Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A dlaczego? Czyż nie do tego ma służyć Forum?
Ale nie narzucam się. Tylko się dziwię temu stwierdzeniu, nic więcej. :-)

Czy to znaczy, że tak odbierasz moje uwagi? Nie uważam się za aroganckiego "znawcę". Piszę, co myślę - to wszystko. I ja także nie obrażam się o grzeczne, życzliwe krytyki moich wierszy (nawet wtedy, kiedy się z nimi nie zgadzam). I zawsze biorę je pod uwagę, próbuję wprowadzić do tekstu proponowane zmiany, zanim je ocenię na tak lub na nie; bo nikt nie jest tak obiektywny, aby mógł widzieć wszelkie istniejące niedociągnięcia we własnych wytworach bez pomocy innych osób.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A dlaczego? Czyż nie do tego ma służyć Forum?
Ale nie narzucam się. Tylko się dziwię temu stwierdzeniu, nic więcej. :-)

dlatego, Oxyvio, że odpowiedź znajduje się przed pytaniem, a dyskutowanie dla samej przyjemności konwersacji, w tym przypadku raczej nie ma sensu, moim zdaniem. jakby tu powiedzieć... gdzie dwóch się bije, tam mnie nie ma ;). i nie to żebym chował głowę w piasek... po prostu spadam ;). pa.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niestety, wiersz, który coś nakazuje czytelnikom albo im zabrania czegoś - który cokolwiek narzuca - tym samym nie pozostawia żadnego pola do dyskusji ani przemyśleń. Taki niestety jest każdy utwór moralizatorski.
Napisałeś, że dobry wiersz to taki, o którym się dyskutuje - a sam odmawiasz dyskusji na temat tegoż wiersza, pisząc jednoczdeśnie, że uważasz go za dobry. I nawet nie chcesz wyjaśnić, dlaczego tak uważasz.Bije??? Ja tylko prosiłam o wyjaśnienie, ponieważ zawsze może się zdarzyć, że nie dostrzegę w wierszu jakichś ukrytych wartości. Poza tym nigdy bym nie nazwała kulturalnej dyskusji bijatyką. Dla mnie dyskusje są zawsze bardzo cenne i pouczające (o ile są grzeczne i zbudowane na wzajemnym szacunku, a wydawało mi się, że tak właśnie nam się rozmawia?).
Acha. To świetnie, bo już się wystraszyłam. Na pewno nie chcę być dla nikogo niemiła i na pewno nie wydaje mi się, żebym wszystkie rozumy zjadła. :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie wiem czy jestem lepszy, aj nawet nie wiem jak jeden człowiek może być lepszy od drugiego. To takie niechrzescijańskie.

Może się pan biczować w samotności - nie mam nic przeciwko.

Oscarkiem - jesli w ogole

"chęć docinek" - polecam powtórzenie materiałów dotyczących gramatyki języka polskiego z zakresu obowiązującego uczniów szkół podstawowych.
Opublikowano

rzeczywiście Oxyvio, nie odpowiedziałem na Twoje ostatnie pytanie/nia.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

o którym się dyskutuje. ja nie muszę brać udziału w dyskusji. mogę się jej biernie przyglądać. no przecież, że oczywiście ;))). aż się zastanawiam, gdzie mogłem napisać coś, co sugerowałoby coś przeciwnego...
z nadzieją, że teraz odpowiedziałem już na wszystkie pytania, pozdrawiam Cię serdecznie ;).
  • 3 lata później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Forum funkcjonuje trochę jak księgarnia. Tam też do pewnych półek tematycznych nie podchodzisz, podobnie jak do autorów, bo twój czas i percepcja są ograniczone, podobnie jak zainteresowania. Moja żona czyta wyłącznie książki dokumentalne z dziedziny kryminalistyki. Jest to więc hierarchia osobista, niezwiązana z moją oceną. Co do komentarzy z reguły nie komentuję tekstów, których nie rozumiem, bardzo osobistych, religijnych, politycznych i autorów, którzy źle reagują na krytyczne uwagi. Czasem nie mam niczego ciekawego w komentarzu do napisania, czy zwyczajnie nie mam czasu i daje lajka.  Pozdrawiam
    • Fajnie to napisałaś. Co do meritum, zawsze zwyczaje i systemy były silne i często silniejsze od logiki  i zdrowego rozsądku, a władza duetu Herkus - Monte była widać słaba, skoro nie potrafili podjąć decyzji sprzecznej ze zwyczajami. Tutaj przychodzi mi do głowy sytuacja, w której doniesiono szefowi Luftwaffe Goeringowi, że jeden z jego pilotów jest Żydem. Odpowiedział: w Luftwaffe, to ja decyduję, kto jest Żydem.   Pozdrawiam serdecznie
    • @w0lfy77 Ten wiersz jest bardzo poruszający. Brzmi jak zapis kogoś, kto jednocześnie chce być sam i strasznie się boi, że nikt go naprawdę nie chce. I to napięcie czuć w prawie każdym wersie.
    • @Migrena Ten wiersz jak zimowy trans. Jest bardzo intensywny, gęsty i totalnie cielesny. Nie opowiada o zimie malując pejzaże, tylko wrzuca czytelnika w środek mrozu, aż zaczyna się od tego tekstu realnie robić chłodno.
    • Zima zaciska na mnie palce - cienkie, twarde, lodowe, jakby ktoś ulepił je z kości ptaków, które zamarzły w locie. Wsuwa mi w płuca powietrze ostre jak tłuczona noc, jakby każdy oddech był odłamkiem zbitego lustra, w którym ktoś przeglądał się po raz ostatni. Czuję, jak świt tłucze się o moją klatkę piersiową, jakby chciał wybić sobie wejście, zanim przymarznie od środka. Oddycham metalem. Oddycham trzaskiem. Oddycham bielą, która nie rozjaśnia - tylko kasuje świat po kawałku, cierpliwie, profesjonalnie, jak gumka, która zna moje imię, mój podpis, moje wszystkie wahania. Zima prześwietla mnie jak rentgen zrobiony z błyskawicy - widzi we mnie kości zanim ja je poczuję. Samochody stoją jak martwe dorsze pochowane w lodowych katafalkach: obrośnięte mrozem, przykryte bezdechem, wypatrują moich dłoni - czerwonych, popękanych, jakby każde knykcie pisały zaklęcia przeciw ciepłu, jakby skóra uczyła się alfabetu zimy poprzez ból. Mróz wcina się we mnie głębiej niż lato, głębiej niż jesień, głębiej niż wszystkie pamięci: jest czysty, anatomijny, bezczelnie uczciwy. Nic nie udaje. Zima nie kłamie - rani prosto, rani w punkt, jak chirurg, który nie używa znieczulenia, bo wie, że znieczulenia są dla miękkich miesięcy. Wiatr oplata mnie jak zwierzę zrobione z noży, jak drapieżnik, który zna moje przeszłe oddechy. Próbuje mnie wypchnąć ze swojego terytorium, a potem wciąga z powrotem - jakby chciał mnie mieć w sobie na stałe, jako gorącą skazę, którą trzeba okiełznać. Wiatr rozkłada mnie na częsci jak anatom, który uczy się człowieka od zewnątrz do środka, mróz po mrozie, drżenie po drżeniu. Śnieg patrzy na mnie jak głuche bóstwo zrobione z ciszy; niczego nie oczekuje, ale wszystko zapamiętuje. Skrzypi pod stopami, skrzypi tak, jakby pod bielą poruszały się nerwy ziemi - biały impuls, wstrząs za wstrząsem, jak elektrokardiogram planety. Nos parzy, policzki drewnieją, dłonie szczypią jakby księżyc przykładał mi do skóry swoje zimne monety, płacąc za każdy gram ciepła, ktory ze mnie wyciąga. Drzewa stoją czarne i ostre, płoną odwrotnym ogniem - ogniem, który nie daje światła, tylko świadomość. Latarnie dymią zimnem. Słyszę świat dzwoniący lodem - jakby wielka szklana misa właśnie pękała nad moją głową. Wchodzę w tę zimę jak w obrzęd przejścia, w alfabet, który można odczytać tylko własnym drżeniem. Lód jest nauczycielem, wiatr jest kapłanem, śnieg jest księgą, a ja jestem atramentem, który zamarza na marginesach. But od nart, pogryziony przez psa, leży jak relikwia nieprzeżytego planu - świadectwo śmiechu, który nigdy nie miał okazji zabrzmieć. Śmieję się pod nosem: nie trzeba nart, żeby spadać. Wystarczy zgodzić się na zimę, pozwolić jej wyssać z człowieka wszystkie lipcowe resztki, aż zostanie tylko cienki rysunek - pulsujący ślad na mrożonym szkle. Jestem upojony. Nie winem, nie jesiennym rozpadem, nie lipcowym ogniem - tylko białym uderzeniem, które wybiela człowieka do zawiasów kości, wyskrobuje z niego pęknięcia, a na koniec zostawia w środku błysk: zimny, chirurgiczny, prawdziwy. Śnieg migocze jakby ktoś zmielił tysiąc gwiazd i rozsypał ich pył, żeby zobaczyć, czy potrafię w nim zniknąć. Zima potrafi kochać okrutnie. Ale kocha uczciwie - pali od środka, wypala powietrzem, aż stoję w jej ramionach niby zamarznięty, a jednak w środku płonę - cichym, niebieskim ogniem, którego żaden lipiec, choćby ryczał w niebo, nie potrafi nazwać.              
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...