Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tym razem naprawdę jestem
sama. wymyślam twoje cienie
na ścianach wywracają głowy
- od wtedy do teraz
od teraz do jutra - człapanie twoich stóp

zbyt często

uczę się. poznaję cztery kąty
proste. rozwiązania i węzły na szyi
- przecież już wiem że kobieta musi umieć
być obok, łamać światło na krawędzi
twoich filiżanek

kobieta musi umieć
odejść

- na razie rozchodzę się
w szwach
w braku ulubionych słów
jestem najlepsza. z tobą

daleko
rdzewieją smutkiem myśli

Opublikowano

Hmm.. a gdzie "nie chcę byś był mój chcę byś był ze mną"? Wiersz dobry pokazuje, że zazwyczaj obok, albo z dala.. Takie to kobiece życie skazane na takt i kobiecość..Pozdrawiam wiersz dobry.

Opublikowano

Perło: dziekuje za plusika;)

Nata: przyznam ze ten fragment budzil moje najwieksze wątpliwosci-balam się ze jest toporny, tym bardziej mi milo ze jednak przypadl do gustu:)

Michale: zastanawiam się czy taka zmiana bylaby dobra- chce położyć nacisk na krawedź nad która znajduję się peelka obecnie i jak teskni do przeszłości i owych filiżanek (do takiego codziennego ciepła i spokoju), jak (teoretycznie?) nauczyła się czegoś na wlasnym blędzie/ tęsknocie- tzn wydaje mi się ze taka wersyfikacja daje wieksze mozliwosci wykazania emocji peelki, i bardziej pobudza czytelnika Niemniej wielkie dzięki za odwiedziny i poświecony czas;)

Panno Beato: gdzie? - między wersami:) Dzieki za odwiedziny

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • pamięci Joanny Kołaczkowskiej (1965-2025)   Lipcowe niebo dziś poszarzało    braknie słów choćby dla  pożegnania wiedząc ,że to niestety ostatnie nawet wesołek jest  w żałobie   a kto nas pocieszy słów wciąż za mało kto ten smutek uleczy   bez odpowiedzi na dzisiejsze pytania musiałaś Atropos przeciąć akuratnie w samym środku tę cienką życia nić   tak to spodobało się tobie kiedy umiera ktoś w chorobie i nie wyjdzie już z pieleszy przestań Mojro choć na chwilę   lat życia wszak było jeszcze tyle ten śmiechu nie do podrobienia teraz wszystko na zawsze się zmienia    Kloto nową nić człowieka teraz plecie to nieprawda jeszcze serce zaprzeczy   uśmiech znalazłem w życia  kabarecie bez ciebie czy coś mnie jeszcze rozśmieszy
    • @KlipFajnie! Bardzo dziękuję! :)
    • @Annna2Bardzo mnie ujęły dzieci mówiące warmińskóm mówóm, to było pękne. :)) 
    • Karolina, studentka czwartego roku historii, uparła się, że jej praca magisterska musi opierać się na oryginalnych źródłach. Chciała napisać całkowicie nowatorską rozprawę naukową. Rankiem, majowego dnia jechała na spotkanie ze swoją promotorką, która miała jej pomóc w realizacji ambitnego zamysłu. Na początek trzeba było wybrać temat. Profesor Zakrzeńska przyjęła ją w gabinecie wypełnionym aż po sufit książkami i czasopismami. Seminarzystce zaproponowała przygotowanie tekstu o Mazurach, którzy przed wojną wydawali pismo religijne w języku polskim. Wszystkie źródła potrzebne do takiej pracy miały znajdowały się na plebanii pastora ewangelickiego w Polecku, miasteczku oddalonym o pięćdziesiąt kilometrów od Olsztyna. Karolina wiedziała, że będzie musiała tam pojechać. Nie wyobrażała sobie jednak spotkania z duchownym obcej, a może nawet, w jej mniemaniu, wrogiej religii. Po przemyśleniu swoich obaw, postanowiła jednak spróbować zmierzyć się z tematem. - Dobrze - zgodziła się niechętnie studentka - pojadę do Polecka. Profesor Zakrzeńska od razu zadzwoniła na plebanię. Po krótkiej i treściwej rozmowie, z uśmiechem na twarzy zwróciła się do swojej seminarzystki: - Może pani śmiało jechać, pastor Kocki, gdy usłyszał temat pracy, od razu zgodził się udostępnić własną bibliotekę. - Plebania znajduje się blisko dworca, trzeba tylko przejść przez park - dodała. - Za godzinę mam pociąg do tego Polecka - odpowiedziała dziewczyna - pojadę jeszcze dziś. Zorientuję się w zasobach księgozbioru pastora. Bardzo pani dziękuję. Pędzę na dworzec. Do widzenia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...