja nie mam
zarzutów.

pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena jestem święta, żyje dla Boga, nawet w płaczu i bólu śpiewam mu:)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Moi rodzice byli przyjezdnymi z Małopolski. A moje miasto to były kiedyś dwa, które dzieliła rzeka Biała jak przypaść między zaborami. Ja jeszcze należałabym do Galicji i ten cmentarzyk z Bielska-Białej także. W Galicji wszystko małe i biedne (z wyjątkiem ratusza) ;) Miłego dnia.      
    • W sali sto siedemnaście pachnie nocą, plastikiem, metalem i chemikaliami gnijącego życia. Woda w kubku drży przy każdym twoim oddechu, tak cienkim, że boję się patrzeć, żeby go nie roztrzaskać jak szkło. Twoje ciało jest listem spalonym na krawędziach - kartki powykrzywiane, litery wyblakłe, mięśnie wiotkie, skóra chłodna i lepka, a kości pod palcami skrzypią jak stare drewno. Trzymam je w dłoniach, a one rozsypują się w pył, w kurz szpitalnego powietrza, w zapach dezynfekcji i krwi. Twoje dłonie są lekkie jak słowa, które mówiłeś w kuchni, a teraz pachną krwią, potem, kurzem i strachem, którego nie mogę wyrzucić z gardła. Oczy masz zamknięte, ale wiem, że tam jesteś -  w jakimś rogu ciszy, może w śnie, może w miejscu, gdzie nie ma bólu, ale jest zimno metalu, plastik, i ślad Twojej nieobecności. Aparatura mruga jak gwiazda, której nikt nie widzi. Monitor pika rytm zapaści, sinusoida spłaszcza się jak rozdeptane ciało w łóżku. Pielęgniarka kalibruje pompę infuzyjną, jej ręce suche od płynów i alkoholu -  jedyny dźwięk w tym betonowym świecie, jedyna modlitwa, która jeszcze jest możliwa. Pielęgniarka poprawia prześcieradło, nie patrzy na mnie -  wie, że słowa już nie wystarczą. Moje serce stoi przy tobie jak pies pod drzwiami, które nigdy się nie otworzą. Chciałbym wsunąć w ciebie powietrze jak dawne wspomnienia, nakarmić dniami, które mogliśmy mieć, ale życie nie daje się dokarmić -  odchodzi cicho, pozostawiając krwawe ślady na poduszce, włosy w wodzie, echo wbite w żebra jak nóż. Chciałem powiedzieć: nie odchodź, ale słowa ugrzęzły w gardle   jak stwardniały chleb w gardle dziecka. Trzymam cię za rekę i wiem, że to już nie twoja ręka, tylko ciepło, które odpłynie, cień, który pamięta dotyk, i mięso, które jest już tylko wspomnieniem napięcia w palcach. Sala siedemnaście zamienia się w morze -  morze ciał, zapachu leków, krwi, metalicznej wody i betonu, a ja stoję przy twoim łóżku jak na brzegu, widząc, jak odpływasz, bez łodzi, bez powrotu. Twoje oczy przestają patrzeć, twoje ciało chłodzi się jak stara stal, a moje serce krwawi w rytm pikającego monitora. I kiedy aparatura milknie, światło gaśnie jak oczy, które przestały mnie widzieć – zostaje tylko cisza, ciężka, jak mokre poduszki, jak łóżko, które już nie trzyma życia. Ale ta cisza to ty. Już nie w sali. Już nie w bólu. W ciszy, która oddycha we mnie, jakbyś wciąż była -  twarda, brutalna, bezwzględna, jak życie, którego nie udało się oswoić.      
    • Ślepe drogi powinni zaznaczyć, zawiłe też.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...