Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nam dzień się jak okno szeroko otwiera
samotne drzewo zamiast liśći
dostało skrzydeł

błyskają srebrzyście w powietrzu
wiatr je głaszcze
szept gorący wlewa w dom pełen nadziei

dziś otwiera się nowa dla nas droga
by serca doświadczyć w przeszkodach

widzę że cię nic nie wstrzyma........

rozdzielone dłonie prześwietlone ogniem
uczucie tym większe rozpala

jedwabisty pancerz zakładam gdzie
kształty i barwy mieszają się razem
powiewne od wiatru jak lekka zasłona


uniesiony każdym słowem
proszę
zezwól łaskawie.....



Opublikowano

Pięknie splecione marzenia dwóch osób,
jedwabisty pancerz zakładam
uniesiony każdym słowem
sądzę, że napisałaś wiersz nie tylko w swoim imieniu? To się nazywa okno na świat marzeń. Pozdrawiam.

[sub]Tekst był edytowany przez zbigniew Wilk dnia 06-04-2004 23:27.[/sub]

Opublikowano

Mario - wiersz Twój przeczytałem z rana kilka razy i chyba nie uwagi a spostrzeżenia chciałbym poczynić (drobne sugestie ze swej wyobraźni):
- dniem jest przestrzeń więc nocą nic nie jest otwarte ?
- szept - to promienie słoneczne wlewające się w atmosferę domu (ziemi -planety)
- wstrzymywanie to nieludzki czyn
- ognie - bieguny dwa - ziemskie - tam lżejsza zasłona (pole magnetyczne)
- uniesienie - wokół słońca każe plądrować próżnię
- nie wiem kto to - łaskawca ...??? czy to znów jakiś natrętnie wspomagany (karmiony) ludzkimi zmysłami bożek ????? - proszę o wybaczenie - troszkę mnie poniosło

serdeczne pozdrówko W_A_R

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



HI Adamie cieszy mnie ze zadales sobie trud z interpretacja....
"dniem jest przestrzeń więc nocą nic nie jest otwarte ?"
noc byla przed dniem....,a po tym nawet noc jest dniem to tylko przenosnia nie trzeba tak doslownie tego widziec );

"szept - to promienie słoneczne wlewające się w atmosferę domu"
to bardzo pieknie zobaczyles (;

"wstrzymywanie to nieludzki czyn"
tez tak mysle ,ale czasami trzeba....dla dobra sprawy chociazby?!

-" nie wiem kto to - łaskawca ...??? czy to znów jakiś natrętnie wspomagany (karmiony) ludzkimi zmysłami bożek ????? - proszę o wybaczenie - troszkę mnie poniosło"
no ,a tu mnie zaskoczyles! ja w wierszu niczego nikomu nie narzucam..
skad u ciebie ta nietolerancja! niech kazdy wierzy w co chce jesli to mu pomaga zyc i znalezc swoje miejsce w zyciu albo jakis punkt zaczepienia."Napewno" - nikt nic nie wie,a tym bardziej nasze ograniczone zmysly sie do tego nie nadaja ):
pozdr, M+A


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



od ciebie taki komentarz szczegolnie raduje ,dzieki Tadeusz ,a jedwabisty pancerz to rzeczywiscie dwa sprzeczne skojarzenia ,ale o to mi wlasnie chodzilo w wierszu (;
pozdr, M+A

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • oglądam nieśmiałe  dawne marzenia  które nie ujrzały światła dziennego    gdyby… tak czasami myślę    jaka byś była  w bliskim spotkaniu    tam wtedy  czarowałaś  byłaś niezachodzącym  słońcem  a ja  ja chmurami na niebie    bawiłaś się  moim cieniem    6.2025 andrew 
    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...